Teraźniejsza Prawda nr 445 – 1996 – str. 28
OFIARY KSIĄŻĄT
WIEKU EWANGELII
(4Moj. 7:54–59)
Niniejszy fragment uzupełniający poprzednie artykuły pochodzi z Present Truth z 1927 roku, s. 46. Materiał ten ukazał się również w E 8, roz. VI. i w Ter. Pr.’ 74, 92.
(5) W dwóch powyższych paragrafach podaliśmy krótki opis organizacji Kościoła, powszechnego oraz lokalnego, i krótko wyjaśniliśmy ustrój, lub inaczej, rząd kościelny mający Boski autorytet w kościele powszechnym oraz zborach lokalnych. Czyniąc to, między innymi, poruszyliśmy sprawy stanowiące szafarską doktrynę kościoła kongregacjonalnego. Ta szafarska doktryna może być określona następująco: Każdy zbór ludu Pańskiego, pod zwierzchnictwem Chrystusa jest panią własnych spraw, w zupełnej niezależności od wszelkich innych osób, zborów czy kościelnych organizacji, lecz uznaje swe więzy z innymi w Chrystusie dla chrześcijańskiej społeczności i pomocy. Doktrynę tę uważamy za prawdę biblijną. Uznaje ona, że w pewnym sensie każdy zbór jest absolutną monarchią, której Chrystus jest absolutnym władcą. W innym znaczeniu – we wzajemnych związkach członków jako grona świętych tworzących zbór – doktryna ta uznaje, że zbór jest pod kierunkiem Chrystusa pełną demokracją, zarządzając własnymi sprawami jednomyślnie lub większością swych członków. Ta doktryna odrzuca wszelkie partie zewnętrzne – czy to są jednostki, zbory, czy połączone zbory – nie dając im prawa i możliwości praktykowania dyktatu bądź władzy w swych sprawach, chociaż mile widzi innych chrześcijan, jednostki oraz zbory, w chrześcijańskiej społeczności i wzajemnej jedności z sobą w Chrystusie i jest gotowa pomagać im w Panu. Doktryna ta w krótkości jest zawarta w wyrażeniu kongregacjonalizm lub eklezjaizm – jedno pochodzenia łacińskiego, drugie greckiego.
(6) Doktryna ta może być udowodniona biblijnie. Niewątpliwym faktem jest, że zbory tworzone przez Apostołów zarządzały własnymi sprawami i że działo się to pod kierunkiem Jezusa i Apostołów, którzy między innymi mieli obowiązek „wiązania” w zborach właściwy rząd kościelny. Apostołowie realizujący władzę wiązania doradzali i sankcjonowali wybieranie przez nich własnych sług: (1) diakonów – owych siedmiu diakonów (Dz.Ap. 6:1–6) oraz diakonów w zborach do zbierania i dostarczenia datków biednym świętym w Jeruzalem (2Kor. 8:19, 23; cheirotoneo, przez podniesienie ręki, tutaj przetłumaczone „obrany przez głosy”); oraz (2) starszych (Dz.Ap. 14:23; tutaj cheirotoneo oddano „postanowili przez głosy”). Zbory pod wpływem rady św. Pawła prowadziły sprawy interesowe, tzn. zbierały datki dla biednych
kol. 2
świętych oraz wyznaczały przedstawicieli do prowadzenia składek i przekazywania pieniędzy (2Kor. 8:1–24). Tak więc z upoważnienia Apostołów zbory prowadziły swe sprawy interesowe. Z nakazu Chrystusa (Mat. 18:15–17) także sprawy dyscypliny pozostają w rękach zboru, a napomnienie św. Pawła przyjęte przez Koryntczyków, aby jednogłośnie zastosowali środki dyscyplinujące wobec kazirodczego brata (1Kor. 5:1–13), potwierdza że zbór ten wykonywał dyscyplinę. Późniejsze przyjęcie przez głosowanie tego pokutującego brata (2Kor. 2:5–10) potwierdza, że to zbór decydował, czy pozbawić go społeczności, czy nie. Zbory wysyłały także misjonarzy (Dz.Ap. 13:1–3). Tych pięć faktów – (1) wybieranie przez zbory starszych i diakonów; (2) prowadzenie spraw interesowych; (3) utrzymywanie dyscypliny; (4) przyjmowanie do społeczności oraz (5) wysyłanie misjonarzy, a wszystko z upoważnienia Pana i Apostołów – potwierdza, że pod zwierzchnictwem Pana każdy zbór jest panią swoich własnych spraw. O prawdziwości tej doktryny również dowodzi doktryna o kapłaństwie poświęconych wierzących (1Piotra 2:5, 9), co oznacza równe kapłańskie prawa poszczególnych członków zboru i wynikające z tego prawo rozstrzygania wspólnych spraw jednomyślnie lub przez większość, tzn. według zasady kongregacyjnej. Doktryna ta jest też prawdziwa dlatego, że lepiej niż jakakolwiek inna metoda rządu w kościele prowadzi do uznanego przez Boga rozwijania Chrystusowych zalet, wymaganych od ludu Pańskiego we wzajemnych relacjach (Rzym. 8:29; 12:2–8). Tak więc każdy zbór z Boskiego postanowienia jest demokracją w swoim rządzeniu się, przyznając w ramach prawa zborowego równe prawa wszystkim swoim członkom, co jest całkowicie zgodne z różnorodnością talentów, osiągnięć, funkcji itp. różnych członków zboru, tak jak demokracja Ameryki jest zgodna z różnorodnością talentów, osiągnięć, funkcji itp. amerykańskich obywateli, z których wszyscy przynajmniej teoretycznie mają równe prawa. To jest właśnie to teoretyczne i praktyczne uznanie równych praw członków zboru w rządzie zborowym na podstawie kapłaństwa poświęconych członków, za czym opowiada się kościół kongregacyjny a to dało mu miejsce na antytypicznym zachodzie antytypicznego przybytku, co oznacza, że on przyjął Sprawiedliwość za swoją centralną myśl doktrynalną.
P ’94, 64.