Teraźniejsza Prawda nr 431 – 1993 – str. 88
Niewiara twierdziłaby, że gdyby Jezus był Synem Bożym, nie umarłby. Istniała jednak jeszcze kwestia kary za grzech, która została nałożona na Adama i jego ród przez Sprawiedliwość. Położenie ludzkości byłoby beznadziejne, gdyby nie można było przedstawić ceny okupowej. A więc Jezus złożył swe człowieczeństwo, swą ludzką duszę, „jako ofiarę za grzech”, „wylał na śmierć duszę swoją” (Izaj. 53:10, 12); dał własne ciało „za żywot świata” (Jan 6:51; 1Jana 2:2) – „na okup za wszystkich, co jest świadectwem czasów jego” (1Tym. 2:6). Obecnie, w świetle Boskiej prawdy, okiem wiary możemy poznać Boże cele w pełniejszy sposób, niż mógł to uczynić Abraham. Jednak nie wiemy, czy nasza wiara jest chociaż trochę silniejsza niż jego, ponieważ nawet jeśli niektórzy z nas mają pod pewnymi względami więcej prób i trudności, to również mamy większe możliwości i większą światłość. Abraham miał zupełną wiarę, całkowite zaufanie do Boga, i nikt nie mógłby mieć jej więcej.
Żyjący obecnie poświęcony lud Boży wierzy w nadchodzący czas „naprawienia wszystkich rzeczy” (Dz.Ap 3:19-21), kiedy rodzaj ludzki zostanie uwolniony od grzechu i śmierci, i w błogosławieństwa przeznaczone dla „wszystkich rodzajów ziemi”, zgodnie z obietnicą Bożą potwierdzoną przysięgą (1Moj. 22:16-18; 28:14; Żyd. 6:16-18). Widząc wykonywanie się na każdym kroku proroctw, które są zwiastunami mającego już wkrótce nadejść nowego porządku rzeczy i błogosławieństw Królestwa Bożego na ziemi, dzieci Boże podnoszą radośnie głowy, bowiem wiedzą, że przybliża się ich wybawienie (Łuk. 21:28).
Niektórzy posiadają więcej wiedzy od innych i dlatego też mają więcej prób. Ci, którzy mają mniejsze zdolności, nie potrafią znosić takich srogich prób ani też tak bardzo się cieszyć. Ale wszyscy, łącznie z tymi najbardziej uczonymi i tymi największymi nieukami, mogą zyskać ten sam spokój i odpocznienie, które posiadał Abraham – spokój i odpocznienie wypływające z wiary w Boga, a każdy proporcjonalnie do posiadanej wiedzy i wiary. Bóg przyrzekł swym wiernym sługom Wieku Ewangelii chwalebne zmartwychwstanie i udział w swym Królestwie. Nie nastąpiło jeszcze spełnienie tych obietnic, ale do wiary należy zwycięstwo i zdanie sobie sprawy, że Bóg może i chce spełnić dane nam obietnice, jeśli pozostaniemy wierni. „A tak pozostaje jeszcze odpocznienie ludowi Bożemu”. Bóg zaprasza swych wiernych, aby wraz z Nim wkroczyli w Jego siedmiotysięczny rok odpocznienia, który trwać będzie przez Wiek Tysiąclecia. „Starajmy się tedy, abyśmy weszli do onego odpocznienia” (Żyd. 4:9-11).
ODPOCZNIENIE JEST PROPORCJONALNE DO WIARY
Odpocznienie, do jakiego już weszliśmy, nie jest naszym ostatecznym odpocznieniem. Jeśli już dziś będziemy mieli wiarę, dziś też będziemy mieli odpocznienie. Jeśli utracimy wiarę, utracimy również odpocznienie. Ale doskonałe trwałe odpocznienie, które pozostaje, na nas czeka. Bóg przyrzekł nam bowiem pewne wielkie i bezcenne rzeczy. On jest naszym Stwórcą i naszym Ojcem i uczyni to, co przyrzekł (Żyd. 10:23). I stanie się nam według naszej wiary: wielka wiara – wielkie odpocznienie; niewielka wiara – niewielkie odpocznienie. Ci, którzy pozostają w harmonii z Bogiem, wierzą Jego świadectwu.
