Teraźniejsza Prawda nr 454 – 1997 – str. 70
To jest także typicznie wprost pokazane, w odniesieniu do utracjuszy koron, w 4Mojż. 16, gdzie Kore (kaatyta) i 250 współuczestniczących z nim w sprzeciwie Lewitów są typem na utracjuszy koron w Prawdzie (Kore) i w nominalnym kościele (250 Lewitów) sprzeciwiających się Jezusowi (Mojżesz) i Kapłaństwu (Aaron) podczas przesiewania w latach 1908-1911, gdy rzeczywiści Lewici w tym czasie byli próbnie usprawiedliwieni, a natomiast Lewici Wielkiej Kompanii należą do okresu Epifanii. Przeto ci przesiewacze z lat 1908-1911, zanim się stali członkami klasy Wtórej Śmierci (przed Panem zabici przez ogień Pański – 4Mojż. 16:35) musieli być traktowani antycypacyjnie jako epifaniczni Lewici. Stosownie do tego rozumiemy, że czwarty syn Isajego przedstawia takich utracjuszy koron od około 1858 roku do około 1862 roku, jakoby byli antycypacyjnymi Gersonitami Epifanii, którzy jako tacy współpracowali z antytypicznym Samuelem w jego stosownej pracy ewangelicznej. Ci utracjusze koron zostali odrzuceni częściowo z powodu swej nieprzydatności i częściowo z tego powodu , że było ich wielu, podczas gdy Pan poszukiwał jednostki na przyszłego religijnego przywódcę.
(10) Zatem piąty syn Isajego stanowiłby typ tych utracjuszy koron, którzy jako poświęceni redaktorzy i wydawcy, od około 1862 roku do około 1865 roku współpracowali z antytypicznym Samuelem w jego stosownej pracy ewangelicznej i którzy antycypacyjnie byli widziani jako Meraryci okresu Epifanii, mimo że byli próbowani od około 1862 roku do około 1865 roku. Zostali oni odrzuceni z tych samych powodów co antycypacyjni Gersonici epifaniczni. Szósty syn Isajego przedstawiałby więc tych utracjuszy koron, którzy jako uczeni w dziedzinach językoznawstwa, tłumaczeń, historii i systematyki od około 1865 roku do około 1868 roku współpracowali z antytypicznym Samuelem w jego stosownej pracy ewangelicznej i którzy antycypacyjnie byli widziani jako Kaatyci epifaniczni. Zostali także odrzuceni z braku kwalifikacji do objęcia tego stanowiska, jak również z tego powodu, iż urząd na który poszukiwano odpowiedniej osoby miał być obsadzony tylko przez jedną osobę. Proces eliminacji, jaki dotąd przeszli antytypiczni kandydaci, odrzucił sześć różnych klas pozbawiając je możliwości wyboru. Pozostała tylko jeszcze jedna klasa wśród nominalnego i prawdziwego ludu Bożego miłującego i badającego Biblię, a było nią Maluczkie Stadko, które w typie zgodnie z badanym przedmiotem jest przedstawione przez siódmego syna Isajego, i które od około 1868 roku do około 1871 roku współpracowało z antytypicznym Samuelem w pracy ewangelicznej. Odrzucenie tej klasy także dowodzi, że nie była ona wystarczająco wykwalifikowana do objęcia urzędu o którym mowa, gdyż odrzucenie jej wynikało również z faktu, iż ten urząd mogła objąć tylko jednostka. Dlatego od samego początku było pewne, iż każda klasa zostanie odrzucona, bez względu na fakt, że jedną z nich była klasa Maluczkiego Stadka. Mimo, że członkowie Maluczkiego Stadka są i byli lojalni, jako całość nie kwalifikowali się na to stanowisko. Tylko jednostka spośród nich miała niezbędne kwalifikacje i dlatego Bóg od samego początku ją i tylko ją miał na uwadze jako mającą objąć ten urząd (bom tam sobie upatrzył między syny jego króla, w. 1), chociaż od samego początku antytypiczny Samuel nie był zapoznany z tym faktem i dlatego uważał w przypadku każdej z siedmiu klas, że przed Panem znajdował się pomazaniec Pański. Maluczkie Stadko przeszło takie dokładne badanie w latach od 1868 do 1871. Wyżej podane okresy próbowania tych siedmiu klas są jedynie przybliżone i oparte na kolejności przedstawiania siedmiu synów w typie, i na siódmej średniej antytypicznego okresu, lat od 1846 do 1871, i w przypadku każdego są wyznaczone domyślnie.
