Teraźniejsza Prawda nr 472 – 2000 – str. 74

Paweł, Piotr, Jan, i inni – byli pod tak wielkim wpływem i władzą naszego Pana Jezusa w tej epoce, iż ich nauki uznajemy za Jego nauki, wierząc, iż ich słowa tak naprawdę były Jego słowami.

      Ten okres Kościoła otrzymuje pochwałę za swoją wierną, cierpliwą pracę oraz za rozpoznanie Prawdy i prawdziwych nauczycieli – Dz. 20:28-30; 1Kor. 11:19. Cechą charakterystyczną tego okresu było to, iż „wszystko opuściwszy, poszli za nim” (Łuk. 5:11). Z radością przyjmowali „rozchwycenie swoich majętności”, swojego mienia. Sprzedawali to, co mieli i dawali tym, którzy byli w potrzebie. Chociaż często nie mieli chleba w tym obecnym życiu, ale mieli Chleb Żywy i także obietnicę „drzewa żywota, które jest w pośrodku raju Bożego” (Obj. 2:7).

      Wszystkie drzewa w Edenie były drzewami żywota, lecz jedno wówczas było drzewem zakazanym, jedzenie z niego w nieposłuszeństwie spowodowało śmierć Adama i całego jego rodu. To drzewo pośrodku Edeńskiego Raju nazywało się „drzewem wiadomości dobrego i złego” (1Moj. 2:16, 17), a obietnica naszego Pana, dana kościołowi Efeskiemu, stanowiła, iż zwycięscy Wieku Ewangelii będą mieli zupełną wolność uczestniczenia w tym symbolicznym drzewie żywota w bardzo błogosławionych i zadawalających warunkach, kiedy ta wiedza z Boskim uznaniem będzie dla nich błogosławieństwem.

2. SMYRNA (2:8) [LATA 69-313/325]

      Smyrna znaczy gorzki. W tym okresie Chrześcijańskiego Kościoła miały miejsce najbardziej gorzkie prześladowania pod panowaniem rzymskich cesarzy, od Nerona do Dioklecjana.

      W swoim posłannictwie do Kościoła tej epoki nasz Pan określa Siebie jako „pierwszy i ostatni, który był umarł i ożył” (porównaj Obj. 1:18). W żadnym innym sensie On nie mógł być pierwszy i ostatni, lecz tylko jako jedyne bezpośrednie stworzenie Ojca, przez którego wszystko inne zostało stworzone (porównaj Obj. 3:14). Każdy inny pogląd koliduje z Pismem Świętym – Jan 1:1-3, Diaglott; 1Koryntian 8:6; Kol. 1:12-20. „Wrzuci diabeł niektórych z was do więzienia, abyście byli doświadczeni; i będziecie mieli ucisk przez dziesięć dni.” (Obj. 2:10). W ten sposób Pan poinformował swoich wiernych sług o tym okresie, iż ich udziałem będzie czas wielkich prześladowań.

      Rzym pogański, tu symbolizowany przez diabła, kiedy spojrzy się nań w świetle jego krwawych prześladowań, był jednym z najbardziej diabelskich ze wszystkich ziemskich rządów. Dziesięć (symbolicznych) dni odnosi się do ostatniego i zarazem najsroższego prześladowania pod panowaniem rzymskich cesarzy – rozpoczęło się ono za Dioklecjana około 303 roku i trwało aż do 313 roku, kiedy to Konstantyn opowiedział się za Chrześcijaństwem. Ci, którzy czytali historię tego okresu, mogą zrozumieć głębię słów „abyście byli doświadczeni”. Smyrneński Okres Kościoła widział niektóre z najwznioślejszych obrazów Chrześcijańskiej wytrwałości. Wezwanie było do wierności aż do śmierci; obietnicą było, że kto zwycięży „nie będzie obrażony od wtórej śmierci”, lecz otrzyma Koronę Żywota – nieśmiertelność.

3. PERGAMON (2:12) [LATA 325-799]

      Pergamon znaczy ziemskie wyniesienie. Mówcą jest Ten, który ma „miecz z obu stron ostry” (greckie dwuustny) – Słowo Boże (porównaj Obj. 1:16). Podczas tego okresu, gdy nominalny Kościół stawał się popularny, prawdziwi Chrześcijanie byli poddawani próbom i badani przez wprowadzanie i rozwijanie idei papieskich i pogańskich.

      Pogańscy kapłani nie chcąc utracić swoich zaszczytnych i wpływowych stanowisk pośród ludzi usiłowali nagiąć swoje idee tak, aby je przystosować do nowej religii. W ten sposób, wyznając chrześcijaństwo, wnieśli ze sobą do Kościoła Chrześcijańskiego wiele ze swych wcześniejszych idei. Ostatecznie zostały one zaszczepione na prawdziwym pniu – „wierze raz świętym podanej” – Judy 3. Tak oto Kościół został stopniowo wprowadzony w błąd, złe praktyki i odprowadzony od Boga.

      W Obj. 2:14 jest wzmianka o Balaamie i Balaku. Balaam, nie-Izraelita, ale wróżbiarz, pouczył króla Balaka jak kusić Izraela do grzechu i tym sposobem dokonał tego, czego nie mógł uczynić swoją własną mocą (4Moj. 22-25; 31:16; Joz. 13:22). Tak samo ci pogańscy kapłani nauczyli Kościół pobłażania duchowemu wszeteczeństwu i tak ściągnęli na Kościół uśmiercającą zarazę gniewu Bożego. „Doktryną Nikolaitów” wydaje się teoria o panowaniu czy zwierzchnictwie w Kościele.

      Spory, kto powinien być największy, trwały pośród wielu patriarchów – ojców – wyróżniających się kościołów. Na ich soborach rozgrywały się zawzięte walki o pierwszeństwo. Istniała skłonność do wyboru ziemskiej głowy i oczywiście wielu pożądało tego zaszczytu. Patriarchowie Jerozolimy, Antiochii, Konstan