Jezusa: „A wszczął się też spór między nimi o tym, kto by się z nich zdał być większy. Ale on im rzekł: królowie narodów panują nad nimi, a którzy nad nimi moc mają, dobrodziejami nazywani bywają. Lecz wy nie tak: owszem kto największy jest między wami, niech będzie jako najmniejszy, a kto jest wodzem niech będzie jako ten, co służy” (Łuk. 22:24-26).

       Jeśli stwierdzamy, że postąpił ktoś wobec nas niesprawiedliwie, lub, na przykład, w zborze nie cieszyliśmy się takimi względami jakich oczekiwaliśmy, i jakimi według naszego mniemania powinniśmy być darzeni – jeśli czujemy, że powinniśmy być wyżej ocenieni, pamiętajmy o niebezpieczeństwie obstawania, jak wierzymy, przy swoich prawach i pamiętajmy też o wielkim przywileju pokornego poddania się Pańskiej woli. Żadna próba nie może nas doświadczyć bez Jego zezwolenia, a te, które nas najbardziej ranią, dlatego nas dotknęły, aby wypróbować wiarę i miłość osób zamieszanych w tę próbę. „Z miłości służcie jedni drugim” (Gal. 5:13). Szczęśliwi są ci, którzy są w stanie dostrzec przez trudne do zniesienia doświadczenia, że wszystkie one są dowodami na to, iż Pan przecież dalej zajmuje się nami. Oceńmy przywilej zwyciężania w tych próbach i okazywania braciom i siostrom bezinteresownej miłości, a tym samym Panu i Jego sprawie, służąc w pokorze i w sposób pełen miłości wszędzie, gdzie Pan nas postawi.

       Naszą największą radością powinno być zawsze czynienie woli Bożej. Wszystko inne powinno przyczyniać się do osiągnięcia tego celu. Pamiętajmy, że spożywanie baranka wielkanocnego było połączone z gorzkimi ziołami, które zaostrzały apetyt i zwiększały pragnienie, aby spożyć więcej mięsa i usunąć ów gorzki smak. To odpowiednio ilustruje, że gorzkie doświadczenia i próby jakie przeżywamy, jeśli jesteśmy przez nie właściwie wyćwiczeni, sprawiają, iż udajemy się do Mistrza, abyśmy mogli uczestniczyć w większej mierze w Jego zasłudze i miłości. Żywiąc się więc cennymi,
kol. 2
danymi od Boga, obietnicami oraz perspektywą połączenia się z Nim wkrótce w Królestwie, sprawi, że zapomnimy o goryczy prób i będziemy się radowali wielką radością, dziękując, że dozwolono nam przeżyć te próby i uczynić przyjemniejszymi nasze radości.

       Ktoś mógłby zapytać: Czy powinienem się uchylić od uczestnictwa w tej Pamiątce z powodu trudności jakie przeżywam ze strony pewnego brata? Nasza odpowiedź byłaby następująca: Jeśli możliwe postaraj się doprowadzić do pojednania przez pokonanie trudności w duchu miłości. Dokonaj pojednania, jeśli to jest możliwe, a jeśli nie możesz sprawdź własne serce i wejrzyj w nie, czy nie ma w nim gorzkości. Jeśli wyrządzono ci krzywdę, staraj się z własnej woli ją odpuścić, tak jak Pan odpuścił nam – a potem idź i obchodź święto. Wszyscy ci, którzy w pełni poświęcili się Panu powinni uczestniczyć, jak to było wyjaśnione powyżej. Gdyby ktoś się poświęcił, a nie okazał tego przez zanurzenie w wodzie, niech to uczyni przy najbliższej rozsądnej okazji. Jednakże sam fakt, że ktoś nie został ochrzczony, nie powinien powstrzymać go od uczestniczenia w Pamiątce.

       Pamiętajmy wszyscy o tym, że „Wszystkiemu się koniec przybliża” (1Piotra 4:7). Jak zadowolone powinny być nasze serca, że doszliśmy do końca tej ciemnej nocy, i że już wkrótce światło Pana napełni całą ziemię! Zwróćmy też uwagę na następne napomnienie świętego Piotra (w. 8): „a nade wszystko miejcie uprzejmą miłość jedni ku drugim; albowiem miłość zabije mnóstwo grzechów”. Mając tę miłość, pokryjemy wady jedni drugich, a przedstawiona nam nadzieja błogosławionego Królestwa, jeśli prawdziwie i właściwie jest pielęgnowana, uzdolni nas do osiągnięcia miłości i zachowania jej we wszystkich warunkach. Niech nas Bóg obficie błogosławi w czasie Pamiątki a błogosławieństwa wyniesione z nich zbliżą nas bardziej do Boga i Chrystusa i wzajemnie jednych do drugich w więzach chrześcijańskiej miłości!
PT ’93, 18-22.

kol. 1

CZŁOWIEK PYTA, A BÓG ODPOWIADA

     17 TE 438

      (ciąg dalszy z Ter. Pr. 1993,93)

CZŁOWIEK

CZYM JEST CZŁOWIEK?

       (1) Jest duszą żywą: 1Moj. 2:7 – Stworzył tedy Pan Bóg człowieka z prochu ziemi i natchnął w oblicze jego dech żywota. I stał się człowiek duszą żywą.

       (2) Jest niższy od aniołów: Żyd. 2:6, 7 – Cóż jest człowiek? … Na małą chwilę mniejszym uczyniłeś go od aniołów.

       (3) Jest wyższy od zwierząt: Psalm 8:7-9, 10 – Wszystkoś poddał pod nogi jego. Owce i woły wszystkie, nadto i zwierzęta polne. Ptactwo niebieskie i ryby morskie, i cokolwiek chodzi po ścieżkach morskich.

Z JAKICH DWÓCH CZĘŚCI SKŁADA SIĘ CZŁOWIEK?

       (1) Z ciała: 1Kor. 15:44, 47 – Bywa wsiane ciało cielesne … Jest ciało cielesne. Pierwszy człowiek jest
kol. 2
z ziemi ziemski. 1Moj. 2:7 – Stworzył tedy Pan Bóg człowieka z prochu ziemi. 1Moj. 3:19 – W pocie oblicza twego będziesz pożywał chleba, aż się nawrócisz do ziemi, gdyżeś z niej wzięty; boś proch, i w proch się obrócisz. Kazn.  3:20 – Wszystko to idzie na jedno miejsce; a wszystko jest z prochu, i wszystko się zaś w proch obraca. Łuk. 24:39 – Oglądajcie ręce moje i nogi moje … bo duch nie ma ciała ani kości.

       (2) Z zasady życia, czyli tchnienia życia, ducha życia: 1Moj. 2:7 – Pan Bóg … tchnął w oblicze (nozdrza) jego dech żywota. 1Moj. 6:17 – Ja przywiodę potop … ku wytraceniu wszelkiego ciała, w którym jest duch żywota. 1Moj. 7:15 – A tak weszło do Noego w Korab po parze z każdego ciała, w którym był duch żywota. Kazn. 3:19, 20 – Bo przypadek synów ludzkich, i przypadek bydła, jest przypadek jednaki. Jako umiera ono, tak umiera i ten, i ducha jednakiego wszyscy mają, a nie ma człowiek nic więcej nad bydlę.

poprzednia strona – następna strona