Teraźniejsza Prawda nr 426 – 1993 – str. 9
życia, przez którego wszyscy, którzy zechcą będą mogli otrzymać życie wieczne – życie na całą wieczność zgodnie z planem Boga. Kościół – Jego ciało – będzie współdziałał w tych wysiłkach. Jego rola odradzania świata w zmartwychwstaniu jest pokazana w matce Ewie (Mat. 19:28; 1Kor. 15:45, 49; Efez. 5:23-25).
Innym Jego tytułem będzie Książę Pokoju. Choć Jego Królestwo zaprowadzane jest od czasu wielkiego ucisku, jakiego dotąd nie było, ucisk ten nie pochodzi od Niego. Jest to oczywisty rezultat złego postępowania w grzechu i samolubstwie, wspieranego przez wielkiego ciemięzcę szatana. Książę pokoju usunie, podbije, wszystkich nieprzyjaciół, wszelki grzech, wszelką niesprawiedliwość i wszelkie nieposłuszeństwo Boskiej woli. Nie zmęczy się ani się nie zniechęci. Nic nie przeszkodzi w realizacji tej wielkiej misji, powierzonej Mu przez Ojca. Jego umiłowanie pokoju nie powstrzyma Go od rozbicia narodów na kawałki, niczym naczynia garncarskiego, tak by sprawiedliwość mogła być ustanowiona na trwałych i pewnych podstawach.
„NA STOLICY DAWIDOWEJ”
Słowo Dawid oznacza umiłowany, a królestwo powierzone królowi Dawidowi było typiczną formą Królestwa Bożego, które według obietnicy nigdy nie miało przeminąć. Było ono podtrzymywane przez Pana, aż do czasów Sedekiasza, kiedy to, jak się dowiadujemy, ta czapka (diadem w Biblii ang., w. 26) i ta korona autorytetu i władzy zostały odebrane, w celu doprowadzenia do upadku, wniwecz obrócone aż do przyjścia Tego, który ma do nich prawo (Ezech. 21:27). Nasz Pan w ciele, jako potomek Dawida, miał dziedziczne prawo do tej korony autorytetu i władzy królestwa Dawidowego, które nie powinno mieć końca, ale zamiast ustanowić wtedy swe Królestwo, oznajmił: „Moje królestwo nie jest z tego świata” – tego wieku, tej obecnej dyspensacji. Rozpoczął wybór Maluczkiego Stadka, które w przyszłym świecie i wieku będzie Jego współdziedzicem i pomocnikiem w pośredniczącym Królestwie. To dzieło wybierania Kościoła – królów, władców i książąt – od tego czasu było w toku i mamy zapewnienie Pańskiego Słowa i charakteru, że zostanie chwalebnie uwieńczone w sposób właściwy dla naszego Boga.
Gdy Chrystus i Kościół w chwale będą rządzić ziemią, będzie to kontynuacją, czyli wyniesieniem Królestwa Boga, które rozpoczęło się w Dawidzie i cielesnym Izraelu. Ten większy Dawid, ten bardziej umiłowany przez Ojca, pełen łaski i prawdy, ustanowi na ziemi sprawiedliwość i sąd – z karami za czynienie zła i nagrodami za czynienie dobra. „Uczyni to zawistna miłość [w angielskim: gorliwość] Pana zastępów” (w. 7). Choć Tysiącletnie Królestwo bezpośrednio podlegać będzie kontroli naszego chwalebnego Pana i połączonego z Nim Kościoła, to jednak za nimi
kol. 2
Jego umiłowanie pokoju nie powstrzyma Go od rozbicia narodów na kawałki, niczym naczynia garncarskiego, tak by sprawiedliwość mogła być ustanowiona na trwałych i pewnych podstawach. |
stać będzie moc Ojca – przekazana, oddana i udzielona. Jak zapewnia nas Apostoł (1Kor. 15:27, 28), gdy mówi się, że wszystkie rzeczy poddane zostaną Chrystusowi, oczywiste jest, że nie dotyczy to Jehowy, ponieważ to On poddaje Mu te wszystkie rzeczy. Wtedy i Syn będzie podlegał Temu, który wszystkie rzeczy poddał Mu, tak by Bóg [Ojciec] był wszystkim we wszystkich.
Rząd Immanuela od swego początku do czasu przekazania go Ojcu będzie jednym pasmem sukcesów; nie będzie żadnych przerw ani zmian. „Ku rozmnożeniu tego państwa, któremu końca nie będzie”. Ustanowiona przez Niego dyscyplina i porządek oparte będą na tak trwałych podstawach, że z każdym dniem będą dostrzegane jako coraz pewniejsze, aż w końcu, gdy zostanie osiągnięty cel, gdy zakończą się wszystkie próby, gdy zniszczeni zostaną świadomie niepoprawni – to królestwo bez końca oddane zostanie Ojcu.
NAZWIESZ IMIĘ JEGO JEZUS
Nasz tekst podsumowuje całe dzieło naszego Pana Jezusa i wskazuje, że wszystko to zawarte jest w znaczeniu imienia Jezus – Zbawiciel. Niekiedy mówimy o naszym Panu jako Zbawicielu grzeszników, i jest to właściwe, ponieważ wszyscy jesteśmy grzesznikami przez udział w upadku Adama. Czasami mówimy o Nim jako Zbawicielu świata, i jest to właściwe, ponieważ cały świat został stracony przez nieposłuszeństwo Adama. Cały świat został również odkupiony i ma otrzymać wspaniałą szansę pojednania z Ojcem przez swego Odkupiciela. Jakże stosowne jest zwrócenie przez nas uwagi na oświadczenie tego wersetu: „Albowiem on zbawi lud swój od grzechów ich”. Stwierdzenie to, że jedynie lud Pana zostanie zbawiony od grzechów, pozostaje w pełnej harmonii z innymi oświadczeniami o tym, że jest On Zbawicielem grzeszników i Zbawicielem świata, bo choć Jego zbawienie musi objąć każdego członka rodzaju Adamowego, i dotrzeć do niego, to jednak w pełni zbawieni zostaną tylko ci, którzy, gdy dowiedzą się o wielkim zbawieniu i stworzonych im możliwościach, przyjmą je i staną się Jego ludem – tylko tacy dostąpią pełnego zbawienia i zostaną całkowicie uwolnieni od śmierci i otrzymają wieczne życie, które jest darem Boga dla wszystkich tych, którzy są Mu posłuszni, i dla nikogo innego.
PT ’91, 82.