Odpowiedź: Ponieważ ludzkie embriony, zarodki, są traktowane przez Pismo Święte jako część matki, a nie jako oddzielne dusze żyjące, zanim nie nabiorą tchu po narodzeniu lub odłączeniu od matki, nie są więc poronionymi duszami i dlatego nie mogą być wzbudzone z martwych.

       Oświadczenie Hioba (Ijob 10:18, 19) zdaje się wyraźnie pokazywać, że martwo urodzeni nie  mogą zmartwychwstać, „Przeczżeś mię z żywota wywiódł? Ach, bym był umarł, żeby mię było oko nie widziało! Obym był, jakoby mnie nie było! Oby mię było zaraz z żywota do grobu zaniesiono!”

kol. 2

       W ten sposób Hiob, którego życie jako duszy, jednostki osobowej, zaczęło się przy urodzeniu, gdy był „wywiedziony z żywota” [łona], oznajmia, że gdyby jako zarodek zrezygnował (nie nabrał tchu) z oddechu, nie ujrzałoby go jako duszy żadne oko. Gdyby zarodek był poroniony i zaniesiony z łona do grobu, byłby, jakoby go nie było (Abd. 16) – byłby, jak gdyby nigdy nie istniał, czymś co by nigdy nie stało się duszą, którą mogłoby się stać jedynie przez nabranie oddechu zaczynające się po urodzeniu.
P ’85, 13

PROGRAM USŁUG W ZBORACH NA UKRAINIE
NA DRUGIE PÓŁROCZE 1996 r.

poprzednia strona – następna strona