Teraźniejsza Prawda nr 427 – 1993 – str. 19
wyróżniony łaską Bożą podczas Pięćdziesiątnicy, stając się również świętem upamiętniającym wylanie Ducha Świętego (Dz. 2:1; 20:7; 3Mojż. 23:15, 16; 1Kor. 16:2).
Przez pewien czas chrześcijanie obchodzili uroczyście dwa dni każdego tygodnia: siódmy dzień – zgodnie ze zwyczajem żydowskim (jak też w związku z tym, że stanowił on najlepszą sposobność zainteresowania Ewangelią ludzi pobożnych) oraz dzień pierwszy, jak to zauważyliśmy powyżej. Ignacy (75 r.n.e.) w swych pismach z uznaniem wspomina, że niektórzy „dłużej już nie sabatują, ale żyją obchodzeniem dnia Pańskiego, z którego i nasze życie na nowo wypływa”. Użycie terminu „dzień Pański” zastosowane jako określenie pierwszego dnia tygodnia znajdujemy w Biblii w Obj. 1:10 (napisanym około 96 r.n.e.).
PAMIĄTKA WIECZERZY
NIE JEST ŁAMANIEM CHLEBA
Ci, którzy błędnie uroczyście świętują Wieczerzę Pańską każdej niedzieli, uważają, że usprawiedliwienie dla takiego postępowania znajdują w „łamaniu chleba” każdego pierwszego dnia tygodnia, jak to było praktykowane przez pierwotny Kościół. Jednakże te dwie uroczystości są całkowicie różne – Wieczerza Pańska upamiętnia śmierć Jezusa, natomiast „łamanie chleba” jest radosną uroczystością upamiętniającą Jego zmartwychwstanie do życia. Cotygodniowe „łamanie chleba” nie miało nic wspólnego z doroczną Paschą, która dla pierwszych chrześcijan nabrała nowego znaczenia, w związku z tym, że „Baranek nasz wielkanocny za nas ofiarowany jest, Chrystus” (1Kor. 5:7, 8). Chrystus, nasz Baranek wielkanocny, przedstawił symbolicznie swą ofiarę zarówno w chlebie, jak i owocu winorośli, które reprezentują Jego ciało i krew. Jednakże opisy uczt miłości, lub łamania chleba, pierwszego dnia każdego tygodnia nie zawierały żadnej nawet wzmianki na temat „kielicha”, czy też owocu winorośli, i nie podawały najmniejszej wskazówki, która pozwalałaby mniemać, że owe uczty miłości miały na celu upamiętnienie cierpień i śmierci Jezusa.
Nasz Pan ustanowił Pamiątkową Wieczerzę po typicznej żydowskiej wieczerzy wielkanocnej, i to w taki sposób, aby mogła zająć jej miejsce. Zabicie wielkanocnego baranka miało nastąpić 14 dnia pierwszego miesiąca (Nisan) każdego roku żydowskiego dla upamiętnienia wybawienia pierworodnych izraelskich od ostatniej plagi w Egipcie, a w konsekwencji wybawienia całego narodu z niewoli (2Mojż. 12). Sam Jezus był antytypem baranka. Założony przez Niego Kościół Wieku Ewangelii, składający się z Pierworodnych (Żyd. 12:23) i obejmujący zarówno Maluczkie Stadko jak i Wielką Kompanię (4Moj. 3:41, 45) jest antytypem zachowanych w Egipcie pierworodnych Izraela. A przybliżająca się już bardzo szybko „restytucja” – podczas której wszyscy miłujący Boga, którzy staną się Jego ludem, mają być wybawieni z niewoli grzechu i śmierci pod rządami szatana – będzie antytypem wybawienia narodu.
