Teraźniejsza Prawda nr 190 – 1960 – str. 60
pomocnym do wytrwania braci. Podobnie w Epifanii, liczne ataki przeciw Posłannikowi Epifanii wykazały, że był on taką pomocą do wytrwania braci (T.P. 1951,34). Podobnie i teraz, znajomość tego, że jesteś dobitnie wykazany jako równoległy bratu Russellowi na czas Epifanii dopomoże braciom do wytrwałości (Mal. 3:2). Prawdopodobnie dopomoże to obałamuconym poglądem, że Małe Stadko nie jest jeszcze uzupełnione i zachęci braci w różnych grupach, którzy nie są jeszcze oświeceni względem znaków czasu. Również nasi bracia w Babilonie będą po otrzymaniu Prawdy zachęceni, gdy dowiedzą się, że brata równoległego bratu Russellowi na koniec Epifanii, Pan naznaczył na ich obecnego wodza.
Jest godne uwagi, że przewodnictwo brata Johnsona nie ciągnęło się przez cały okres Małego Miniaturowego Wieku Ewangelii, albo wiem na początku tego Wieku przewodnictwo to miał brat Russell, tj. do 30 października 1916 (E. tom 10, 509); tak samo przewodnictwo brata Jolly’ego nie ciągnie się przez cały Wielki Miniaturowy Wiek Ewangelii lub 40 lat Epifanii, gdyż począwszy od śmierci brata Russella aż do 22 października 1950 miał je brat Johnson. Innym punktem jest to, że jak śmierć brata Russella rozpoczęła nową fazę pracy Pańskiej pod przewodnictwem brata Johnsona, tak samo śmierć brata Johnsona rozpoczęła nową fazę pracy Pańskiej pod przewodnictwem brata Jolly’ego.
Jak widzimy z P’51,12, data śmierci brata Johnsona była przeznaczona i ustalona, i nie tylko że odpowiadała czasowi objawienia wodza Dobrych Lewitów z punktu widzenia Średniego Miniaturowego Wieku Ewangelii, lecz także Pańskim sposobem objawiła wszystkie pozostałe Nowe Stworzenia, jako członków Wielkiego Grona, „ogólnym objawieniem” wzmiankowanym w P’23, 48 ( kiedy przyjdzie czas na Wielkie Grono jako klasę, aby odwróciło się od Azazela do Pana”). Jest to również jasno wyrażone w E. tomie 10, 646 – kiedy „przyjdzie czas na objawienie całej grupy epifanicznych utratników koron jako Lewitów” (albowiem wszyscy inni byli już objawieni) w zgodzie z tym jak Pan zarządził przez Swego Posłannika Epifanii – „głosem z tronu” (Obj. 19:5; T.P. 1951,19). W ten sposób przez śmierć Posłannika Epifanii jako ostatniego członka Małego Stadka, było dokonane objawienie wszystkich Lewitów jako odrębnych i różniących się od Kapłaństwa. Jego śmierć przyczyniła się do rozpoczęcia ostatniej pracy Epifanii, tzn. Kapłaństwo spoza Zasłony ma do czynienia z oczyszczonymi członka mi Wielkiego Grona, a ci ostatni proklamują nowe poselstwo Królestwa zgodnie z Objaw. 19:5-9 (T. P. 1933, str. 85).
Godne jest także uwagi to, że chociaż brat Johnson myślał iż dożyje do 31 października 1956, jednak jak to widać z T. P. 1949, str. 15, 16, równoległości trwających aż do 31 października 1956 nie opierał na swym przypuszczeniu iż pozostanie przy życiu aż do owego czasu, ale opierał je na czynnościach brata Russella. W związku z tym na str. 16 pisze on:
kol. 2
„Wierzymy, iż ta równoległość będzie dalej postępować aż do 31 października 1956, daty odpowiadającej dacie 31 października 1916, kiedy to nasz drogi Pastor przeszedł poza Wtóra Zasłonę”.
JAKUB I EZAW
W 1Mojżeszowej rozdziały 32 i 33 zawierają opis podróży Jakuba i jego domowników oraz jego spotkanie z Ezawem, po opuszczeniu swego teścia Labana. Mocowanie się Jakuba z aniołem i jego potyczka z Ezawem – figura i pozafigura, są podane w T. P. 1949, 62 – 64. Mamy napisane, że „odnośne wypadki, jakie natychmiast poprzedzały i towarzyszyły spotkaniu Jakuba z Ezawem, przedstawiają odnośne wypadki, jakie natychmiast poprzedzały i towarzyszyły spotkaniu pozafiguralnego Jakuba (brata Russella jako członka gwiazdy i brata Johnsona jako jego specjalnego asystenta w roku 1910) z Żydami” (str. 62). Udział brata Johnsona w tej szczególnej pracy składał się w większości z cierpienia, chociaż dał on Żydom kilka wykładów o syjonizmie, lecz nie były one szeroko rozgłaszane. W ten sposób nie brał on wybitnego udziału w spotkaniu się Jakuba i Ezawa, co czynił niemal wyłącznie brat Russell w swych pismach i wykładach (str. 63).
Zdaje się, iż równoległością tej nowej fazy służby, jaka wypełniła się 40 lat później, jest ta służba, którą oczyszczeni Lewici zaczęli po śmierci brata Johnsona. Podobnie jak brat Johnson nie brał wybitnego udziału w pracy względem syjonizmu, lecz tylko w sposób cierpiący, tak samo 40 lat później nie miał on wybitnego udziału w tej nowej fazie służby z powodu cierpienia i śmierci, chociaż czynił to w sposób ograniczony przez napisanie zachęcającego listu do brata Jolly’ego w listopadzie 1949 (T.P. 1951,19), przez zalecanie pierwszego tomu dla użytku kolporterów i strzelców (P’50,7; 51,75) i przez różne inne napomnienia dawane braciom, przygotowując ich do tej nowej pracy. Tak więc w obu wypadkach (1910 i 1950) brat Johnson nie brał czynnego i publicznego udziału w nowej fazie usługi rozpoczętej przez Pana.
Lecz względem brata Russella sprawa ta wzięła zupełnie inny obrót, bo jak podaje nam brat Johnson (str. 63), spotkanie między pozafiguralnym Jakubem i Ezawem było ograniczone niemal wyłącznie do brata Russella. Praca ku Żydom dosięgnęła najpierw szczytu na masowym zebraniu w wielkim Hipodromie w New Yorku pod przewodnictwem brata Russella w październiku 1910. Bóg przyjął tę nową formę usługi i ofiarowanie się Kościoła, błogosławiąc ją. Usługa ta ciągnęła się przez wiele lat (E. tom 14, 248). 40 lat później (październik 1950) przez śmierć brata Johnsona – praca Pańska wzięła nowy obrót pod przewodnictwem brata Jolly’ego; Bóg przyjmując tę nową formę usługi Kościoła (Wielkiego Grona i klasy Młodocianych Godnych), błogosławił Ją. Ta nowa praca będzie się ciągnęła przez wiele lat. W obu wypadkach przygotowania do nowej fazy pracy były czynione kilka miesięcy przedtem (T.P. 1949,62; 1951,19; P’50,7, 25, 43, 80).