TOLERANCJA

      „Tolerancja” jak pisał brat P.S.L. Johnson „jest zaletą, która nieskwapliwie znosi odmienne opinie, propagandę i praktyki innych, przyznając innym przysługującą im wolność myśli, słowa i praktyk, w kwestiach przekonań, zwłaszcza przekonań religijnych, tak długo jak taka wolność nie narusza praw drugich.”

      Jesteśmy błogosławieni w ruchu Prawdy epifanicznej tym, że mieliśmy mądrych i tolerancyjnych nauczycieli. Jak było zaznaczone w Pytaniach Biblijnych w SZTANDARZE BIBLIJNYM z lipca, naszych „braci” jest wielu i oni są różni, a generalnie rzecz biorąc wielu pochodzi z denominacyjnego i niedenominacyjnego chrześcijaństwa, jak również z Ruchu Badaczy Pisma Świętego.

      W P ‘55 na str. 20, w artykule pod tytułem „Quasi-wybrani” brat R.G. Jolly definiuje i analizuje tę klasę. Na stronie 22, kolumna 2, akapity 4 i 5 on pokazuje, iż obejmują oni wierzących w Przymierze Żydów (E12, str. 730), niepoświęconych próbnie usprawiedliwionych i tych, którzy podjęli dalszy krok poświęcenia.

      Według P’71 str. 38, par. (13), istnieją trzy ogólne klasy (wyłączając tutaj Żydów wierzących w Przymierze) zamieszkujące symboliczny „Obóz” Epifanii, antytyp po 1954 roku oparty na „postępującym” obrazie Przybytku:

      1. Poświęceni (Poświęceni Obozowcy Epifanii);

      2. niepoświęceni (lecz) próbnie usprawiedliwieni;

      3. nieusprawiedliwiony nominalny lud Boży.

 Ten sam akapit zauważa o antytypicznych Netynejczykach – najwyższej klasie pośród poświęconych Epifanii – iż przynajmniej „w pewnej mierze” przychodzą oni do Prawdy. To jest oparte na domniemaniu, iż nie wszyscy poświęceni są w pełni w „Prawdzie” – to znaczy, że nie są w pełni w ruchu Prawdy Epifanicznej. Wielu z tych Netynejczyków – zwłaszcza tych w ruchu Prawdy Epifanicznej – pomaga w „budowaniu Obozu Epifanii spośród Żydów i Pogan” (ten sam akapit). (Zobacz także P’73, str. 29, par. 33).

      Rozumiemy, iż ci, którzy nie są poświęceni, mogą niemniej jednak być usprawiedliwieni z wiary (Rzym. 12:1). To oznacza, iż tacy mogą rozumieć lub nie, Prawdę Paruzjii lub Epifanii; w rzeczywistości mogą oni pójść dalej i poświęcić się, a cały czas być nieświadomi Prawdy Paruzji lub Epifanii. Nasze stanowisko odnośnie uczestniczenia w dorocznym nabożeństwie Pamiątki uwzględnia ten fakt. Tak jak zostało to sformułowane w P’85, str. 21, kol. 1, par. 4: „Wieczerza Pańska nie jest dla świata, ani dla jedynie nominalnych wierzących, lecz tylko dla tych, którzy (a) uznają Chrystusa za swojego Odkupiciela i Tego, który poniósł ich grzechy, są (b) poświęceni Jemu i Jego służbie. Jednakże nie do nas należy – ani do żadnego człowieka lub grupy ludzi – decydować kto może, a kto nie może w niej uczestniczyć.”

      Warunki w dzisiejszym społeczeństwie są takie, iż wielu z chrześcijańskiej społeczności na nowo ocenia swoją wiarę i przyjmuje bardziej zdecydowane stanowisko. Wielu jest w stosunku do nas nietolerancyjnych i sekciarskich i być może skłonnych do oczerniania tych, których wiara nie jest „tradycyjna”. Niemniej jednak, nastąpił znaczny wzrost w uczęszczaniu do ewangelicznych, opartych na Biblii kościołów i istnieje odnowione zainteresowanie wychowywaniem rodziny według nauki i napomnień Pana. Szanujemy ten trend. Modlimy się o to, by nasze przesłanie dotarło do wielu z tych nowo zainteresowanych chrześcijan i by Obóz Epifanii nadal był „budowany”. Tak jak Jezus powiedział do swoich uczniów, kiedy nalegali na Niego, by zabronił nauczać komuś, kto był spoza ich grona, „Bo kto nie jest przeciwko nam [Chrystusowi], za nami jest.” (Mar. 9:38-41; zobacz Rozszerzone Komentarze do Biblii, 1879-1916; E13, str. 496, akapit u góry, od linii 11.)