Teraźniejsza Prawda nr 430 – 1993 – str. 66
EPIFANIA POTWIERDZA,
ŻE BRAT RUSSELL BYŁ „ONYM SŁUGĄ”
Według Mat. 24:45-47; Łuk. 12:43-46 pewna jednostka miała otrzymać szczególny urząd, którego pełnienie miało jej dać tytuł „onego sługi”. W obydwóch tekstach „on sługa” jest wyraźnie odróżniony od Kościoła, ponieważ mówi się o nim jako „postawionym nad [Pańską] czeladzią”, dlatego nie może on być jednocześnie, jak utrzymują niektórzy, czeladzią, Kościołem. Także fakt, iż mówi się o nim jako o „dającym im pokarm na czas słuszny” odróżnia go od czeladzi, Kościoła. Określenie go jako „szafarza” także dowodzi, że nie może chodzić o wszystkich sług czeladzi, ponieważ szafarz jest szczególnym przedstawicielem właściciela, nadzorującym, w czasie sprawowania swego urzędu, wszystkie jego (właściciela) dobra i jako taki ma pod sobą również wszystkich innych sług (za dni naszego Pana jednostki, nie klasy, były szafarzami). Jest on ponadto u Łuk. 12:45 wyraźnie odróżniony od wszystkich innych sług, ponieważ obowiązuje go zakaz „bicia sług i służebnic”, tzn. pozostałych sług Kościoła. A zatem wyrażenie „on sługa” nie może oznaczać sług Kościoła jako klasy, ponieważ w tekście tym jest on wyraźnie od nich odróżniony. Z uwagi na fakt, że te dwa fragmenty Pisma Św. oddzielają go od Kościoła jako całości oraz wszystkich pozostałych sług prawdy, powinniśmy wyciągnąć wniosek, iż jest on jednostką.
Według tych tekstów urząd „onego sługi” miał być objęty po powrocie naszego Pana, lecz przed opuszczeniem ziemi przez Kościół. Funkcje tego urzędu, podane w tych wersetach były dwojakie: 1) podawanie pokarmu na czas słuszny oraz 2) nadzorowanie pracy Kościoła. Wiele proroctw chronologicznych i znaków czasu dowodzi, że nasz Pan powrócił w 1874 roku. Po swym przyjściu zastał br. Russella wiernie służącego taką ilością prawdy, jaką posiadał (Mat. 24:45). Po pewnych próbach, na wiosnę 1876 roku, zaszczycił go powierzając mu nadzór nad tą pracą,
kol. 2
a w jesieni 1879 roku stanowisko specjalnego rzecznika – dwie funkcje urzędu „onego sługi”. Przez cały czas, gdy służył jako taki (od 1876 do 1916) sprawował wyszczególnione funkcje tego urzędu. Pod zwierzchnictwem naszego Pana sprawował urząd wykonawczy nad pracą całego Kościoła oraz był szczególnym narzędziem, przez które Pan podał prawdę paruzyjną.
Tak więc fakt wykonywania przez brata Russella oficjalnych funkcji urzędu „onego sługi”, jako wypełnienia proroctw tych dwóch wyżej wspomnianych ustępów, i to w czasie Paruzji (żęcia), dowodzi, iż był on „onym sługą”. Tak więc okres Paruzji (żęcia) potwierdza, iż br. Russell był „onym sługą”. Epifania, inaczej apokalipsa, jako okres drugiego adwentu Jezusa następuje po czasie Paruzji (żęcia), i podobnie potwierdza, iż on był „onym sługą”.
EPIFANIA – DZIAŁALNOŚĆ I OKRES
Epifania, czy też gr. epifaneia, jest wyraźnie przedstawiona w Piśmie Świętym jako 1) czynność, działalność, jasne świecenie, objawianie osób, zasad i rzeczy, dotąd zakrytych lub niejasnych, przez prawdę świecącą ze szczególnym blaskiem (2Tes. 2:8; 2Tym. 1:10; 4:8; Tyt. 2:13). Apokalipsa, czy też gr. apokalupsis, także dotyczy czynności lub działalności, objawiania i odsłaniania, przez które objawiane są osoby, zasady i rzeczy, dotąd ukryte lub niejasne (Rzym. 2:5; 8:19). Brat Russell jasno to przedstawił, lecz niektórzy wodzowie pośród ludu Bożego (łącznie z wodzami Dawn) niezgodnie z prawdą twierdzą, że ta działalność lub czynność jest wszystkim, czym jest epifania, czyli apokalipsa.
Brat Russell niezaprzeczalnie uczył jednak ponadto, zgodnie z Pismem Świętym, że będzie także 2) OKRES Epifanii, czyli Apokalipsy, następujący po 40 latach Paruzji naszego Pana, po czasie żniwa (żęcia), i że będzie on równoczesny z czasem ucisku rozpoczynającym się w 1914 roku. Uczył