Teraźniejsza Prawda nr 191 – 1960 – str. 77
i hebrajskimi wydaniami Biblii (pozafiguralni Gersonicko-Amramiccy Kaatowie); słownikami, gramatykami, tłumaczeniami i konkordancjami (pozafiguralni Eliezarycko Amramiccy Kaatowie). Poza tą pracą pozafigury Kaatyckich Lewitów w Wieku Ewangelii dokonały następujących prac: interpretacyjnej – dotyczącej wstępów do Biblii (pozafiguralni ZychroIzaaryccy Kaatowie), komentarzy (pozafiguralni NefegickoIzaaryccy Kaatowie), oraz harmonetyki (pozafiguralni KoreckoIzaaryccy Kaatowie); historycznej na temat Biblii, historii Kościoła i biografii (pozafiguralni JeryjaszyckoHebroniccy Kaatowie). pracy dotyczącej chronologii biblijnej (pozafiguralni AmaryjaszyckoHebroniccy Kaatowie), pracy dotyczącej archeologii biblijnej (pozafiguralni JachazyjelickoHebroniccy Kaatowie), pracy dotyczącej geografii biblijnej (pozafiguralni JekmaamckoHebroniccy Kaatowie), systematycznej pracy apologetyki biblijnej (pozafiguralni SetryckoHuzyjeliccy Kaatowie), pracy o doktrynach biblijnych (pozafiguralni ElisafanickoHuzyjeliccy Kaatowie) i pracy o etyce biblijnej (pozafiguralni MyzaelickoHuzyjeliccy Kaatowie) Wszyscy wyżej wymienieni był uczonymi wśród Lewitów Wieku Ewangelii. Naturalnie spośród wszystkich tymczasowo usprawiedliwionych byliby oni ostatnimi, jeżeli chodzi o wzięcie udziału w pracy ewangelistycznej, ponieważ jest ona bardzo odległa od sfery ich służby, która przez swój naukowy charakter, głębię i szczegółowość, najmniej nadaje się do pracy ewangelistycznej w porównaniu z całą pracą Wieku Ewangelii. Ich wyniosłość, głębia i temat ich dociekań prędko okazały, że są oni nieodpowiedni do tak poszukiwanego kierownictwa. Tak wiec w pozafigurze przez te wskazówki, Pan ukazał Samuelowi, iż odrzucił On pozafiguralnego Samma. Wraz z tym aktem odrzucenia zostało dopełnione odrzucenie trzech grup tymczasowo usprawiedliwionych. Stąd też wynikało, że należało szukać wodza wśród poświęconych. Czterej następni synowie Isajego (w. 10) przedstawiają klasy znajdujące się pomiędzy poświęconymi.
(9) Kogo reprezentują pierwsi trzej z tych czterech synów, tzn. czwarty, piąty i szósty syn Isajego? Odpowiedź na to brzmi: reprezentują oni utratników koron spośród poświęconych od r. 1858 do r. 1868, oglądanych w przewidywaniu jako Lewitów Epifanii. Pismo Święte mówi, że Bóg nazywa rzeczy nieistniejące istniejącymi ze względu na ich przyszły stan (Rzym. 4:17). Jest to także widoczne w służbie poświęcenia kapłańskiego a mianowicie w tym, że Aaron był odziany w szaty chwały i ozdoby przed swym poświęceniem (3Moj. 8:6-9, 12-15). Figuruje to – jak nasz Pastor wskazuje w Cieniach Przybytku (E. str. 42) – że przed poświęceniem Najwyższego Kapłana Świata Bóg uważa go jako takiego ze względu na to, co stanie się podczas Tysiąclecia, tzn. uważa go za takiego przed jego poświęceniem. To samo jest bezpośrednio pokazane typowo, jeśli chodzi o tracących korony, w 4Moj. 16, gdzie Kore (Kaatyta) i jego 250 sprzeciwiających się Lewitów, figurujący utratników koron
kol. 2
w Prawdzie (Kore) i kościele nominalnym (250 Lewitów) podczas przesiewania 1908-1911, sprzeciwiają się Jezusowi (Mojżesz) i Kapłaństwu (Aaron) w czasie tego przesiewania. Lecz rzeczywiści Lewici tego czasu byli tymczasowo usprawiedliwionymi zaś Lewici Wielkiego Grona należą do okresu Epifanii. Stąd wynika, że przesiewacze z lat 1908-1911, zanim stali się członkami Wtórej Śmierci (zabitymi przez ogień przed Panem – 4Moj. 16:35) musieli być w sposób przewidywany oglądani jako Lewici Epifanii. Stosownie do tego rozumiemy, że czwarty syn Isaja przedstawia takich utratników koron od roku 1858 do roku 1862, którzy w przewidywaniu byli Gersonitami Epifanii i którzy jako tacy współpracowali z pozafiguralnym Samuelem w jego odpowiedniej pracy ewangelistycznej. Tacy zostali odrzuceni częściowo dlatego, że byli nieodpowiednimi: ; częściowo dlatego, iż było ich wielu, podczas gdy nasz Pan poszukiwał jednej jednostki na przyszłego wodza.
(10) Piąty syn Isaja odpowiednio figuruje tych utratników koron, którzy jako poświeceni redaktorzy i wydawcy od około r. 1862 do około r. 1865 współpracowali z pozafiguralnym Samuelem w jego odpowiedniej pracy ewangelistycznej i którzy w sposób przewidywany uważani byli za Merarytów Epifanii, choć byli oni wypróbowani w latach od około 1862 do około 1865. Zostali oni odrzuceni dla tego samego powodu co i przewidziani Gersonici Epifanii. Szósty syn Isajego odpowiednio przedstawia tych utratników koron, którzy będąc uczonymi lingwistami, tłumaczami, historykami i systematykami, od około r. 1865 do około r. 1868 współpracowali z pozafiguralnym Samuelem w jego pracy ewangelistycznej i którzy w przewidywaniu byli uważani za Kaatytów Epifanii. Zostali oni odrzuceni z tego samego, jak w dwóch poprzednich wypadkach, powodu. Proces eliminacji, przez który przechodzili pozafiguralni kandydaci, jak dotąd odsunął od wyboru sześć różnych klas. Pozostała jeszcze tylko jedna klasa spośród prawdziwego i nominalnego ludu Bożego miłującego oraz badającego Biblię. Było nią Małe Stadko, które w badanym typie jest przedstawione przez siódmego syna Isajego i które od około r. 1868 do około r. 1871 współpracowało z pozafiguralnym Samuelem w pracy ewangelistycznej. Odrzucenie tej klasy dowodzi również, że nie była ona odpowiednia na ten urząd. Było ono spowodowane także i tym, że urząd ten wymagał tylko jednego człowieka aby go sprawował. Wynika z tego, że wszystkie klasy od początku miały spotkać się z odrzuceniem nawet bez względu na fakt, że jedną z nich było Małe Stadko. Chociaż Małe Stadko zawsze było i jest wierne, to jednak jego członkowie jako całość nie nadawali się na ten urząd. Jedynie jedna osoba wśród nich posiadała niezbędne do tego kwalifikacje i dlatego Bóg od początku miał ją na uwadze („bom tam sobie upatrzył między syny jego króla”, w. 1), choć pozafiguralny Samuel nie wiedział o tym fakcie i mając przed sobą każdą z siedmiu klas myślał, że ma przed sobą pomazańca Pańskiego. Małe Stadko przeszło odpowiednie badanie w latach 1868 do 1871.