Im bardziej będziemy to czynić, tym bardziej będziemy przeciwni tym rzeczom, które prowadzą do niesprawiedliwości, i tym większą sympatię będziemy odczuwać do naszych bliźnich. Powinniśmy mieć współczucie dla całego wzdychającego stworzenia w niewoli grzechu, niesprawiedliwości, nieprawości. W ten sposób, w odczuwaniu sprawiedliwego oburzenia, będziemy właściwie usposobieni do wszystkiego, co nie jest zgodne z zasadami sprawiedliwości. Nie możemy jednak
kol. 2
ulegać gniewowi, złości i zawziętości wobec sprawcy zła. W odpowiednim czasie Bóg usunie wszystkie ślady upadku człowieka. W międzyczasie w naszym sercu winno trwać dzieło łaski, a my coraz bardziej stawać się takimi, jakim jest nasz Ojciec w niebie, który przejawia wielką dezaprobatę wobec każdego zła, każdej niesprawiedliwości. W ten sposób pozwolimy, aby umysł, jaki był w Chrystusie Jezusie, był także w nas.
PT’95,2.

kol. 1

„PRAWDZIWIE WOLNYMI BĘDZIECIE”

„Jeśli  was  Syn  wyswobodzi,  prawdziwie  wolnymi  będziecie” (Jan 8:36)

      Nasz werset jest częścią bardzo interesującego posłannictwa, jakie Jezus skierował do Żydów w czasie swego pierwszego adwentu. Im się zdawało, że są wolnymi, a nawet się chełpili (w. 33): „Myśmy nasienie Abrahamowe, a nigdyśmy nie służyli nikomu”. Lecz Jezus mówiąc (w. 34): „zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, iż wszelki, kto czyni grzech, sługą [dosłownie — niewolnikiem] jest grzechu”, powiedział im coś przeciwnego, a mianowicie, że wciąż byli niewolnikami, wciąż w niewoli.

       Apostoł Paweł dowodzi, że wszyscy z rodu Adamowego są niewolnikami, zaprzedanymi grzechowi, zaprzedanymi w niewolę. Wyjaśnia, że pierwszym grzesznikiem był ojciec Adam i że wyrok, jaki na niego został wydany, stał się niezdolnością jego całego rodu, przeszkodą dla wszystkich ludzkich praw: „Bo … przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wiele ich się stało grzesznymi” (Rzym. 5:12, 19). Gdyby którekolwiek z dzieci Adama mogło żyć ponad grzechem i mogło powiedzieć: „Panie, chociaż Adam dał mi niedoskonały organizm, to jednak ja zachowałem Twoje prawo”, takiej osobie zapewniłoby ono wieczne życie. Lecz żadna ludzka istota z upadłego rodzaju Adamowego nie mogła tego dokonać. „Nie ma sprawiedliwego ani jednego” (Rzym. 3:10). Bóg wymaga, aby Jego prawo było zachowywane całkowicie. Chociaż jakiś członek upadłego rodzaju ludzkiego mógłby zachować to prawo w swym sercu, umyśle i woli, to nie mógłby go zachować w ciele.

       Lecz Jezus otworzył „Drogę nową i żywą” (Żyd. 10:20) w celu zdobycia wolności. Opuścił chwałę, jaką miał u Niebiańskiego Ojca zanim powstał świat (Jan 17:5), i „stał się ciałem” (Jan 1:14). I tak On „wyniszczył samego siebie, przyjąwszy kształt niewolnika, stawszy się podobny ludziom; I postawą znaleziony jako człowiek, sam się poniżył, będąc posłusznym aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej. Dlatego też Bóg nader go wywyższył” (Filip. 2:7-9).
kol. 2
Pan zachował prawo doskonale i był bez grzechu (2Kor. 5:21; Żyd. 4:15; 7:26; 1Piotra 2:22; 1Jana 3:5). Był doskonałym okupem (równoważną ceną) za Adama i ród, który był w nim, gdy zgrzeszył i utracił życie dla siebie i swego potomstwa. „Człowiek Chrystus Jezus, który dał samego siebie na okup za wszystkich, co jest świadectwem czasów jego” (1Tym. 2:5, 6), jest naszą jedyną nadzieją zbawienia (Dz.Ap. 4:12; 16:31). Tylko przez Niego możemy być uwolnieni od klątwy śmierci Adamowej, która jest karą za grzech (Rzym. 6:21-23).

TRZY ETAPY ZDOBYWANIA PRAWDZIWEJ WOLNOŚCI

       Pierwszym krokiem, jaki podejmujemy w zdobywaniu tej wolności, którą Chrystus czyni nas wolnymi, jest pokuta. Jest to pierwszy krok w kierunku usprawiedliwienia, drugim krokiem jest wiara (Mar. 1:15; Dz.Ap. 20:21). Prawdziwa pokuta ma dwa zarysy: jeden odnoszący się do grzechu, a drugi do sprawiedliwości. W zarysie dotyczącym grzechu ma siedem odrębnych części: (1) umysłowe przekonanie o grzechu (Jan 8:9); (2) smutek serca z powodu grzechu (Mat. 11:21; 2Kor. 7:9-11; Rzym. 7:24); (3) nienawiść do grzechu (5Moj. 7:26; Rzym. 7:15); (4) porzucenie grzechu (Przyp. 28:13; Mat. 3:8); (5) wyznanie grzechu (Ezdr. 10:1; Neh. 9:2; Przyp. 28:13; Mat. 3:6; Dz.Ap. 19:18); (6) zadośćuczynienie za grzech (3Moj. 6:4, 5; Ezech. 33:15; Łuk. 19:8); oraz (7) opozycję wobec grzechu (Rzym. 7:15, 19, 23). A oto biblijne składniki pokuty odnoszące się do sprawiedliwości: (1) miłość do sprawiedliwości (Rzym. 12:9; 7:22); (2) praktykowanie sprawiedliwości (Rzym. 6:19-22; Dz.Ap. 26:20); oraz (3) bojowanie o sprawiedliwość (2Kor. 7:11; 10:5; Żyd. 12:4). Tak więc w połączeniu obu zarysów, prawdziwa pokuta, w sumie, ma dziesięć części.

       Drugim krokiem osiągania naszej wolności jest wiara, przez którą otrzymujemy usprawiedliwienie

poprzednia strona – następna strona