Teraźniejsza Prawda nr. 19 – 1925 – str. 86
Najwyższego Kapłana od drzwi przybytku do bramy dziedzińca. Ten przedmiot określiliśmy w szczegółach w 16 numerze Polskiej Teraźniejszej Prawdy. Tu określamy tylko ogólnie, że grzech wielkiego grona jest rewolucją, można zauważyć z Psalmu 107:10, 11, i wyjaśnimy ten cały Psalm: Wiersze 1-9 stosują się do Maluczkiego Stadka; 10-16 do Wielkiego Grona; 17-22 do Cielesnego Izraela podczas i przy końcu Wieku Ewangelii; 23-32 do świata podczas i przy końcu wielkiego ucisku; 33-38 do warunków Tysiąclecia i ludzi; Psalm 107:39-42 do złych i dobrych podczas krótkiego czasu przy końcu Tysiąclecia; a 43 wiersz pokazuje, że ktokolwiek zrozumie ten Psalm, będzie rozumiał Boski Plan dla rodzaju ludzkiego. Wiersze 10-16 odnoszą się do Wielkiego Grona i teraz wyjaśnimy wiersze 10, 11, jak następuje: „Którzy siedzą w ciemności (w błędach, w które Pan dozwala, aby Wielkie Grono wpadło, będąc w rękach Azazela) i w cieniu śmierci (w niebezpieczeństwie wtórej śmierci, do której ich samowola może łatwo doprowadzić) ściśnieni będąc nędzą (szatańską pokusą – 1Piotra 5:8, 9) i żelazem (silnymi węzłami samolubstwa, światowości i grzechu); przeto, że byli odpornymi (rewolucjonistami) wyrokom (naukom) Bożym, a pogardzili (znieważyli, nie uznawali za ceniące i dlatego zaniedbali) radą Najwyższego.” (Boski Plan składa się z różnych prawd, faktów i zarządzeń, którego odrzucenie w jakiejkolwiek części jest wzgardzeniem przeciwko całemu Boskiemu Planu. – Jak 2:10. Zapewne, że usunięcie zarządzeń dla pracy Pańskiej, danych przez „onego sługę,” jest wzgardzeniem rady Pańskiej, Planu Jego).
18) Ten powyższy ustęp omawia o Wielkim Gronie. Obwinia ich 1) o rewolucję przeciwko naukom Pańskim i 2) o wzgardzenie Jego zarządzeń. Ten ustęp wyraźnie mówi, że odrzuceniem różnych nauk i zarządzeń Pańskich jest grzechem – mianowicie objawionym grzechem Wielkiego Grona. Rewolucja objawia ich za takowych. Podług tego ustępu, wtenczas tylko możemy wiedzieć, czy Nowe Stworzenie jest z Wielkiego Grona, jeżeli czyni rewolucję przeciwko naukom i zarządzeniom Pańskim. Innymi dowodami nie możemy wiedzieć, czy utracili ich korony, oprócz innych grzechów, jak rewolucja, ponieważ nie możemy sądzić, jaki stopień innego złego doprowadza do utracenia korony; lecz jeżeli nowe stworzenia czynią rewolucję przeciwko Pańskim naukom i zarządzeniom, jesteśmy (z powodu ich rewolucji) poinformowani od Pana, że tacy utracili swe korony i przez to są Wielkim Gronem. Psalm 107:10, 11 podaje nam tę informację od Pana. My ich nie sądzimy. Bóg, przez ich postępki, sądzi ich; w tych ustępach Pisma Św., przez ich rewolucję objawia ich wiernym, jako lewitów – członków Wielkiego Grona. Powtórzymy jeszcze raz: My ich nie sądzimy, jeżeli z powodu ich rewolucji mówimy, że są członkami Wielkiego Grona. My tylko opowiadamy Boski sąd nam udzielony, który przez ich rewolucję został nam objawiony. Nasz brat Russell nauczał, że po rozdzieleniu pozaobrazowego Eliasza i Elizeusza i przed opuszczeniem klasy Eliasza świat, wierni mieli wiedzieć, którzy by byli Wielkim Gronem, jak następujące (Z. ’16, 264, par. 1) podanie dowodzi: „Będzie to po uderzeniu Jordanu, po rozdzieleniu ludzi przez poselstwo Prawdy i płaszcz władzy Eliasza – że rozdzielenie Kościoła w dwie klasy odbędzie się. Potem klasa Eliasza będzie jasno zamanifestowaną, jako różniąca się i odłączona od klasy Wielkiego Grona. Pamiętajmy o tym, że rozdzielenie odbędzie się przez wóz ognisty, będą to bardzo ciężkie doświadczenia, które wybrana klasa chętnie przyjmie i im się podda; gdy zaś klasa Elizeusza będzie schraniać się od prześladowań, choć nie całkiem się schraniać będzie od grzechu lub od odrzucenia Pana. Później wielki wicher (prawdopodobnie anarchia) przyprowadzi przemianę klasy Eliasza.”
