Teraźniejsza Prawda nr 192-193 – 1960 – str. 102
ze wszystkich nauczycieli dla takich charakterów, jakie znajdują się. w klasie niewiary. (4) Blisko 2000 lat od Kalwarii potrzebnych było na to, aby rozmnożyło się dość istot ludzkich do ponownego wypełnienia ziemi w Tysiącleciu. (5) A w końcu Jehowa przeznaczył Wiek Tysiąclecia dla samego celu ustanowienia stosownego czasu i odpowiednich warunków na rozszerzenie dobrodziejstw ze śmierci Chrystusa z najlepszymi rezultatami dla całego nie wybranego świata i to warunków, które nie będą wymagały wiary pozbawione! widzenia, jaka wymagana jest obecnie od Wybranych. Jest tak z tej przyczyny, że Chrystus w czasie Wieku Ewangelii przypisuje Swą zasługę na korzyść Wybranych (Żyd. 9:24; 10:4), rezerwując zastosowanie tej zasługi na korzyść świata do Tysiąclecia, zupełnie w podobny sposób, jak Aaron dokonał pierwszego oczyszczenia tylko za Kapłanów i Lewitów, a następnie dokonał drugiego oczyszczenia za lud (3Moj. 16:6, 11, 14, 9, 15, 17; Żyd. 7:27).
GRZECHY DAROWANE W ŚWIECIE PRZYSZŁYM
(3) Trzeci biblijny kierunek myślowy dowodzi, że wszyscy, którzy nie mieli sposobności zbawienia w tym życiu, otrzymają takową w Wieku następnym. Jezus mówi, że wszystkie grzechy z wyjątkiem grzechu przeciw Duchowi Św. (wszystkie inne grzechy są grzechami Adamowymi) zostaną ludziom wybaczone. Ew. Marka 3:28, 29 mówi w związku z tym: „Zaprawdę powiadam wam, że wszystkie grzechy synom ludzkim będą odpuszczone j bluźnierstwa, którymiby kolwiek bluźnili; ale kto bluźni, przeciwko Duchowi Świętemu, nie ma odpuszczenia na wieki, ale winien jest sądu Wiecznego”. Ten ustęp bardzo jasno uczy, że każdy inny grzech z wyjątkiem grzechu przeciw Duchowi Św. będzie rodzajowi ludzkiemu przebaczony. Lecz wszystkie doświadczenia dowodzą, iż ogromna większość ludzi nie grzeszyła przeciwko Duchowi Św. (nie grzeszyła dobrowolnie przeciwko jasnemu światłu), a umarła tylko śmiercią Adamową bez przebaczenia grzechów. Dlatego grzechy takich ludzi będą przebaczone w przyszłym życiu. Stąd więc nadzieja dla takich niezbawionych zmarłych. W równoległym ustępie z Ew. Mat. 12:31, 32 Jezus wykazuje, że są dwa okresy czasu ni przebaczenie grzechów: (1) w tym świecie (Wieku) i (2) w tym, który ma nadejść; ale w żadnym z nich nie będzie przebaczony grzech przeciwko Duchowi Św. Stąd ustęp ten znaczy, że te grzechy, które nie są przeciw Duchowi Św. i które nie zostały przebaczone w tym świecie, przebaczone będą w przyszłym: „Wszelki grzech i bluźnierstwo ludziom odpuszczone będzie; ale bluźnierstwo przeciwko Duchowi Świętemu nie będzie odpuszczone ludziom. I ktobykolwiek rzekł słowo przeciwko Synowi Człowieczemu, będzie mu odpuszczone; ale ktoby mówił przeciwko Duchowi Świętemu, nie będzie mu odpuszczone ani w tym wieku ani w przyszłym”.
kol. 2
CHARAKTER BOŻY PODSTAWĄ NADZIEI
(4) Charakter Boży skojarzony z faktem, że większość niezbawionych ludzi umiera z charakterami nadającymi się do poprawy w warunkach łatwiejszych niż obecnie panują dowodzi, że w życiu przyszłym wśród łatwiejszych warunków Tysiąclecia, dana będzie sposobność tym, którzy mają charaktery nadające się do poprawy wśród takich warunków. Doświadczenie i Pismo Święte uczą, że tylko ci, którzy mogą ufać Bogu tam gdzie nie mogą odnaleźć Go w obecnych złych warunkach, rozwijają charaktery nadające się do życia wiecznego (Żyd. 11:6; Gal. 3:9). Doświadczenie i Pismo Święte uczą również, że klasa niewierząca nie może w obecnych złych warunkach, rozwinąć w sobie charakterów odpowiednich do żywota wiecznego, ponieważ. Szatan przez nieświadomość i słabość zaślepia i wprowadza ją w błąd (2Kor. 4:4). Bóg dlatego pozostawia ich w stanie niewiary, by później wśród łatwiejszych warunków mógł okazać im miłosierdzie przez które mogą się poprawić. W ten sposób widzimy, że niektórzy odchodzą z tego życia z charakterami, które mogłyby być zreformowane gdyby dano im sposobność poprawy, tak jak Biblia zapewnia, że będą ją mieli w Tysiącleciu. Śmierć podobnie jak naturalny sen nie zmienia charakteru w dobrym czy złym. Dlatego w śmierci nie ma nic takiego, co byłoby przeszkodą w chęci Wszechmogącego dopomożenia ludziom do poprawy; albowiem jedyną rzeczą, która wyłącza Go od usiłowań poprawy, jest niepoprawność upartych grzeszników.
Biblia wykazuje, że Bóg ma rozkosz w używaniu Swej Mądrości, Mocy, Sprawiedliwości i Miłości (głównych przymiotów Swego charakteru) w kierunku dopomożenia ludziom do poprawy (Obj. 15:3, 4). Przymioty te pobudziły Go do posłania Swego Syna aby był Okupem za wszystkich. Danie Swego Syna na śmierć było największym poświęceniem jakie Bóg uczynił dla zbawienia człowieka. A jeśli Jego wszechmocna Mądrość, Moc, Sprawiedliwość i Miłość okazały tyle poświecenia w oddaniu na śmierć Jego Syna dla błogosławienia całej ludzkości wraz ze sposobnością wyzwolenia z przekleństwa i osiągnięcia życia wiecznego, to czy Jego Mądrość, Moc, Sprawiedliwość i Miłość nie uczyniłyby łatwiejszych rzeczy – takich jak postawienie rodzaju ludzkiego w warunkach prowadzących do poprawy nawet najsłabszego z ludzi, dla którego uczynił rzecz najtrudniejszą – dał Swego Syna na śmierć (Rzym. 8:32)? Zaprawdę Jego Święty Charakter był dość silnym, gdy uczynił dla ludzi najtrudniejszą rzecz, nie wstrzyma się zatem od uczynienia łatwiejszej rzeczy, t. zn. dania im możliwości wyzwolenia się wśród warunków, w których mogliby się poprawić, ponieważ klasa niewierząca nie może poprawić się teraz. To znaczy, że później Bóg da pomoc do poprawy dla tych, którym w tym życiu nie pomagał w ten sposób.