Teraźniejsza Prawda nr 192-193 – 1960 – str. 115
potem ci, co są Chrystusowi w przyjście Jego [podczas przyjścia ożyją. W tłumaczeniu ARV jest podane „obecność”, co jest właściwym znaczeniem odpowiedniego wyrażenia greckiego. Nasz Pan będzie obecny 1000 lat w Tysiącleciu – a wtedy ci, którzy staną się Jego przez wiarę i posłuszeństwo, będą ożywieni (udoskonaleni) po obudzeniu i powstaniu z grobu. To odnosi się do świata umarłych, powracających z grobu i dochodzących do doskonałości w ciągu tysiąca lat stałego posłuszeństwa]. A potem będzie koniec [krótki okres po upływie tysiąca lat (Obj. 20:7-9)], gdy odda [gdy opróżni tron Pośrednika] Królestwo Bogu i Ojcu, gdy zniszczy [po zniszczeniu] wszelkie przełożeństwo [skutki i wyrażenia Szatana] wszelką zwierzchność [dzieła Szatana] i moc [Chrystus podczas swego panowania zniszczy grzech, błąd, smutek, ból, chorobę, śmierć i grób (1Jan 3:8; Obj. 21:4, 5). Przez zniszczenie grobu rozumie się obudzenie wszystkich zmarłych a przez zniszczenie śmierci – uwolnienie wszystkich od procesu umierania. Zatem porządek postępowania będzie taki, że najpierw zostanie zniszczony grób przez obudzenie zmarłych, a następnie stopniowo przez procesy restytucyjne zostanie usunięty każdy objaw procesu umierania, tj. grzech pochodzący od Adama, smutek, ból, choroby, przekleństwo ziemi itd.]. Bo On musi królować, póki by nie położył wszystkich nieprzyjaciół pod nogi Jego [różne formy przekleństwa są tymi nieprzyjaciółmi, ponieważ Paweł w następnym wierszu wymienia śmierć jako jednego z nieprzyjaciół Chrystusa. Położyć ich pod nogi Jego oznacza mieć nad nimi kompletną przewagę – aż do zniszczenia]. A ostatnim nieprzyjacielem, który będzie zniszczony, jest śmierć [nie stan śmierci lub grób, które przez obudzenie z martwych będą zniszczone przed grzechem, bólem, smutkiem i chorobą, lecz proces umierania, czyli niedoskonałość ciążąca na wszystkich z powodu grzechu Adamowego. Unicestwienie jej ostatnich śladów, zakończy dzieło Królestwa Tysiąclecia. Stąd śmierć będzie ostatnim nieprzyjacielem, który będzie zniszczony]”. A zatem śmierć wspomniana w wierszu 26 jest śmiercią Adamową, a nie Wtórą Śmiercią jak niektórzy przypuszczają. Jak już zauważyliśmy wiersz 24 zapewnia nas, że koniec panowania Pośrednika nie nastąpi prędzej aż Chrystus zniszczy wszelki wpływ jaki przez grzech oddziaływał na rodzaj ludzki wskutek szatańskiego przełożeństwa, zwierzchności i mocy. Wiersz 25 jest dany na dowód, iż taki jest cel królowania Chrystusa. Wszelkie skutki szatańskiego przełożeństwa, zwierzchności i mocy, są w tym wierszu nazwane nieprzyjaciółmi Jezusa; zaś wiersz 26 wymienia śmierć jako ostatniego z tych nieprzyjaciół. Mieliśmy wiec dane wytłumaczenie czym są ci wszyscy nieprzyjaciele, jako niszczące skutki panowania Szatana nad ziemią – grzechem, błędem, smutkiem, bólem, śmiercią i grobem. Rzeczy te są nieprzyjaciółmi Jezusa, bo szkodzą rodzajowi ludzkiemu za który On umarł w celu odkupienia go. Stąd widzimy, że wszyscy wymienieni tu nieprzyjaciele – to wszystkie skutki
kol. 2
grzechu Adamowego, przy czym śmierć Adamowa jest pierwszym z nich a nie Wtóra Śmierć.
Objawienie 21:3-5; 22:3 podaje tę samą myśl innymi słowami. Śmierć i przekleństwo o których jest tam powiedziane, że ich „więcej nie będzie” są niewątpliwie przekleństwem Adamowym. Ponadto Wtóra Śmierć nie jest nieprzyjacielem Jezusa ani rodzaju ludzkiego, ale raczej przyjacielem i sługą, gdyż połknie ich nieprzyjaciół. Podobnie figura Wtórej Śmierci – Morze Czerwone – było przyjacielem i sługą Mojżesza i Izraelitów, gdyż dawało protekcję w ich przejściu przez nie, lecz pochłonęło Faraona i goniące ich wojska egipskie, pozostawiając Izraelitów bezpiecznymi i triumfującymi na wschodnim wybrzeżu. Wobec tego wyrażenie „ostatni nieprzyjaciel” z 1Kor. 15:26 nie odnosi się do Wtórej Śmierci, lecz do pierwszej śmierci – śmierci Adamowej. To ostatnie zawiera w sobie wszelkie ślady niedoskonałości, jakie grzech Adamowy sprowadził na ludzkość. Widocznie wyrażenie to nie oznacza stanu śmierci Adamowej, ponieważ długi czas po powrocie wszystkich z grobów – z Adamowego stanu śmierci – będzie jeszcze istniała niedoskonałość pomiędzy ludźmi. Lecz proces śmierci Adamowej jest tutaj nazwany ostatnim nieprzyjacielem. Gdy więc ostatni ślad niedoskonałości wypływającej z grzechu Adama, zostanie zniszczony przez wszystko zwyciężającą moc i dzieło Chrystusowej Restytucji, wtedy „ostatni nie przyjaciel” będzie zniszczony, czym zakończy się dzieło Restytucji. Te ustępy wskazują, że nie wybrani zmarli, którzy byli w tym życiu wyłączeni od sposobności uzyskania zbawienia z wyboru, będą obudzeni z martwych w ciągu Tysiąclecia i będzie im dana ponowna sposobność uzyskania zbawienia.
Takie jest zamierzenie Ewangelii względem rodzaju ludzkiego, jak określił je Anioł przy Narodzeniu Pańskim (Łuk. 2:10) i Ap. Paweł (Gal. 3:8). Stąd Pismo Św. jest pełne tej wielkiej radości.
Kiedy zrozumiemy tę rzecz, to ona rozjaśnia przeszłe i obecne postępowanie Boże z rodzajem ludzkim. Biblia w tym świetle jest Księgą zgodną sama z sobą, z charakterem Boga, Okupem Chrystusa, dziełem Ducha Św., potrzebami człowieka i z faktami. A w ten sposób staje się jasne, iż jest ona składnicą cudownego Boskiego Planu Wieków, jak również chwalebnym wyrazem Jego charakteru godnego wszelkiej czci i uwielbienia. Bóg nasz jest więc umiłowanym przez nas „miłością przewyższającą wszelką miłość, i radością zstępującą z niebios na ziemię”. Uwielbiajmy, chwalmy i adorujmy Go, albowiem wszystkie dzieła jakie uczynił chwalą Go (przynoszą Mu zaszczyt). „Wielkie i dziwne są sprawy Twoje Panie Boże Wszechmogący! sprawiedliwe i prawdziwe są drogi Twoje, o Królu świętych! Któż by się Ciebie nie bał Panie! i nie wielbił Imienia Twego? gdyżeś sam święty, gdyż wszystkie narody przyjdą i kłaniać się będą przed obliczem Twoim, że się okazały sprawiedliwe sądy Twoje” (Obj. 15:3, 4).