Teraźniejsza Prawda nr 454 – 1997 – str. 66
PIERWSZE UKAZANIE SIĘ DAWIDA – TYP I ANTYTYP *
1Sam. 16:1-23
Rok temu pamiątkowy artykuł poświęcony naszemu Pastorowi dotyczył Dawida i Goliata. Obecnie pragniemy przedstawić jako coroczny artykuł pamiątkowy o nim pt. Pierwsze ukazanie się Dawida, tak jak ono jest podane w 1Sam. rozdz. 16. Jak już wskazaliśmy w artykule o Dawidzie i Goliacie, Dawid w Psalmach czasami jest typem na naszego Pana, czasami na Kościół, a czasami zarówno na naszego Pana, jak i na Kościół. W wydarzeniach historycznych, jak to obecnie rozumiemy, chociaż doświadczenia Dawida ilustrują i często w ogólny sposób stanowią typ spraw związanych z doświadczeniami klasy Chrystusowej, szczególnie on jest typem na naszego Pastora jako Pańskiego wykonawcę w tej części urzędu, której zadaniem było toczenie walk Pańskich. Wskutek tego jako wykonawca był panem nad czeladzią Pańską, jako wojownik zaś był dowódcą wojsk Pańskich. Pierwsze ukazanie się Dawida nastąpiło po całkowitym odrzuceniu Saula przez Pana. Chociaż Saul (upragniony) ogólnie przedstawia nominalny Izrael zarówno cielesny, jak i duchowy, to szczególnie jest typem wodzów utracjuszy koron z dwunastu denominacji chrześcijaństwa. Mamy nadzieję niebawem podać ogólne szczegóły o Saulu jako typie na tych wodzów utracjuszy koron. Tu, dla celów tego artykułu, wystarczy nadmienić, iż utracjusze koron zostali odrzuceni przez Pana jako Jego wodzowie w dwunastu denominacjach chrześcijaństwa na skutek zaniedbania w przezwyciężeniu grzechu, mimo obłamania niektórych gałęzi z drzewa grzechu i za podejmowanie prób ofiarowywania Panu rzeczy zabronionych, jak jest to przedstawione w typie, gdy Saul zaniechał zabicia Agaga, króla Amalekitów (grzechy) oraz za oszczędzenie ich najwyborniejszych stad i trzód, utrzymując, iż zostały przeznaczone na ofiarę. Z drugiej strony Samuel (imię Boże) ogólnie jest typem Maluczkiego Stadka, a zwłaszcza tych jego wodzów, którzy zapoczątkowali ruchy Maluczkiego Stadka, a potem zrezygnowali z przywództwa zanim wodzowie utracjuszy koron podjęli sekciarską działalność, mimo że nadal w podrzędnej roli byli aktywni w tych sekciarskich grupach. Taki był sposób jego postępowania we wszystkich z dwunastu ruchach Maluczkiego Stadka, zamienionych w denominacje przez wodzów utracjuszy koron.
(2) Naturalnie, po odrzuceniu przez Pana za niewierność antytypicznego Saula, w każdej z dwunastu denominacji antytypiczny Samuel opłakiwał antytypicznego Saula. Tak się działo po stosownym akcie niewierności w każdej z dwunastu denominacji. W związku z tym było dwanaście takich odrzuceń, niekiedy w odstępie setek lat, np. odrzucenie wodzów utracjuszy koron kościołów Greckokatolickiego i Rzymskokatolickiego nastąpiło na setki lat przed odrzuceniem innych wodzów utracjuszy koron, np. kościołów Luterańskiego i innych kościołów protestanckich, z których ostatnie rozpoczęło się w 1846 roku i dotyczyło wodzów Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego, gdy pierwsza grupa ich wodzów została tak potraktowana. Po każdym z takich odrzuceń (w. 1) antytypiczny Samuel smucił się z powodu tych odrzuconych, tzn., że wodzowie Maluczkiego Stadka w wymienionych denominacjach byli zmartwieni stanem utracjuszy koron postępujących źle po ich odrzuceniu przez Pana, ponieważ wodzowie Maluczkiego Stadka byli wolni od zawiści, miłowali tych wodzów utracjuszy koron i w sposób naturalny odczuwali smutek wywołany ich coraz głębszym upadaniem w grzech, błąd i omyłki taktyczne. Pan widocznie nie dał do zrozumienia naszemu Samuelowi, aby przestał się martwić aż do ostatniego z dwunastu odrzuceń, gdy nadejdzie właściwy czas na szukanie kolejnego wodza ludu Bożego, gdyż taki smutek nie tylko nie jest niewłaściwy, lecz jest w harmonii z duchem Pańskim, który cierpi, gdy ktoś popada w duchowe niepowodzenie. Tylko wówczas opłakiwanie czyjegoś upadku staje się niewłaściwe, gdy jest to upadek do klasy wtórej śmierci (3Mojż. 10:6, 7). Świadomość, iż odrzucenie Saula było ostateczne, sprawiła, że takie martwienie stawało się bezcelowe. Gdy nadszedł czas szukania następnego wodza ludu Bożego antytypiczny Samuel miał zaprzestać martwienia się, gdyż przeszkadzałoby mu to w bliskiej pracy, która miała nastąpić.
(3) Następnie Bóg polecił antytypicznemu Samuelowi napełnić swój umysł (róg, w. 1) stosownymi prawdami, takimi, które przysposobiłyby przyszłego pomazańca do pracy, którą miał wykonać. Antytypiczny Samuel miał znaleźć tego wybranego (bom tam sobie upatrzył, w. 1) spośród nominalnego i prawdziwego ludu Bożego (Isajego, w. 1), który miłuje i studiuje Biblię (Betlejem, dom chleba, w. 1).
____________________
* Dokładna kopia artykułu, który po raz pierwszy ukazał się w Present Truth, 1 Października 1937 roku.