kol. 2
Nie oznacza to, że wszyscy, którzy należą do grona dzieci Bożych uwierzyli we wszystkie Boże plany, bo jak rozumiemy byłoby to niemożliwe. Jedni mieli większą sposobność uwierzenia, a inni mniejszą. My, którzy żyjemy w obecnych czasach, odnosimy o wiele więcej korzyści niż ci, którzy żyli w czasach wcześniejszych. Nasze próby nie pochodzą więc w dużym stopniu z niewiedzy, lecz jest to próba wiary w Boga i posłuszeństwo światłu, jakie zostało nam teraz dane. Mając więc tak wielki zalew światła, udzielonego nam podczas żniwa, przy końcu obecnego wieku, powinniśmy mieć bardzo silną wiarę i starać się powiększać ją coraz bardziej przez studiowanie Słowa Bożego (2Tym. 2:15; Jan 5:39; 1Jana 4:1; 1Tes. 5:21) oraz zdobywanie wszelkiej będącej na czasie wiedzy, tak abyśmy byli „utwierdzeni w teraźniejszej prawdzie” (2Piotra 1:12). Powinniśmy wzrastać w wierze, łasce, znajomości i miłości. Głębsze i mądrzejsze odpocznienie stanie się naszym udziałem, gdy skorzystamy z pomocy przygotowanych łaskawie przez Pana (Efez. 4:8,11; Łuk. 12:37, 42-44). Jeśli prawdziwie wierzymy, będziemy okazywać naszą wiarę przez pozostające z nią w zgodzie uczynki (Jakub 2:18).
Biblijne użycie słowa uwierzyć znaczy o wiele więcej niż uznanie tylko jakiegoś faktu lub prawdy. Wielka prawda nad którą się zastanawiamy, cała jest tym co Biblia nazywa Ewangelią – „radością wielką” (Łuk. 2:10). Wierzenie do jakiego odnosi się nasz werset jest wierzeniem w tę Ewangelię: My, którzy wierzymy w Ewangelię wchodzimy do odpocznienia. Co jest Ewangelią, w którą my wierzymy? Ta Ewangelia obejmuje wszystkie zarysy miłości i miłosierdzia Bożego względem nas jako upadłego rodu ludzkiego – Jego zaś propozycja wiecznego życia przez Chrystusa obejmuje wszelkie błogosławieństwa z tym życiem związane. Skupiają się one w obietnicy danej Abrahamowi w Przymierzu związanym przysięgą (Gal. 3:8).
Ktoś mógłby mieć umysłową wiarę w te obiecane błogosławieństwa, nie spolegając na nich sercem i nie mając tym samym udziału w odpocznieniu, o którym mówi nasz werset. „I diabli temu wierzą, wszakże drżą” (Jakub 2:19). Ale niewątpliwie nie tę formę wiary miał na myśli Apostoł. W zależności od tego, do jakiego stopnia człowiek uznaje obiecane błogosławieństwa Ewangelii, przyjmuje je, ufa im i zgodnie z nimi postępuje, do takiego też stopnia wchodzi do odpocznienia. Jeśli wierzy częściowo, częściowo też odpoczywa; jeśli wierzy w większej mierze, więcej odpoczywa; jeśli wiara jest doskonała, wierzący cieszy się doskonałym odpoczynkiem i okazuje swą wiarę przez uczynki. Posłannictwo Ewangelii jest tak wspaniałe, że każdy, kto w nie wierzy, odczuje pragnienie skorzystania z jej błogosławieństw. Każdy, kto nie przyjmuje tego posłannictwa i nie postępuje w zgodzie ze swoją wiarą, w rzeczywistości nie wierzy w takim znaczeniu, w jakim słowo wierzyć zostało użyte w naszym wersecie, a jego wiara jest martwa (Jakub 2:17, 26).
ZAUFANIE W SERCU NIEZBĘDNE
Wyrażenie „którzyśmy uwierzyli” oznacza, że wiara przeniknęła serce, a tym samym będzie mieć wpływ na przebieg całego naszego życia. Natomiast druga część wersetu: „wnijdziemy do odpocznienia” oznacza, że odpocznienie stopniowo przychodzi do wierzącego, ponieważ uwierzył. Najpierw uwierzył, gdy tymczasem