Teraźniejsza Prawda nr 192-193 – 1960 – str. 105
życie. W. 16 zawiera w sobie modlitwę ażeby Jezus i Kościół jako słudzy Boga mogli urzeczywistnić dzieło błogosławienia ludzkości dając im doświadczenie dobrego i aby ludzkość jako dzieci Jezusa i Kościoła – Wtórego Adama i Ewy – mogła głosić chwałę Boga. W w. 17 znajdujemy modlitwę o odnowienie obrazu Boga („przyjemność Pana, Boga naszego”) i Jego podobieństwa (rządzenia ziemią, tak jak Bóg wykonuje dzieło rządzenia Wszechświatem) w człowieku, aby dane było tym, którzy po „wszystkie dni” cierpieli zło i którzy po „wszystkie dni” następnego życia doświadczą dobra. Tak więc ten Psalm jak i inne Pisma przytoczone wyżej dowodzą ze stanowiska dwóch doświadczeń (jedno ze złem, drugie z dobrem), że istnieje nadzieja dla niezbawionych zmarłych, którzy w tym życiu nie zaznali litości ani łaski naszego Boga Jehowy.
FAKTY DOWODZĄ TEGO TWIERDZENIA
(7) Fakty zawarte w Biblii są siódmym dowodem, że zawiera ona nadzieje dla niezbawionych zmarłych, którzy nie mieli sposobności zbawienia w tym życiu. Biblia poucza, że ludzie, którzy zginęli od ognia i siarki w Sodomie, Gomorze i innych miastach owych dolin, wraz z Żydami dziesięciu pokoleń północnego królestwa i Żydami dwu pokoleń południowego królestwa, mimo ich zepsucia w tym życiu (Ezech. 16:44-52) wrócą na tę ziemię i znowu będą tutaj żyć (Ezech. 16:53); że Żydzi będą żałować za swoje grzechy (Ezech. 16:54, 57-59, 61, 63); że Bóg zawrze z nimi Nowe Przymierze (Ezech. 16:60, 62) i da Sodomitów, Samarytanów i inne narody pogańskie Żydom za córki, w wypadku gdy nawrócą się one do Boga, ponieważ ci, których inni nawrócą są według Pisma nazwani dziećmi tych ostatnich (Gal. 4:19; 1Kor. 4:15; Izaj. 60:4). W proroctwie Ezechiela 16:55 dzieło przywrócenia Sodomy i jej córek (lud podległy), Samarii i jej córek, Jerozolimy i jej córek, jest nazwane ich powrotem „do pierwszego stanu swego”, Restytucją (Dz. 3:21), czyli powrotem do pierwotnego stanu doskonałości na obraz i podobieństwo Boże, w jakim był nasz rodzaj w Adamie zanim grzech wszedł na świat. Pan Jezus potwierdza tę myśl w stosunku do mieszkańców Sodomy (Mat. 11:23, 24) i daje nadzieję dla Fenicjan, ludu Tyru i Sydonu (Mat. 11:21, 22) wskazując, że narody te były mniej winne niż Izraelici, o których Biblia mówi, że będą mieli tę sposobność wyrażając się, iż tamci będą mieli łatwiejsze życie („lżej w dzień sądny”) niż niewierzący Żydzi z Czasów Jezusa, gdy On będzie rządził na ziemi w Dniu Sądnym (Łuk. 22:29, 30). Rozumie się, że jeśli ci o których była mowa wyżej będą mieli sposobność, to i reszta niezbawionych zmarłych, którzy w tym życiu nie mieli sposobności zbawienia, otrzymają ją „w tym Dniu”. Tak wiec teksty Biblii dowodzą, że istnieje nadzieja dla wielu niezbawionych zmarłych.
kol. 2
URZĘDOWE IMIONA CHRYSTUSA
(8) Jako ósmy dowód w tym przedmiocie podajemy fakt, że Biblia daje Jezusowi i Jego wierzącemu Kościołowi urzędowe imiona, które stwierdzają taką sposobność dla tych, którzy będą przedmiotem wzorowych czynności zawartych w tych imionach. Znajdujemy, że w ich przyszłych urzędowych stosunkach względem ludzkości całego świata prócz innych nazw nazwani są: (1) Zbawicielami, (2) Kapłanami, (3) Królami, (4) Prorokami lub Nauczycielami, (5) Rodzicami, (6) Pierwszymi Owocami, (7) Nasieniem Abrahama, które będzie błogosławić całą ludzkość. Rozważmy pokrótce te nazwy Biblii zastosowane do Jezusa i Kościoła, w ich przyszłych urzędowych stosunkach z ludzkością a zobaczymy, jak Bóg przez te nazwy wskazuje na dzieło zbawienia dokonane na korzyść tych, którzy zmarli bez możliwości uzyskania zbawienia z wyboru. Weźmy np. imię Zbawiciele, które Pismo Św. stosuje do nich: „I wstąpią wybawiciele [w ang. zbawiciele) na górę Syon, aby sądzili górę Ezawa; a tak będzie królestwo samego Pana” (Abd 21). Jesteśmy obeznani z nauką biblijną, że Jakub jest figurą na Wybranych a Ezaw na nie wybranych (Rzym. 9:10-13).
Fakt, iż Bóg miłował więcej Jakuba niż Ezawa, pokazuje większą Jogo miłość w stosunku do Wybranych niż do nie wybranych. Boskie wybranie Jakuba a odrzucenie Ezawa, przedstawia obecny Boski wybór Wybranych i odrzucenie nie wybranych. Tak jak jest przedstawione w Izaaku dającym Jakubowi główne błogosławieństwo (1Moj. 27:28, 29), Bóg daje Wybrańcom główne błogosławieństwo; lecz lak jak później Izaak dał Ezawowi mniejsze choć również bogate błogosławieństwo (1Moj. 27:36-39), tak Bóg w następnym wieku da mniejsze, ale jednak bogate błogosławieństwo nie wybranym. Z wiersza 21 proroctwa Abdyjasza po rozważeniu wypływa następująca myśl: Góra Syon w tym wierszu oznacza Tysiącletnie Królestwo (Joel 2:32; Abd.17). Wybawicielami, którzy na nią wchodzą są Jezus i Jego Kościół – Wybrani (Izaj. 2:2, 3; 60:14, 15, 18; Rzym. 11:26. 30-32;, Jako Zbawiciele będą Oni sądzić Górę Ezawa – nie wybranych, uwalniając ich od nieprzyjaciół (grzechu, śmierci i grobu), podobnie jak sędziowie w Izraelu sądząc Izraela uwalniali go od jego wrogów. I ten pełen chwały skutek będzie osiągnięty, jak nas zapewnia tekst, ponieważ „będzie Królestwo samego Pana”. Tak więc Wybrańcy jako Zbawiciele naprawią „obaliny” zrobione przez Adama i przywrócą dla nie wybranych ścieżki sprawiedliwości porzucone przez Adama i przez nich (Izaj. 53:12). To oczywiście dowodzi, że będzie istniała sposobność dla nie wybranych podczas Królestwa Wybawicieli – Jezusa i Kościoła, Jego Oblubienicy.
I znowu urzędowa nazwa Kapłani, zastosowana do Jezusa i do Kościoła potwierdza to samo (Żyd. 3:1; 1Piotr 2:5, 9; Obj. 1:6; 5:10; 20:6). Kapłanem jest ten, kto na podstawie