Teraźniejsza Prawda nr 435 – 1994 – str. 54
owcami, lecz ostatecznie także do karmienia owiec.
Cieszymy się wraz z Piotrem, podziwiamy postępowanie naszego Pana, który wybrał taką umiejętną formę karcenia oraz Jego wspaniałomyślność za niekarcenie go bardziej surowo. Piotr posłuchał naszego Pana i pozostawił łowienie, a karmiąc owce, nad którymi postawił go Bóg, przez wierność aż do śmierci w służbie Mistrza udowodnił, że rzeczywiście szczerze i prawdziwie miłował Pana bardziej niż łowienie ryb czy cokolwiek innego i że jego miłość nie przejawiała się tylko w słowach, lecz w uczynku i prawdzie. Gdyby pozostał przy łowieniu ryb i zaniedbał baranki i owce, które Jezus – wielki pasterz (Żyd. 13:20) – polecił mu szukać i karmić, czyż jego czyny nie zaprzeczyłyby odpowiedziom na pytania naszego Pana? Byłoby to miłowanie słowem, lecz nie uczynkiem i prawdą (1Jana 3:18).
PRZYKŁADY MIŁOŚCI OBOWIĄZKOWEJ (PHILIA)
Różnica między miłością philia a miłością agape oraz obecność osobistego uczucia w miłości philia jest pokazana w innych przypadkach użycia tych samych słów w Nowym Testamencie. Oto kilka przykładów philia:
Mat. 10:37: „Kto miłuje ojca albo matkę nad mię, nie jest mnie godzien; a kto miłuje syna albo córkę nad mię, nie jest mnie godzien”. Miłość obowiązkowa – sprawiedliwość – obejmująca osobiste uczucie i kierowana do członków naszych rodzin jest właściwa, lecz nie może ona walczyć przeciw naszej większej miłości obowiązkowej do Pana, w przeciwnym wypadku nigdy nie będziemy mogli być Jego naśladowcami jako „zwycięzcy”.
Jan 5:20: „Boć Ojciec miłuje syna i ukazuje mu wszystko, co sam czyni”. Podkreślony jest tutaj związek rodzinny. Bóg ma osobiste uczucie i serdeczną czułość do Syna, tak jak Jezus ma podobne synowskie uczucia wobec Ojca.
Jan 11:3: „Posłały tedy siostry [Łazarza] do niego [Jezusa], mówiąc: Panie, oto ten, którego miłujesz, choruje”. Dostrzegamy tu osobiste uczucie, szczególnie w w. 36, gdzie Żydzi, widząc że Jezus zapłakał, powiedzieli: „Jakoć go miłował”.
Jan 15:19: „Byście byli z świata, świat, co jest jego, miłowałby”. Świat przejawiając właściwe zainteresowania samolubne, osobiste uczucia i serdeczną miłość wobec tego, co jest jego, przejawia pewien zakres miłości obowiązkowej. Ta miłość jest praktykowana przez światowego mężczyznę, kobietę, dziecko czy sąsiada na podstawie samolubstwa.
Jan 16:27: „Albowiem sam Ojciec miłuje was, żeście wy mię umiłowali”. Tutaj Jezus mówi o miłości w kręgu rodzinnym, miłości obowiązkowej obejmującej uczucia osobiste. Jak widać z kontekstu, zachęca On członków rodziny do modlitwy do Boga jako ich Ojca, co czynił również u Mat. 6:9; powiedział im także, że „jeden jest Ojciec wasz, który jest w niebiesiech” (Mat. 23:9). Ci, którzy z wdzięczności za wszystko, co dla nich uczynił, miłują Syna Bożego, Jezusa, jako swego Zbawiciela i Pana, a którzy wiernie kroczą za Nim pełniąc wolę Ojcowską (Mat. 12:48–50; Żyd. 2:11), otrzymują zapewnienie, że Bóg miłuje ich osobiście jako
kol. 2
swoje dzieci i że jako ich Ojciec w każdy możliwy sposób stara się o nich dla ich dobra.
Jan 20:2: „… i do onego drugiego ucznia, którego miłował Jezus”. Jezus oczywiście miłował Jana i innych uczniów miłością bezinteresowną, ofiarniczą, lecz Jan tutaj wymienia szczególnie miłość obowiązkową obejmującą osobiste uczucie i czułość, jakie Jezus miał dla niego.
Wyrażenia: „Kto miłuje duszę swoją, utraci ją” (Jan 12:25), „miłość pieniędzy” (1Tym. 6:10), „ludzie sami siebie miłujący”, „rozkosze miłujący” (2Tym. 3:2, 4), „dobre miłujący” (Tyt. 1:8), „miłuje i czyni kłamstwo” (Obj. 22:15) oraz „przyjaciel”, jakie można znaleźć w wielu wersetach, zawierają słowa oparte na philia, wskazując w ten sposób na osobiste uczucie, czułość lub przywiązanie.
Miłość obowiązkowa jest niezbędna i właściwa wobec Boga, Jezusa, braci, naszych bliźnich i wszystkiego co dobre i prawdziwe, choć, jak przed chwilą zauważyliśmy, istnieją sposoby niewłaściwego kierowania nią. Ci, którzy są na próbie życia muszą, jak sugeruje nasz tekst, rozwinąć i zachować właściwą miłość philia do Chrystusa, gdyż w przeciwnym razie zostaną anathema – potępieni.
Wdzięczność, czyli wdzięczna dobra wola i osobista ocena, Chrystusa i Jego dzieła, wymagana będzie także od świata, gdy zostanie on doprowadzony do pełnej wiedzy o zbawieniu, jakie Bóg zapewnił przez Niego (1Tym. 2:4). Ktokolwiek będący na próbie życia pod Nowym Przymierzem odrzuci sposobność zareagowania na Jego dzieło nawet przez philia – miłość obowiązkową – zostanie odcięty od życia: „grzesznik, choćby miał sto lat, przeklęty będzie” (Izaj. 65:20). Lecz ci, którzy właściwie będą przejawiać philia – miłość obowiązkową, jeśli zechcą osiągnąć życie wieczne, będą musieli iść do przodu i rozwinąć także agape – miłość bezinteresowną, dobrą wolę opartą na radowaniu się dobrymi zasadami, najwyższą formę miłości.
Apostoł Piotr mówi o obu tych rodzajach miłości w 1Piotra 1:22: „Oczyszczając dusze wasze w posłuszeństwie prawdy przez Ducha Świętego ku nieobłudnej braterskiej miłości [philadelphia], z czystego serca jedni drugich miłujcie [tutaj wymieniona jest miłość [agape] uprzejmie”. W 2Piotra 1:7 dowodzi także, iż do braterskiej miłości (philia) powinniśmy dodać następną i najwyższą formę miłości – miłość bezinteresowną (agape).
PRZYKŁADY MIŁOŚCI AGAPE
Jan 3:16: „Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał”. Miłością, która pobudziła odkupienie człowieka, nie była philia, czyli miłość obowiązkowa, ponieważ Bóg wyrokiem śmierci nie skrzywdził ludzkości. Upadły człowiek nigdy też nie uczynił dla Stwórcy niczego, co mogłoby w zamian za to wprowadzić Boga w stan zobowiązania, miłości obowiązkowej. Boską miłością pobudzającą nasze odkupienie była agape – miłość bezinteresowna, miłosierdzie, życzliwość, dobra wola oparta na radowaniu się dobrymi zasadami, gotowa w imię zasad nawet do ofiary.
Jan 3:35: „Ojciec miłuje Syna i wszystko dał w ręce