Starego Testamentu, lecz również posługiwali się tymi cytatami, by udowodnić prawdziwość swoich doktryn. Dlatego doszedł do wniosku, że to co cytowali ze Starego Testamentu, było prawdziwe. Później zdecydował się przestudiować konteksty, z których te cytaty były wzięte i stwierdził, że są one harmonijne z cytatami i Boskim charakterem. Dlatego przyjął nauki tych kontekstów. To doprowadziło go do studiowania związków tych kontekstów i w ten sposób Stary Testament coraz bardziej stawał się zrozumiały, aż została utwierdzona jego wiara w pisma prorockie i historyczne, które ściśle się przeplatały z prorockimi.

      Nadal jednak był podejrzliwy wobec ksiąg Mojżeszowych, z wyjątkiem tych wersetów, które były cytowane przez Jezusa i Apostołów, gdyż błędnie rozumiał, że Mojżesz sam wyznaczył sobie urząd dyktatora Izraela i ustanowił kapłaństwo, które tyranizowało lud. Pogłębione studia przekonały go, że jest w błędzie pod tym względem i zrozumiał, że ustawodawstwo Mojżeszowe było najbardziej dobroczynne, inspirujące pod względem wolności, równości i braterstwa, ze wszystkich z dotychczas wprowadzonych. Wobec tego Pięcioksiąg uznał za natchniony przez Boga i w ten sposób jego wiara przyjęła całą Biblię.

STOPNIOWE OBJAWIANIE PRAWD BRATU RUSSELLOWI

      Brat Russell nadal prywatnie studiował Pismo Święte a w niezależnym zborze w Allegheny, Pensylwania około 1872 roku, cztery lata po rozpoczęciu poszukiwań objawienia Bożego, nie tylko uznał całą Biblię za Boskie objawienie, lecz również następujące szczegóły jako jej główne nauki: jedność Boga; Boskie synostwo Jezusa; Duch jako moc i usposobienie Boże; upadek człowieka z doskonałości w grzech; śmierć karą za grzech; nieświadomość umarłych; okup jako gwarancja sposobności dla wybrańców w tym życiu a dla nie wybranych w Tysiącleciu; wieczność fizycznego świata; zniszczenie symbolicznego świata w czasie drugiego adwentu Chrystusa; drugi adwent w celu restytucji wszystkich rzeczy; wieczne życie w niebie dla wybranych i wieczne życie na ziemi dla zbawionych nie wybranych oraz wieczne unicestwienie niepoprawnych. Pisząc rozdziały 1, 2 i 3 Boskiego Planu Wieków i nie przedstawiając sprawy jako takiej, nakreślił stopnie, które sam przebył przechodząc ze stanu niewiary do wiary w Biblię jako Boże objawienie.

      Relacja br. Russella jak doszedł do zrozumienia Prawdy na czasie podana jest w takich publikacjach jak Cienie Przybytku, Pokarm dla myślących chrześcijan, w książkach Brzask Tysiąclecia (Wykłady Pisma Świętego), w czasopiśmie Watch Tower itd., i w Reprintach Tower, 3820-3826, (PT nr 382). Historia jego doświadczeń podczas przesiewania w latach 1891-894, kiedy to panowie Von Zech, Bryan, Rogers i Adamson usiłowali przejąć pracę i wprowadzić płatną i utytułowaną posługę, jest podana w A Conspiracy Exposed (Ujawniony spisek) i w E 5, 120-123; wydarzenia związane z jego małżeństwem zawartym w 1879 roku z siostrą Marią F. Ackley (dzieci nie mieli) i jej dobrej służbie przez wiele lat oraz późniejszym usiłowaniu przechwycenia władzy w sprawach związanych z wydawaniem Watch Tower, sprzeciwem br. Russella i jej stopniowym usuwaniem się prowadzącym do rozwodu w 1906 roku, podane są w Reprintach Tower, 3808 – 3818; PT nr 539; wydarzenia w czasie do śmierci pastora Russella w dniu 31 października 1916 roku w pociągu w miejscowości Pampa, stanie Texas, włączając doktrynalne odchylenia dotyczące Przymierzy, Pośrednika, Ofiary za grzech itp. podczas przesiewania w latach 1908-1911 wywołanego przez panów Henningesa, Mc Phail’a, Williamsona i innych (E 5, 126-130), przygotowania i pokaz Foto-Dramy Stworzenia itd., są przedstawione w Tower Reprints z lat 1908-1916
PT ’98, 66

PRZYJĘCIE BOGA, JEZUSA l ICH POSŁANNIKÓW

      „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto przyjmuje tego, któregobym posłał, mię przyjmuje, a kto mię przyjmuje, Onego przyjmuje, który mię posłał” (Jan 13:20).

      Jezus wypowiedział te słowa pociechy i zapewnienia do swoich wiernych Apostołów, gdy wspólnie siedzieli podczas Jego ostatniej Wieczerzy Wielkanocnej, zanim On ustanowił tę szczególną pamiątkę swojej śmierci. Judasz był jeszcze obecny, ale Jezus troskliwie go wyłączył z grona swoich uczniów, którzy byli czyści, którzy mogli znaleźć szczęście w czynieniu woli swego Pana i Mistrza. Apostołowie mieli prawo do błogosławieństw zacytowanego wersetu jako Jego przedstawiciele (w. 11, 18, 21). Jezus „wiedział od początku [o zboczeniu jednego z tych Dwunastu] … kto jest co go miał wydać” (Jan 6:64, 70; Ter. Pr. '67,45, 46). Teraz ta sprawa w pełni była potwierdzona i po zamanifestowaniu i ostrzeżeniu o wtórej śmierci, o tym, że byłoby lepiej dla Jego zdrajcy „by się był nie narodził” (Mat. 26:24) – Judasz jednak całkowicie poddał się kierownictwu szatana (Łuk. 22:3).

      Wówczas tylko uczeń, który był blisko związany z Panem, który był pod mocą Jego Ducha i jego imię było zapisane w niebie, mógł w tym czasie stać się „synem zatracenia” (Jan 17:6-8, 12) i pójść na wtóra śmierć. Judasz był uprzywilejowany posiadaniem tego, co Bóg poczytywał i traktował w tym czasie jako

poprzednia strona – następna strona