Teraźniejsza Prawda nr 192-193 – 1960 – str. 103
WYBRANI POWOŁANI DO BŁOGOSŁAWIENIA NIE WYBRANYCH
(5) Biblia podaje nam piąty fakt lako dowód sposobności dla tych z niezbawionych zmarłych, którzy w tym życiu nie mieli sposobności uzyskania zbawienia. Celem Boga w obecnym wyborze Kościoła spośród ludzkości jest, aby w przyszłym życiu mógł użyć. ten wybrany Kościół jako Swój Czynnik do błogosławienia sposobnościami zbawienia wszystkich nie wybranych, to znaczy pominiętych podczas obecnego życia, w którym tylko klasa wiary wchodzi w rachunek. Biblia uczy, że rodzaj ludzki składa się z dwóch klas: (1) klasy wiary (Gal. 3:7-9; 2Kor. 5:7) i (2) klasy niewiernych (2Tes. 3:2; Rzym. 11:30-32). Bóg wiedząc naprzód, że w warunkach wymagających silnej wiary celem przezwyciężenia zła, klasa wiary może, lecz klasa niewiary nie mogłaby osiągnąć zbawienia, z góry zadecydował dać sposobność uzyskania zbawienia w czasie utrzymywania się tych warunków tylko klasie wiary.
Taka procedura jest mądra, sprawiedliwa i miłująca oraz jest w interesie wszystkich tych, których dotyczy. Innymi słowy, miłościwe serce Boga pragnie gorąco pomóc wszystkim Swym upadłym stworzeniom i dlatego uporządkował On Swój Plan w ten sposób, aby jak najlepiej służył wszystkim ludziom. Gdyby klasę niewierzących postawił na próbę życia w obecnych warunkach, w których nie byłoby możliwe dla kogokolwiek z tej klasy uzyskać zbawienie, gdyż wymagają one wiary, której ludzie ci nie posiadają, działałby przeciwko Swej Mądrości, Sprawiedliwości i Miłości, a to jest rzecz, której nie uczyni. Ale jako dobry Bóg, odsuwa On próbę nad niewiernymi do czasu, aż zapanują warunki wśród których będą mogli przezwyciężyć zło, a teraz stawia na próbę tylko tych, którzy wśród warunków wymagających okazania potrzebnej wiary okazują ją i zwyciężają. Co więcej, Bóg wybiera tę właśnie klasę wiary celem przygotowania jej aby dopomogła klasie niewiary do poprawy, gdy przyjdzie czas próby tej klasy. A ponieważ klasa wiary jest wierna wśród trudniejszych warunków, daje jej oczywiście większą nagrodę. Jest to również zgodne z Pismem Św. Święty Jakub uczy (Dz. 15:14-17), że podczas Wieku Ewangelii „Bóg wejrzał na pogany [narody], aby z nich wziął lud [Wybranych] imieniowi Swemu”. Następnie wykazuję, iż po uczynieniu tego, Bóg powróci i ustanowi Królestwo „aby ci, co pozostali z ludzi [ci, którzy pozostali po zabraniu części z nich] szukali Pana [podczas Tysiąclecia] i wszyscy narodowie nad którymi wzywano imienia mego”. Wybrani są częścią wziętą a nie wybrani resztą ludzi czyli tymi, którzy pozostali po wzięciu Wybranych spośród ludzi. Stąd widzimy, że Bóg w tym Wieku ma do czynienia tylko z Wybranymi, a potem w Wieku następnym będzie miał do czynienia z nie wybranymi aby ich zbawić.
W liście do Rzymian 9; 10; 11 Św. Paweł wykazuje, że z powodu niewiary Izraelowi
kol. 2
jako narodowi nie udało się uzyskać miejsca wśród Wybranych i że Bóg zebrał klasę wiary spośród Żydów i Pogan, czyniąc ich Wybranymi. W rozdziale 11 wykazuje on pełen miłości Plan Boży w tej kwestii. Zwłaszcza w wierszach 25-33 wykazuje, że Bóg pozwolił Izraelowi potknąć się i błąkać w niedowiarstwie, podczas gdy w Wieku Ewangelii zbiera Wybranych ze wszystkich narodów, by użyć ich po Wieku Ewangelii czyli w czasie Tysiąclecia i okazać miłosierdzie względem niewierzącej klasy w Izraelu. Wiersz 25 mówi, że Izraelici pozostaną w ślepocie – „zatwardzeniu” – póki Wybrani („zupełność pogan”) nie przejdą okresu próby. Wiersze 26, 27 wykazują, że potem Bóg wywiedzie ich z zaślepienia, przebaczy im i uczyni z nimi Nowe Przymierze. W wierszach 28, 29 czytamy, iż zaślepienie to było skutkiem działania Ewangelicznych cech wyboru i że Bóg dozwolił Izraelowi popaść w niewiarę, nieprzyjaźń z Bogiem i Jego wybranym ludem. Jednak mając na względzie związek Izraela z obietnicami danymi ojcom: Abrahamowi. Izaakowi i Jakubowi, Bóg jeszcze ich miłuje i nie zmieni Swego celu błogosławienia im i uczynienia ich błogosławieństwem w Tysiącleciu.
Wiersze 30, 31 pokazują, że Izrael z powodu niewiary, w czasie Wieku Ewangelii nie miał tej łaski jaką posiadał Kościół z powodu swej wiary, t. zn. przywileju próby zbawienia z wyboru; jednak Kościół ma tę próbę w celu okazania podczas Tysiąclecia łaskawości udzielenia próby życia dla klasy niewierzącej w Izraelu, tj. tej klasy, która przez cały Wiek Ewangelii umierała w niedowiarstwie. Jak jasno oznajmił to Symeon, który powiedział o Dzieciątku Jezus: „Oto ten położony jest na upadek i na powstanie wielu ich w Izraelu” (Łuk. 2:34). Ta klasa niewierząca w Izraelu przez cały Wiek potykała się o Jezusa i upadała, a w końcu zeszła do grobu w tym stanie. Lecz dzięki Bogu, ci sami właśnie, którzy upadali „powstaną znowu”. A ponieważ nie „powstali” w tym życiu, „powstaną” w przyszłym, „aby dla miłosierdzia wam okazanego i oni miłosierdzia dostąpili [miłosierdzia, jakie im Wybrani okażą w Tysiącleciu]; albowiem zamknął je Bóg w niedowiarstwo [zostawił bez pomocy], aby się nad wszystkimi zmiłował. O głębokości bogactwa, mądrości i znajomości Bożej! Jako są nie wybadane [dla człowieka cielesnego, lecz zrozumiane przez człowieka duchowego (1Kor. 2:7-16)] sądy Jego i niedoścignione drogi Jego!” Chwalmy nasze go Boga za zrozumienie tej chwalebnej tajemnicy! Objawia ona przyszłą sposobność dla tych, którzy jej nie mieli w tym życiu. Inne ustępy także podają myśl, że Wybranym da na jest obecnie próba, aby później błogosławili nie wybranych próbą życia, jak np.: Rzym. 8:16-23; Gal. 3:8, 13-16, 29; Jan 17:20-23; Obj. 22:17. Jak piękną, jasną, harmonijną i miłościwą jest nauka Biblii w tym przedmiocie o Wybranych i nie wybranych! Naprawdę możemy wielce miłować i wielbić Boga, który ułożył tak dobrotliwy, chwalebny i praktyczny plan!