UZNANIE WYBORU PAŃSKIEGO
(11) Od samego początku w latach od 1846 do 1871 antytypiczny Samuel poszukiwał przywódcy dla ludu Pańskiego i on był pewny, że skoro wodzowie utracjuszy koron zostali odrzuceni jako kandydaci na ten urząd, to do jego obsady Pan musi mieć jeszcze kogoś na uwadze. Wskutek tego przez postawę serca i umysłowe przekonanie, bez użycia słów, on nadal po odrzuceniu tych siedmiu klas poszukiwał takiego przywódcy pośród ludu Bożego (rzekł Samuel do Isajego: Wszyscyż to już synowie?, w. 11). Taki przywódca był przygotowywany częściowo przez oddziaływanie na niego w okresie prenatalnym (w latach 1851 i 1852), które dało mu potrzebne zdolności umysłu i serca (gdyż jego rodzice poświęcili go Panu przed narodzeniem i wyposażyli w odpowiednie zdolności), częściowo zaś przez staranne wychowanie w dzieciństwie, które sprawiło, że w późniejszych latach twierdził, iż nie przypomina sobie takiego okresu, w którym nie przejawiałby postawy poświęcenia – zawsze starał się pełnić wolę Bożą – częściowo przez postawienie sobie za cel, aby nie wierzyć niczemu co sprzeciwiałoby się Boskiemu charakterowi (do jakich doświadczeń z sekciarskim kościołem, niewiarą, poganizmem i innymi niechrześcijańskimi religiami doprowadziła go ta zasada w okresie dwóch lat, 1868-1870, opisaliśmy w 1934 roku, w październikowej PT i w Ter. Pr.’ 95,66-79), i częściowo przez ochłonięcie niemalże z rozpaczy, gdy, około 1870 roku, doszedł Prawdy religijnej, dzięki usłudze Jonasza Wendella, adwentystycznego kaznodziei (Z ‘16, 170, par. 9, 10), który przekonał go, że Biblia jest Bożym objawieniem i że nie uczy ona ani o ludzkiej nieśmiertelności, ani o wiecznych mękach, a co za tym idzie nie uczy też o przeznaczeniu wielu członków ludzkiej rodziny na wieczne męki, o czym nauczało wyznanie wiary jego poprzedniego kościoła, przez co sądząc, że to Biblia naucza tych doktryn, odrzucił Biblię jako objawienie Boże. Tak więc pod wpływem usługi Jonasza Wendella pragnął zbadać twierdzenie Biblii, iż jest ona Bożym objawieniem i uznał je za prawdziwe. Członkami antytypicznego Samuela, którzy otrzymali odpowiedź, „Jeszcze został najmłodszy” (w. 11) byli bracia George Stetson i George Storrs (Tower Reprints, 46, 4, 10-13; 71, 3-5, 14, 15; 623, 624), którzy mieli zaszczyt i przywilej pomazać br. Russella na antytypicznego Dawida w latach 1871 do 1874 (Z ‘16, 170, par. 13). Warto zapoznać się z tymi informacjami.
(12) Odpowiedź Isajego antytypicznie daje do zrozumienia, iż w tym czasie br. Russell działał jako duchowy pasterz niektórych owiec Pańskich (pasie owce, w. 11).