Teraźniejsza Prawda nr 430 – 1993 – str. 67
o tym wiele lat wcześniej nim rozpoczął się okres Epifanii, czyli Apokalipsy lub ucisku – na długo przed tym zanim, z ludzkiego punktu widzenia, należało się go spodziewać, i przedstawił go np. w broszurze Powrót naszego Pana – Jego Paruzja, Apokalipsa i Epifania (zob także Z 2972-2983; Bible Students Monthly Nr 1 z 1914 roku). Między innymi stosownymi uwagami na s.39 tej broszury napisał takie słowa:
„Gdy więc cicho szepczemy 'oto oblubieniec !’, nie mamy nadziei pobudzić świata do wiary w obecność Pana itp. Nie jest on godzien, by o tym wiedzieć, i niewłaściwie użyłby tej wiedzy obecnie. Niebawem, we właściwym dla Pana czasie, świat będzie wiedział o Jego obecności, dowie się o niej w OKRESIE [podkreślenie nasze] Epifanii lub Apokalipsy syna człowieczego. Obudzi go wielki zgrzyt czasu ucisku”.
Następujące wersety Pisma Świętego potwierdzają prawidłowość nauki brata Russella, że Epifania, czyli Epifaneia oznacza także jakiś okres:
„Abyś zachował to przykazanie, będąc bez zmazy, bez nagany, aż do objawienia [epifaneia] Pana naszego Jezusa Chrystusa, które [epifaneia] czasów swoich okaże on błogosławiony i sam możny król królujących i Pan panujących” (1Tym. 6:14, 15). Greckie słowo kairos tutaj oddane jako czasów jest także często tłumaczone okresy. Fakt, iż o epifanii mówi się tu jako o mającej różne okresy, czasy, wskazuje że musi być ona jakimś okresem.
„Ja tedy oświadczam się przed Bogiem i Panem Jezusem Chrystusem, który ma sądzić żywych i umarłych w sławnym przyjściu [epifaneia] swoim i w królestwie swoim” (2Tym. 4:1). Epifania i Królestwo to drugi i trzeci okres drugiego adwentu Chrystusa, w czasie którego sądzi On kolejno 1) żywych i 2) umarłych w Adamie. Żywi albo żyjący – upadli aniołowie i nowe stworzenia – są sądzeni w czasie Jego objawienia się (epifaneia). Skoro królestwo jest pewnym okresem, to oczywiście Epifaneia jest tutaj użyta także w znaczeniu okresu.
Wersety Pisma Świętego podobnie potwierdzają, że apokalipsa [apokalupsis] niekiedy oznacza okres: 1Kor. 1:7; 2Tes. 1:7,8; 1Piotra 1:7, 13; 4:13. (Porównaj Powrót naszego Pana – Jego Paruzja, Epifania i Apokalipsa, s. 36-38; w Ter. Pr. '73,14 i 15 oraz 29 do 31).
Tak więc powyższe teksty biblijne dowodzą, że Epifania i Apokalipsa odnoszą się do jednego, tego samego okresu. Około 40 lat wcześniej brat Russell przy pomocy prawdziwej chronologii biblijnej wskazał na 1914 rok jako czas rozpoczęcia się Epifanii, czyli Apokalipsy, czasu ucisku. Uczył, iż w okresie tym nastąpią szczególne objawienia osób, zasad i czynów. Nie przez kogoś innego, ale tylko przez niego była dana wcześniejsza wiedza o tych rzeczach, które nastąpiły, co dowodzi, iż musiał on nadzorować dobra znajdujące się w gumnie w szczególnym znaczeniu – jako ich szczególny szafarz. Dalsze informacje dotyczące jego nauk na temat Epifanii, Apokalipsy, jako czasu następującego po 40 latach Paruzji znajdują się w T.P. '73,7 – nr 276 i w następnych numerach artykułu pt. Okresy powrotu naszego Pana; por. E 4, s.43-48, 60-65; P’58, s.21-26.
kol. 2
DOWODY Z JEGO RÓŻNYCH PRZEWIDYWAŃ ITP.
