Teraźniejsza Prawda nr 429 – 1993 – str. 60
natomiast całą pracę organizacyjnie i technicznie przygotował i zrealizował brat Grzegorz Stachowiak.
Zbór w Wągrowcu dobrze przygotował i przeprowadził w dniu 15 lutego 1992 r. kolportaż literatury Prawdy. Udział wzięło 14 osób (9 braci i 5 sióstr). Pracę kolporterską przeprowadzono od domu do domu łącząc ją ze sprzedażą z dwóch przenośnych stolików. Rozprowadzono 220 traktatów w formie broszur i ulotek, w tym częściowo bezpłatnie, kilka Biblii dużych i dla dzieci, kilka pierwszych tomów „Boski Plan Wieków”. Kolporterzy jednocześnie zapowiadali wykład publiczny. W różnych domach byli przyjmowani serdecznie odnosząc błogosławieństwo Boże zgodnie z Pańską obietnicą (Mat. 10:13).
W Warszawie kontynuowana jest regularna praca kolportażowa ze stolikiem wystawianym na Starym Mieście. Prezentowane są różne rodzaje literatury i Biblie. Przy tej okazji prowadzone są rozmowy z osobami zainteresowanymi działalnością Ruchu i naukami głoszonymi w porównaniu ze znanymi doktrynami systemów nominalnych. Rozprowadzono w kolejnych kwartałach literaturę o wartości:
w IV kwartale 1991 r. — 1.322.000 zł,
w I kwartale 1992 r. — 249.000 zł,
w II kwartale 1992 r. — 524.000 zł,
w III kwartale 1992 r. — 1.164.250 zł.
SZCZEGÓLNE RODZAJE SŁUŻBY
PRACA DLA WIĘŹNIÓW
W poprzednim rocznym sprawozdaniu wzmiankowałem o rozpoczęciu służby w Zakładzie Karnym dla więźniów. Praca ta jest kontynuowana. Usługi dla więźniów zostały wprowadzone do planu półrocznego z uwzględnieniem tematów interesujących słuchaczy. Przedmioty zainteresowania są rozpoznawane w czasie prowadzonych z nimi badań beriańskich i w dyskusjach w czasie wizyt. Plan usług na I półrocze przewiduje sześć wizyt sług generalnych, którzy wyjaśnią różne aspekty wtórego adwentu, znaczenie sabatu w typie i w antytypie, wzbudzanie ludzi ze stanu śmierci z uwzględnieniem różnych pojęć jak grób, proces umierania i stan śmierci oraz interesujące więźniów zagadnienie zdolności świata do utrzymania i zachowania pokoju.
Do biblioteki więziennej przekazaliśmy sporo literatury w postaci książek, broszur, czasopism i innych, stanowiących literaturę Ruchu. Frekwencja wzrasta. Zajęcia są prowadzone raz w miesiącu, w godz. 10.00–12.00. Przed każdym spotkaniem dostarczamy kasety video i magnetofonowe wprowadzające i przygotowujące do zrozumienia tematu jaki ma być wygłoszony. Dodatkowo kasety są wykorzystywane w sieci radiowęzła i video. Nasze plakaty, informujące o spotkaniach i tematach usług, są również rozmieszczane w gablotach i na oddziałach. Praca ta ukazuje pomyślne perspektywy, ponieważ dotychczasowe wysiłki brata Kazimierza Kiełbowicza, jako koordynatora tej pracy, i innych sług generalnych, realizujących program Ruchu, przynoszą owoce. W okresie od 19 czerwca 1991 do 21 grudnia 1991 ośmiu braci wygłosiło osiem wykładów, wyświetlono film o Ruchu, dostarczono kilka kaset
kol. 2
magnetofonowych z wykładami pielgrzymów, film „Dla tej przyczyny”, filmy z serii Instytutu Naukowego Moody`ego udowadniające istnienie inteligentnego Stwórcy na podstawie zjawisk przyrodniczych i proroctw biblijnych. Wykłady z kaset magnetofonowych są często nadawane przez radiowęzeł, przekazujący ich treść do cel więziennych. Tomy paruzyjne i Manny oraz Teraźniejsze Prawdy i Sztandary Biblijne, ofiarowane bibliotece, cieszą się dużą poczytnością. Do regularnego uczestniczenia w zebraniach zgłosiło się 20 osób. Średnio w każdym zebraniu bierze udział 17 więźniów. Niedawno jeden z członków tej grupy, opuszczający więzienie na zasadzie warunkowego zwolnienia, prosił o skontaktowanie go ze zborem najbliższym jego miejsca zamieszkania, aby mógł kontynuować uczestniczenie w zebraniach.
PRACA NA RZECZ IZRAELA
Pierwszy mój kontakt z Żydami w celu wygłoszenia wykładu pt. „Syjonizm w proroctwach” miał miejsce w Dzierżoniowie w dniu 6 lutego 1949 roku. W związku z proklamacją niepodległości i państwa „Erec Izrael” brat Socha w Dzierżoniowie zorganizował zebranie publiczne dla Żydów. Wówczas dużo Żydów ze Związku Radzieckiego przechodziło kwarantannę w Dzierżoniowie przed udaniem się do Palestyny. Na zebraniu obecnych było ponad sto osób narodowości żydowskiej. Po wykładzie słuchacze wyrażali zadowolenie a niektórzy wnioskowali, że mówca musi być Żydem, jeśli w taki sposób przedstawił historię i przyszłość ich narodu w świetle proroctw danych przez wybitnych proroków Izraela.
22 września 1992 roku spotkałem się z grupą czterystu młodych obywateli Izraela obojga płci w sali kameralnej Filharmonii w Warszawie z okazji odznaczenia medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata kilkudziesięciu osób, które z narażeniem życia ratowały Żydów w czasie okupacji hitlerowskiej. Medale wręczył ambasador państwa Izrael w imieniu Rady d/s Sprawiedliwych wśród Narodów Świata przy Instytucie Pamięci Narodowej „Yad Vashem”.
Siostra Maria Hofman, jedna z odznaczonych osób, zaprosiła m.in. i nas na tę uroczystość. Siostrze Teresie i mnie wręczono piękne róże przy wejściu. Osoby do odznaczenia wraz z rodzinami i przyjaciółmi zajęły miejsca w trzech pierwszych rzędach. Resztę sali kompletnie wypełnili młodzi przybysze z Izraela, którzy przy tej okazji odwiedzali również miejsca męczeństwa ich przodków.
Po części artystycznej i przemówieniu ambasadora, pana M. Gordona, zostałem poproszony — na życzenie siostry Hofmanowej — przez przewodniczącego uroczystości do wygłoszenia przemówienia po angielsku. W krótkości przedstawiłem obietnice Jehowy dane Abrahamowi i przeznaczone dla narodu żydowskiego, dotyczące błogosławienia wszystkich narodów świata po ucisku pod Nowym Przymierzem. Wspomniałem, że odznaczeni są uznani przez państwo Izrael za „sprawiedliwych wśród narodów”, lecz narody nie są sprawiedliwe i mają się stać takimi dopiero w Królestwie Bożym. Zachęciłem młodzież izraelską do rozwijania w umysłach i sercach sprawiedliwości Jehowy, aby stali