Używany podczas Pamiątkowej Wieczerzy przaśny chleb oraz owoc winorośli przedstawiają ciało i krew Baranka Bożego, którego ofiara gładzi grzech świata (Jan 1:29), dokonując pojednania za nieprawości. W swym zamierzeniu symbole te miały zachować na stałe w pamięci
kol. 2
Kościoła Pierworodnych upamiętnienie złożenia za nich ceny okupowej (1Kor. 11:23-26). Dlatego też Pamiątkowa Wieczerza została ustanowiona podczas tej samej nocy, której nasz Pan został zdradzony, tego samego dnia, w którym został ukrzyżowany (według obliczeń żydowskich dzień trwał od szóstej po południu do szóstej po południu dnia następnego).
Nasz Pan nie zamierzał upamiętnić święta Paschy, które zaczynało się 15 Nisan i trwało przez cały tydzień i które typicznie przedstawiało trwające przez całe życie radosne uczestnictwo poświęconego człowieka wierzącego w prawdzie, sprawiedliwości, miłości i nastawionego na królestwo. Raczej, Jego jedynym zamierzeniem było ustanowienie w dniu 14 Nisan dla nas uroczystości upamiętniającej Jego śmierć. Nie przypominając w niczym radosnej uczty, było to wydarzenie skłaniające pierwotny Kościół do smutku i zakłopotania. Sam Jezus oświadczył, iż „Smętna jest dusza moja aż do śmierci” (Mat. 26:38).
PAMIĄTKA JEST ANTYTYPEM
ZABICIA BARANKA WIELKANOCNEGO
Wykazawszy, że omawiana tu pamiątkowa uroczystość ma na celu upamiętnienie antytypu zabicia Baranka wielkanocnego, możemy stwierdzić, że właściwe jest obchodzenie jej w jej rocznicę – nie co miesiąc, co kwartał, co tydzień, czy też codziennie, ale raz w roku. Właściwe też jest, aby jej obchodzenie przypadało o tej samej porze roku, w której umarł nasz Pan i w której ustanowił pamiątkę swej śmierci. Taki właśnie był zwyczaj przestrzegany w pierwotnym Kościele, który tak obliczał jej datę, aby przypadała na ten sam okres co 14 Nisan.
Pierwsze odstępstwo od tego wystąpiło w kościołach reprezentowanych przez biskupa Rzymu, gdy zastąpiono, wyznaczono i obchodzono najbliższy piątek, kiedy 14 Nisan przypadał w jakimś innym dniu, co zdarzało się nader często. W ten sposób powstała tradycja „Wielkiego Piątku”, a następujący po nim trzeci dzień znany był jako Niedziela Paschalna, a później jako Niedziela Wielkanocna. Następnie na mocy dekretu soboru Nicejskiego (325 r.n.e.), a jeszcze później podczas przeprowadzania zmian w kalendarzu przez papieża Grzegorza XIII, tak zwane kościoły katolickie dokonały praktycznego uzgodnienia, by odtąd każdego roku wyznaczać stałą datę „Wielkiego Piątku” i „Niedzieli Wielkanocnej” – nawet gdy 14 Nisan mógł przypadać w innym dniu tygodnia niż w piątek. Oświeceni epifanią bracia (uważnie szukający i rozpytujący „o ścieżki stare, któraby była droga dobra, a chodzili nią” – Jer. 6:16), czynią starania, aby Pamiątkowa Wieczerza obchodzona była w swą właściwą rocznicę, (według obliczeń zwyczaju żydowskiego, który uznawany był przez naszego Pana i Apostołów). Przyjęta przez Żydów metoda jest łatwa i prosta. Rozpoczynają oni od miesiąca Nisan, pierwszego miesiąca roku i nowiu księżyca najbliższego wiosennego zrównania dnia z nocą. Jest to 1 Nisan, który w Jerozolimie trwa od 6-tej po południu do 6-tej po południu następnego dnia. 14 Nisan zaczyna się 13 dni później.
W tym roku (1993) 14 Nisan rozpoczyna się 4 kwietnia o godz. 6 po południu. Zgodnie z tym zbór w Chester Springs, Pa. spotka się, o ile Bóg pozwoli, 4 kwietnia o 8 wieczorem w kaplicy Domu Biblijnego, aby uczcić pamięć największego wydarzenia znanego ludzkości. Jak