Po udowodnieniu, że brat Russell był „onym sługą” i że niezaprzeczalnie uczył o Epifanii, Apokalipsie, jako okresie, pragniemy obecnie wskazać na liczne dowody z okresu Epifanii potwierdzające, iż był on „onym sługą”. Dowody te są następujące: 1) przewidywania, 2) podstawy, 3) wiążąca moc jego nauk samych w sobie i w stosunku do Epifanii; 4) prawdy epifaniczne oraz 5) jego zarządzenia odnoszące się do dzieła epifanii. Wszystko to stanowi potwierdzenie.
Najpierw rozważymy dowody z przewidywań, podstaw i wiążącej mocy nauk brata Russella samych z sobą, a także w stosunku do Epifanii jako okresu, tzn. czasu ucisku oraz w stosunku do prawd epifanicznych – prawd dotyczących 1) Maluczkiego Stadka, 2) Maluczkiego Stadka i Wielkiej Kompanii, 3) Wielkiej Kompanii, 4) Młodocianych Godnych, 5) Żydów, 6) konserwatystów i 7) radykałów. Dowód można wyprowadzić w następujący sposób: Jeśli będzie można dowieść, że rzeczy, o których nauczał, że nastąpią w Epifanii, rzeczywiście miały miejsce w tym okresie od 1914 roku, będzie to oznaczało, że otrzymał taką wiedzę o rzeczach przyszłości, jaką mogła posiadać jedynie osoba odpowiedzialna za spichlerz.
Przewidywania podane przez brata Russella, a dotyczące prawd epifanicznych również potwierdzają, iż był on „onym sługą” i jako takiemu została mu powierzona opieka nad wszelkimi dobrami. Zwrócimy uwagę na niektóre z nich, wyżej wymienione jako siedem ogólnych tematów.
MALUCZKIE STADKO
(1) To jest pokazane w jego przewidywaniach odnoszących się do Maluczkiego Stadka. Między innymi nauczał on, że Maluczkie Stadko, jako antytypiczny Eliasz, w 1914 roku rozpocznie antytypiczne pierwsze uderzenie Jordanu (Z 5845, par.4,5; 5888, ak. 14), i to pierwsze uderzenie miało miejsce w latach 1914 do 1916 (T.P. '61,76).
Uczył też, że Jezus i Maluczkie Stadko, jako antytypiczny Gedeon i jego trzystu wojowników, będą w czasie ucisku, tzn. okresie Epifanii, uczestniczyć w dwóch konfliktach z błądzicielami (Sędz. 7; Z 3686, ostatni ak., 5606, 5607). Te dwie antytypiczne bitwy mają swe wypełnienie w okresie Epifanii: pierwsza została stoczona w latach 1914 do 1916, a druga rozpoczęła się w 1920 roku i polegała przede wszystkim na obaleniu dwóch wielkich błędów średniowiecza – wiecznych mąk i świadomości umarłych (T.P.’68,46, kol. 2, ostatni akapit; T.P. '47,34; P’40, s.117-121). [Wielka Kompania w jej trzech grupach pokazanych w mężach z pokolenia Neftalego, Asera i Manasesowego (Sędz. 7:23) oraz Młodociani Godni, pokazani w mężach z Efraim (Sędz. 7:24-8:3), przystąpili wraz z Maluczkim Stadkiem do tej bitwy i wielu z nich nadal trwa w tym dobrym boju].
Inna prawda, dotycząca Maluczkiego Stadka w Epifanii, jaka była nauczana przez brata Russella i jaka wypełniła się w Epifanii, odnosi się do jego końcowej pracy wobec chrześcijaństwa i cierpień doznanych od niego – antytypicznej nagany Jana, uwięzienia go i