Teraźniejsza Prawda nr 444 – 1996 – str. 7
zajmuje się myśleniem, planowaniem, czuciem, wolą i kierowaniem i, jak upodobało się Bogu, ustawieniem różnych członków, każdego na jego miejscu w Ciele (1Kor. 12:18). Ta Głowa kieruje i używa tych członków zgodnie z ich poszczególnymi funkcjami w Ciele, tak jak jest w normalnym naturalnym ciele, gdzie jest tylko jedna głowa a żaden członek nie ma oddzielnej i różnej głowy od pozostałych członków, tak jest i w tym Ciele. Jezus, którego Głową jest Bóg (1Kor. 11:3), jest Głową każdego członka a wszyscy członkowie zachowują swoje miejsca w tym Ciele przez dotrzymywanie warunku, na podstawie którego weszli do tego Ciała, tzn. przyjęcia Chrystusa za swoją Głowę.
Pod figurą jednego Ciała, nasz Pan Jezus mający tylko jedną Głowę i wiele różnie funkcjonujących, lecz wzajemnie powiązanych członków, jest pokazany jako najbardziej zupełna organizacja kiedykolwiek utworzona, choć brak w niej wiele z tego, co ludzie uważają za niezbędne dla organizacji, sprawia, że wielu, którzy nie rozpoznają duchowości tego organizmu, sądzi, iż w ogóle nie ma żadnej organizacji.
JAK TA ORGANIZACJA JEST WIDOCZNA
Ta organizacja uwidacznia się (1) w szczególny sposób, tzn. jako duchowy, niewidzialny i wewnętrzny związek świętych w lokalnych, zewnętrznych i widzialnych zborach z ich lokalnymi sługami, działalnością, zarządzeniami i zebraniami, oraz (2) w sposób ogólny, tzn. jako duchowy, niewidzialny i wewnętrzny związek bez czegokolwiek widocznego na zewnątrz (a) poza sługami powszechnymi – Jezusem i Apostołami, teraz niewidzialnymi – oraz „drugorzędnymi prorokami” (1Kor. 12:28), którzy służą i współpracują z Kościołem powszechnym w poszczególnych zborach lub ich zbiorowością na konwencjach słowem i czynem lub, mniej czy bardziej, z ich poszczególnymi przedstawicielami przez działalność, rozmowy, listy oraz druk i także (b) poza swymi lokalnymi sługami służącymi świętym w każdym lokalnym zborze czy kongregacji.
Całe Ciało jest reprezentowane w każdej odrębnej kongregacji, z tego powodu, że w tych kongregacjach wśród członków znajdują się święci. Wewnętrzną więzią jedności między świętymi w poszczególnych miejscowościach oraz między nimi i wszystkimi pozostałymi jest duchowa jedność w jednym duchu, jednej nadziei, jednym dziele, jednym Panu, jednej wierze, jednym chrzcie i jednym Bogu. Zewnętrzną więzią, to znaczy punktem stykania się lokalnego zboru z członkami tego Ciała w danym zborze, jest jego działalność, zebrania i urzędnicy, tzn. pastorzy, nauczyciele (słudzy budujący), pomocnicy (diakoni i diakonisy) oraz władze (przewodniczący, komitety zarządzeń, którzy prowadzą różne sprawy itp.) oraz sporadyczna usługa i współpraca sług Kościoła powszechnego (Rzym. 12:4-8; por. z ostatnimi fragmentami 1Kor. 12:28; Efez. 4:11); i zewnętrznymi więzami, którymi są miejsca spotykania się świętych zboru lokalnego, czyli kongregacji, ze świętymi zewsząd, oraz konwencje i działalność ze sługami Kościoła powszechnego.
kol. 2
PRAWDZIWY KOŚCIÓŁ NIEWIDZIALNY
Widzimy zatem, że prawdziwy Kościół jest niewidzialny zarówno lokalnie, jak i powszechnie, choć ujawnia się zewnętrznie przez swą działalność, zarządzenia, zebrania i sług czy to będzie na jednym, czy na wszystkich miejscach. Innymi słowy, nie ma żadnej widzialnej powszechnej organizacji Kościoła żywego Boga (Żyd. 12:23), która przyczynia się do powstania różnych kongregacji, czy różnych jednostek jako organicznych części jednego widzialnego ciała. Istnieje jednak manifestacja lokalnej części niewidzialnego Kościoła w formie lokalnych zborów zewnętrznie zorganizowanych, opisanych powyżej, która dodatkowo dla swych celów korzysta z usług sług Kościoła powszechnego – Jezusa, Apostołów i „drugorzędnych proroków”. Natomiast cały Kościół, który jest niewidzialny, jest widoczny na zewnątrz w działalności, zarządzeniach, zebraniach i sługach Kościoła powszechnego – w Jezusie, Apostołach i „drugorzędnych prorokach”, zarówno powszechnie, jak i lokalnie; w ewangelistach, czasami powszechnie, czasami lokalnie i tylko lokalnie w pastorach i nauczycielach (starszych), pomocnikach (diakonach i diakonisach) oraz we władzach (w przewodniczących, komitetach wydających zarządzenia itp., którzy kierują różnymi sprawami).
Pozwala to nam zauważyć, że żadna denominacja nie jest ani wszystkie denominacje połączone razem nie są, Ciałem Chrystusowym, Kościołem żywego Boga, lecz że prawdziwy Kościół, Ciało Chrystusowe składa się wyłącznie z poświęconych w Chrystusie Jezusie (1Kor. 1:2), bez względu na to kim oni są lub gdzie są. Tak więc żadna zewnętrzna, widzialna organizacja nie jest prawdziwym Kościołem.
Wyżej opisana organizacja Ciała Chrystusowego miała pozostać niezmienna aż do czasu przejścia poza zasłonę całego Kościoła, choć czasowo miały być dodawane pewne szczególne cechy dzięki darom Ducha, tzn. cuda, dary uzdrawiania, wielość języków itp. (1Kor. 12:28), dopóki one nie przeminęły (1Kor. 13:8-13) wraz ze śmiercią ostatniego z Apostołów (którzy jedynie mieli [z wyjątkiem szczególnych manifestacji w dniu Pięćdziesiątnicy i w domu Korneliusza, kiedy to kolejno Żydzi i poganie po raz pierwszy zostali wprowadzeni w Ciało Chrystusowe] moc udzielania darów Ducha innym – Dz.Ap. 19:1-6) oraz śmiercią ostatnich z tych, którzy otrzymali te dary przez ich usługę (zob. naszą broszurę o „językach”).
Św. Paweł w liście do Efezjan 4:11-16 pozostawia wyraźne świadectwo kontynuowania wyżej opisanej organizacji aż do samego końca wieku, szczególnie w w.13, wskazuje iż różne urzędy w Kościele pozostaną wraz z Ciałem „ażbyśmy się wszyscy zeszli w jedność wiary i znajomości Syna Bożego, w męża doskonałego [jednego nowego człowieka, jakiego Bóg tworzy z dwóch – Żydów i pogan – Efez. 2:15], w miarę zupełnego wieku Chrystusowego”. Rozumie się, oczywiście,