związek między wersetami 22, 23, musi być dodany do w. 23 z w. 22, dowodząc że chociaż Jezus jest pierwiastkiem (w. 20), nie jest On pierwiastkiem z w.23, gdyż został wzbudzony od umarłych około 22 lata wcześniej zanim św. Paweł napisał w.23. Widocznie chodzi tutaj o zmartwychwstanie Kościoła, gdyż jest on wraz z Jezusem nazywany „Chrystusem”, i także jest pierwiastkiem (1Kor. 12:12–14; Gal 2:20; 3:16, 29; Efez. 4:13; Kol. 1:26, 27), ponieważ tak jak Jezus jest on zarówno pomazany – uchrystusowiony (Dz.Ap. 10:38; Mat. 3:16, 17; Dz.Ap. 2:1–4; 10:45–47; 2Kor. 1:21; 1Jan 2:20, 27), jak i pierwiastkiem ( 1Kor. 15:20; Rzym. 8:23; Jak. 1:18; Obj. 14:4).

       … a potem ci, co są Chrystusowi, w przyjście jego [w angielskim: a potem ożywieni będą ci, którzy staną się Chrystusowi w czasie jego obecności]. Jest tutaj mowa o obudzeniu zmarłego świata i podnoszeniu go ku doskonałości przez „stawanie” się Chrystusowym w jego posłusznych członkach. Obydwa te procesy są tutaj pokazane jako należące do Jego obecności, tzn. czasu Tysiąclecia. Jest to widoczne nie tylko w wyrażeniu „w czasie jego obecności”, lecz także w trzech następnych wierszach, zwłaszcza w 24, który wskazuje, że przy końcu Tysiąclecia Jezus Chrystus ustępuje z urzędu pośrednika.

       A potem będzie koniec, gdy odda królestwo Bogu i Ojcu, gdy zniszczy wszelkie przełożeństwo i wszelką zwierzchność i moc. Natychmiast po Tysiącleciu nastanie Mały Okres, na początku którego Jezus Chrystus ustąpi z urzędu pośrednika i odda prawo sądzenia Bogu. Ostatnia część w. 24 i następne dwa wiersze pokazują, czego dokona On w trakcie królestwa zanim przy jego końcu odda je Ojcu.

       Bo on musi królować, pókiby nie położył wszystkich nieprzyjaciół pod nogi jego.
kol. 2
Jego panowanie musi przed swym końcem obalić wszystkich wrogów. Wiersz 26 wymienia jednego z nich, na podstawie czego możemy z łatwością zrozumieć jakiego rodzaju są oni.

       A ostatni nieprzyjaciel, który będzie zniszczony, jest śmierć. Nie może tutaj chodzić o Adamowy stan śmierci, ponieważ jego zniszczenie nie będzie zniszczeniem ostatniego wroga, gdyż w chwili jego zniszczenia wciąż istnieć będzie Adamowy proces umierania i niedoskonałość; tak więc śmiercią tego wiersza jest Adamowy proces umierania i niedoskonałość. A zatem tron pośredniczący nie będzie zwolniony tak długo, jak długo nie zostaną wyprowadzeni wszyscy ze stanu śmierci Adamowej i jak długo nie zostanie zniszczona wszelka Adamowa niedoskonałość i Adamowy proces umierania.

       Fakt, że wszelkie przełożeństwo, zwierzchność i moc są wrogami z w. 25 oraz fakt, że Adamowy proces umierania jest jednym z tych wrogów sugeruje, czym są ci nieprzyjaciele, a mianowicie wszelkimi skutkami przedtysiącletniego przełożeństwa, zwierzchności i mocy szatana – krótko mówiąc, każdym elementem klątwy Adamowej. Wszystko to musi być usunięte przez tysiącletnie panowanie Chrystusa. Adamowy stan śmierci zostanie w Tysiącleciu zniesiony stosunkowo wcześnie, tak aby posłuszni z rodzaju ludzkiego, z Adamowego procesu umierania i jego niedoskonałości, mogli być podnoszeni do życia i doskonałości.

       Tak więc fragment ten potwierdza, że cały rodzaj ludzki w stanie śmierci zostanie obudzony w czasie Tysiąclecia, nie po jego zakończeniu.
PT ’95, 53.

kol. 1

PYTANIE BIBLIJNE

PRZECIWSTAWIENIE „OBUDZANIU” „OŻYWIANIA”

      Pytanie: Jak można zharmonizować naukę, że nie wybrani umarli, pozbawieni w tym życiu szansy uzyskania zbawienia wyborczego, zostaną obudzeni w Tysiącleciu z Obj. 20:4–5, które (mówiąc o czasie po zmartwychwstaniu) mówi: „A insi z umarłych nie ożyli, ażby się skończyło tysiąc lat”?

      Odpowiedź: Zauważmy, że ten wstęp nie mówi, iż inni z umarłych nie zostali obudzeni przed końcem tysiąca lat, mówi natomiast, że nie ożyli oni przed końcem tysiąca lat. Ktoś może zapytać: Jaka to różnica?
kol. 2
Odpowiadamy: cała różnica między harmonią a sprzecznością biblijnych spraw. Kilka uwag to wyjaśni:

       Rodzaj ludzki kiedyś żył, był doskonały w Ojcu Adamie, lecz z powodu klątwy Bóg całą ludzkość uważa za umarłą, bez względu na to czy znajduje się w procesie śmierci, czy w stanie śmierci (Mat. 8:22; Jan 5:24, 25; Rzym. 5:14; Efez. 2:1, 5; Obj. 20:12, 13). Czyni tak, ponieważ na wszystkich spoczywa wyrok śmierci i ponieważ ten wyrok śmierci jest wykonywany na tych, którzy są

poprzednia strona – następna strona