WIELKOŚĆ, ŁASKAWOŚĆ
I WSPÓŁCZUCIE BOGA

      „Bo tak mówi on najdostojniejszy i najwyższy, który mieszka w wieczności, a święte jest imię jego: Ja, który mieszkam na wysokości na miejscu świętym, mieszkam i z tym, który jest skruszonego i uniżonego ducha, ożywiając ducha pokornych, ożywiając serce skruszonych” – (Izaj. 57:15)

      Jehowa jest najdostojniejszy i najwyższy, który zamieszkuje w wieczności. „Pierwej niźli góry stanęły i niźliś wykształtował ziemię i okrąg świata, oto zaraz od wieku aż na wieki tyś jest Bogiem” (Ps. 90:2). Bóg istniał zanim został stworzony Pierworodny. Nasz werset mówi nam, że Jego imię jest Święte. Nie powinniśmy tego rozumieć w znaczeniu Jego nazwiska, lecz raczej jako opis Jego charakteru.

       Termin imię (a zatem i termin imię Jehowy) ma w Biblii co najmniej siedem znaczeń. Wymieniamy je kolejno:

      1) Nazwisko lub nazwa, którą się kogoś nazywa: np. Jehowa, Jezus, Jan, Jakub, Maria, Marta itp.

      2) Natura – 2Moj. 3:14 („JESTEM”); Ps. 83:19; Izaj. 42:8; 62:2; 63:16; Żyd. 1:4; Obj. 3:12.

      3) Charakter – 2Moj. 3:14 („JESTEM, KTÓRY JESTEM”); 33:18, 19; 34:5–7; Ps. 34:4; 91:14; 111:9)

      4) Reputacja – 2Moj. 9:16; Przyp. 22:1; Mal. 1:11.

      5) Honor – Neh. 9:10; Jer. 32:20; Dan. 9:15; Filip. 2:9–11.

      6) Autorytet urzędowy – 2Moj. 5:23; 5Moj. 18:19, 20; Est. 8:8, 10; Ps. 118:10, 26; 129:8.

      7) Słowo, cel, plan – 2Moj. 34:6 („prawdzie”); Ps. 48:9–14,15; Miche. 4:5; Dz. 21:13; Obj. 14:1; 22:4.

       Ponieważ znaczenie imienia Jehowy podane w 2Moj. 3:14 zostało przez wielu mylnie zrozumiane, w związku z tym dobrze byłoby podać tu wyjaśnienie dotyczące Jego imienia. Pytanie Mojżesza (w. 13) jakie imię Boga ma on podać pytającym Izraelitom, nie ma związku z nazwiskiem Boga. Bóg zapewnił Mojżesza (w. 12) „Oto będę z tobą”. Lecz Mojżesz zastanawiał się w jaki sposób mógłby przekonać dzieci Izraela. W czasie ich wieloletniej niewoli w Egipcie nie mieli zbyt dużo czasu na edukację, która mogłaby im pomóc w zdobyciu znacznej wiedzy o istocie i charakterze Boga ich ojców. Co Mojżesz miałby im powiedzieć, gdyby oni zapytali go o imię Boga?

       Mojżesz oczywiście znał nazwisko Yahwe (lub Jehowa, jak my obecnie zazwyczaj je wymawiamy), więc o nim nie myślał stawiając to pytanie. Nie mamy sądzić, że tak jak Egipcjanie mieli różne imiona dla swych licznych bóstw, tak również Izraelici pragnęli poznać imię swego własnego Boga w znaczeniu Jego nazwiska. Zapewne pomimo długiego zniewolenia imię – nazwisko – przez które Bóg objawił się ojcom, nie zniknęło całkowicie z ich pamięci, ani znajomość tego imienia jako nazwiska na niewiele też by się im przydała. Pytanie (w. 13) „Które jest imię jego” zakładało, że znaczenie Jego imienia wyrazi naturę i działania Boga i że Bóg czynami objawi naturę i charakter wyrażony w znaczeniu Jego imienia. Było to całkowicie zgodne z hebrajskim sposobem rozumienia imion jako mających szczególne znaczenia.

       Dlatego Bóg podał Mojżeszowi Swe imię lub, mówiąc poprawniej, wyjaśnił znaczenie Swego imienia Yahwe, przez które objawił się Abrahamowi przy potwierdzeniu przymierza, tak jak to jest opisane w 1Moj. 15 (zauważ w. 7), i przez które był powszechnie znany, nawet przez ludzi sprzed potopu aż wstecz do matki Ewy (1Moj. 4:1). Wyjaśniając znaczenie Swego imienia Bóg podał dwa twierdzenia: 'ehyeh 'asher 'ehyeh (Jestem który jestem, tzn. Jestem tym kim chcę być – doskonały w mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy; por. 2Moj. 33:18, 19; 34:5–7) oraz 'ehyeh (Jestem lub będę).

       Te dwie deklaracje Jehowy dotyczące Jego charakteru i natury ponownie zapewniły, że (1) w Swej wspaniałej i nieskończonej mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy On będzie z Mojżeszem i dziećmi Izraela, dostarczając wszystkiego, co w danej chwili mogą potrzebować, oraz że (2) Jego nieskończona moc nie może być kwestionowana, gdyż On jest Tym samoistnym – „oto od wieku aż na wieki” (Ps. 90:2).

       Jehowa ponownie podkreśla Swe niezależne istnienie w 5Moj. 32:40: „Albowiem podniosę ku niebu rękę moją i rzeknę: Żyję Ja na wieki”; a u Izaj. 44:6: „Ja pierwszy i ostatni, a oprócz mnie nie masz Boga”, tzn. że On jest jedyną istotą, która nie zawdzięcza swego istnienia komuś innemu. Wszyscy pozostali zawdzięczali swoje istnienie komuś innemu, lecz Jehowa jest samoistny.On jest pierwszą przyczyną, i dlatego bez przyczyny, samoistny.

       W 2Moj. 6:3 Bóg powiedział Mojżeszowi, że Abraham, Izaak i Jakub nie znali Go pod imieniem Jehowa. Także i tutaj imię Jehowa nie może się odnosić do nazwiska Boga, ponieważ Abraham, Izaak i Jakub znali tę nazwę i często jej używali, jak to pokazuje 1Mojżeszowa. Najwyraźniej 2Moj. 6:3 podobnie używa go, aby oznaczało Boską naturę jako wieczną, nieśmiertelną, niezmienną, absolutną, najwyższą, samoistną itp., Istotę, oraz Jej charakter jako Osoby mądrej, sprawiedliwej, miłującej i potężnej.

       W 2Moj. 3:14 te dwa oświadczenia – ehyeh 'asher 'ehyeh ani 'ehyeh – nie są rzeczownikiami, jednak w ostatniej części tego wersetu Bóg powiedział: „Tak powiesz synom izraelskim: JESTEM [’Ehyeh] posłał mię do was”. Tutaj czasownik 'ehyeh użyty jest jako rzeczownik. Pierw sza osoba.jest tutaj użyta zamiast jak zwykle trzecia osoba Yahweh, jak to podaje następny werset. Tak więc wydaje się oczywiste, że skoro Bóg Sam nazywa Siebie 'Ehyeh (Będę) i Yahweh (On będzie),

poprzednia strona – następna strona