Teraźniejsza Prawda nr 435 – 1994 – str. 50
ANATHEMA MARANATHA
„Jeśli kto nie miłuje Pana Jezusa Chrystusa, niech będzie przekleństwem Maran ata” (1Kor. 16:22)
Ta znamienna klątwa, przekleństwo wypowiedziane pod Boskim natchnieniem przez Apostoła Pawła, jest jednym z najostrzejszych i najbardziej prowokujących oświadczeń Biblii. Bardzo zwięźle, a mimo to stanowczo, obwieszcza ostateczny, nieuchronny los tych osób, które po uzyskaniu dostatecznego światła i będące na próbie życia wiecznego w końcu ujawniają, iż nie miłują, lub nie miłują wystarczająco, Pana Jezusa Chrystusa.
Oświadczenie Apostoła wywołuje większe wrażenie oryginalności dzięki dwóm nie przetłumaczonym obcym słowom, pochodzącym z dwóch różnych języków: (1) greckiego słowa anathema oznaczającego poświęconą rzecz, lecz zazwyczaj w złym sensie — osobę lub rzecz zakazaną, przeznaczoną na sąd, przeklętą oraz (2) maran-atha, słowa złożonego, wyrażenia aramejskiego pochodzenia chaldejskiego znaczącego „Nadchodzi Pan”. Te dwa słowa intrygują wielu czytelników i badaczy Biblii.
Nie ma także pewności co do tego, jaką nasz tekst powinien mieć interpunkcję, ponieważ w oryginalnych greckich manuskryptach nie było oczywiście interpunkcji (znaki interpunkcyjne zostały wynalezione dopiero w IX wieku n.e.). Tłumaczenie KJV (Wersja Króla Jakuba) w ogóle nie umieszcza żadnego znaku między słowami „Anathema Maranatha”, podczas gdy większość innych tłumaczeń czyni to. Rotherham słowa te oddaje następująco „anathema: Maran atha”, z wyjaśnieniami w nawiasach. ASV, nowy ASV, RSV, Diaglott, Berkeley, Weymouth, Young, Lamsa, Douay i inne przekłady rozdzielają te dwa słowa (niekiedy są przetłumaczone) kropką lub w inny sposób. Przemawiałoby to za traktowaniem „Maran atha” jako oddzielnego zdania. (Zauważmy, że słowa „Pan blisko jest” u Filip. 4:5 występują jako oddzielne zdanie).
kol. 2
Brat Russell cytował ostrzeżenie Apostoła z naszego wersetu z następującym własnym komentarzem: „Jeśli ktokolwiek nie miłuje Pana Jezusa Chrystusa, niech będzie Anathema Maranatha [niech będzie potępiony na wtórą śmierć, gdy przyjdzie Pan]” (Z 2807, par. 10; Komentarz bereański).
Bracia za dni Apostoła i przez cały wiek, zaledwie aż do kilku lat po powrocie naszego Pana w 1874 roku nie wiedzieli, kiedy Jezus powróci w swym drugim adwencie. Lud Boży w każdym pokoleniu od dnia zesłania Ducha Świętego spodziewał się drugiego adwentu za swego życia; tak więc ostrzeżenie zacytowanego wersetu było zupełnie właściwe dla pokolenia Apostoła Pawła i następnych pokoleń od tamtego czasu.
Od samego początku Paruzji (obecności) naszego Pana w 1874 roku to ostrzeżenie Apostoła jest bardziej stosowne dla ludu Bożego niż kiedykolwiek przedtem, ponieważ przechodził on przez 40 lat okresu Paruzji (żęcia) z jego wielkimi przesiewaniami itp. oraz przez okres 40 lat Epifanii (objawiania, jakie rozpoczęło się w październiku 1914) z jego przesiewaniami itp., przechodząc w okres Bazylei (królestwa, które w pierwszym zachodzeniu rozpoczęło się w październiku 1954 r.) z jego przesiewaniami itp., w której to fazie nasz Pan kontynuuje dzieło drugiego adwentu łącznie z sądzeniem swego ludu. Inne wersety Pisma Świętego także opisują dzieło Jego sądu.
ROZWAŻENIE RZYM. 14:10-12; 2KOR. 5:10
Do Rzym. 14:10-12 Apostoł Paweł podaje podobne ostrzeżenie: „Wszyscy staniemy przed stolicą Chrystusową. Bo napisano: Jako żyję Ja, mówi Pan, iż mi się każde kolano ukłoni i każdy język wysławiać będzie Boga. A przeto każdy z nas sam za się odda rachunek Bogu”.