19) Powtarzajmy, aż myśl będzie pojęta: Ich rewolucja przeciwko Boskim naukom i zarządzeniom objawia tracicieli koron, jako takich wiernym i oświeconym z Maluczkiego Stadka. Potrzeba tej wiedzy wiernym jest dlatego im dana, aby wiedzieli, którzy utracili korony i aby mogli im służyć; ponieważ bez tej wiedzy wierni nie mogliby inteligentnie prowadzić człowieczeństwo Kozła Azazela od drzwi przybytku do bramy dziedzińca i oddać ich przeznaczonemu człowiekowi, aby poszli w ręce Azazela. (3 Moj. 16:20-22). Jak mogliby bez tej wiedzy uznawać ich jako niebędących w świętem miejscu, lecz jako pozaobrazowych lewitów na dziedzińcu, których z ich Głową, Panem, poświęcają ich do pracy Lewickiej? (porównaj 4Moj. 8:13; 8:5-26). Synowie Aarona byliby ślepi – to nie dałoby im przywileju być Kapłanami w usługiwaniu do poświęcenia lewitów (3Moj. 21:16-24) – jeżeliby nie widzieli lewitów, jako takowych, których z Aaronem oczyszczali i poświęcali do służby lewickiej. Tak samo w pozaobrazie, podczas oczyszczania i poświęcania się Wielkiego Grona, jako pozaobrazowych lewitów, nie tylko Najwyższy Kapłan, Jezus, ale i podkapłani oczyszczają i poświęcają Wielkie Grono, jako lewitów, i dlatego podkapłani byliby duchowo ślepymi do tej służby, gdyby nie mogli tego zauważyć i nie byliby zdolni do służby, jeżeliby nie mogli widzieć, kto jest Wielkim Gronem. Drodzy bracia i siostry, dajcie już spokój temu niewłaściwemu posądzaniu, że my niewłaściwie sądzimy, jeżeli opowiadamy Boski objawiony sąd, że Wielkie Grono jest rewolucjonistą z nowych stworzeń.
ODWIĄZANIE KOZŁA AZAZELA
20) W krótkości zobaczymy obraz Kozła Azazela (3 Moj. 16:20-22) i zauważmy zgodność typu z pozaobrazem. Że Kozieł Azazela (przekręciciela) był przywiązany do drzwi przybytku, pokazane jest w hebrajskim słowie „postawić” (3 Moj. 16:7), to znaczy na jednym miejscu pozostawić. Żaden Kozieł, widząc, jak Najwyższy Kapłan zabijał innego Kozła i jak wchodził i wychodził z miejsca Najświętszego przynajmniej dwa razy, nie stałby spokojnie wśród takich otoczeń około godziny czasu, jeżeliby nie był przywiązany. Według świadectwa piramidy, ostatni członek klasy Kozła Pańskiego został położony na ołtarz 16 września 1914. Krótko potem Najwyższy Kapłan świata, Jezus, i wierny Kościół zaczęli wyznawać grzechy chrześcijaństwa, które słyszało Wielkie Grono. To wyznawanie jest jeszcze innym obrazem czynów, które stanowiły Eliasza uderzenie Jordanu, pozaobrazowego Gedeona pierwszą walkę i wiązanie przez świętych królów i szlachtę. (Psalm 149:5-9). Jest to pewną rzeczą, że od Fort Worth Konwencji (18-20 września, 1914) aż do listopada 1916 wielki