Teraźniejsza Prawda nr 190 – 1960 – str. 58
u dołu). Jest to więc logiczne i zgodne z Boskimi przymiotami, że poświęceni członkowie Obozu Epifanicznego otrzymają pod Nowym Przymierzem najwyższe stanowiska, tylko o jeden stopień niższe od obu klas Godnych w Tysiącleciu; tak to jest przedstawione przez trzeciego syna Ketury – Madana (pierwsi dwaj synowie: Zamram i Joksan, oraz potomkowie Joksana wyobrażają klasy wśród Godnych). Ze względu na ich poświęcenie w czasach przewagi grzechu oraz wierność w poświęceniu, są oni więcej zbliżeni do harmonii z Bogiem i Jego zasadami niż wszyscy pozostali Niby Wybrańcy. Jest to przyczyna dla której wierzymy, że niektórzy z poświęconych członków Obozu Epifanicznego mogą przeżyć czas ucisku i z uwagi na to, podobnie jak Starożytni i Młodociani Godni, Obozowcy Epifanii będą wśród „pierwszych, którzy przyjdą pod warunki Nowego Przymierza i to tuż przed ziemską fazą Królestwa ustanowionego nad żydami” (P’38, 158; T.P. 1952,91; 1958,6).
(46) Wraz z upływem czasu po jesieni 1914, było dawanych coraz więcej świadectw Biblijnych na dowód, że istnieje klasa Młodocianych Godnych poświęcająca się po zakończeniu Wysokiego Powołania i że jej poświęcenie nie było wyobrażone przy Pierwszej Zasłonie, ani stanowisko jej członków, jako zupełnie poświęconych – w Świątnicy (gdzie było wyobrażone stanowisko wszystkich zupełnie poświęconych wierzących, którzy mieli udział w Wysokim Powołaniu), ale raczej na Dziedzińcu. Podobnie z upływem czasu po jesieni 1954 możemy się spodziewać wzrastającej ilości świadectw Biblijnych dotyczących poświęconych członków Obozu Epifanii. Będą one dowodziły, że istnieje klasa poświęconych Obozowców Epifanii, poświęcająca się po zakończeniu wezwania do klasy Młodocianych Godnych w jesieni 1954, której poświecenie nie jest przedstawione przy Pierwszej Zasłonie, ani stanowisko jej członków jako zupełnie poświęconych wyznawców w Świątnicy, ani nawet na Dziedzińcu, ale w Obozie.
POSTĘP AŻ DO OBECNEGO CZASU
(47) Widzimy więc, że budowanie Przybytku jest postępujące i że o ile chcemy chodzić w świetle postępującej Prawdy (Przyp. 4:18), tj. w tych kierunkach jakie nam Pan pokazał przez dwóch członków gwiezdnych okresu Laodycejskiego, musimy uznać ten element postępu. Jeżeli z jakiegokolwiek powodu brak nam chęci by postępować ze światłem Prawdy na ty1e, na ile ono postąpiło, to na pewno pozostawieni będziemy w większej lub mniejszej ciemności. A zatem zgodnie z tym co było podane w paragrafach 3 i 4 tej rozprawy, postępujemy z budowania Świątnicy Najświętszej Wieku Ewangelii i Epifanii (kiedy to reprezentuje ona „stan istot Boskich”) do budowania Wieku Tysiąclecia, w którym reprezentuje ona dodatkowo Chrystusa – Głowę i Ciało, jako „zdolnych do służenia Bogu w sprawie ludzi”. I jak mieliśmy już pokazane, w okresie Epifanii postąpiliśmy z budową
kol. 2
Świątnicy od Wieku Ewangelii – w którym reprezentowała ona „stan zarodkowy Nowych Stworzeń, bez względu na to czy zachowali czy też utracili korony” – do Epifanii, w której przedstawia ona w skończonym obrazie stan tylko tych Nowych Stworzeń, które zachowały korony. Ponadto – jak już było poprzednio wykazane w tym piśmie – postąpiliśmy poza czas, gdy ostatnie Nowe Stworzenie mające koronę przeszło poza Wtóra Zasłonę ze Świątnicy do Świątnicy Najświętszej. Obecnie postępujemy do budowania Świątnicy na Wiek Tysiąclecia reprezentującej „stan Chrystusa – Głowy i Ciała – zdolnych do służenia ludowi w sprawie Bożej”.
(48) W dodatku postąpiliśmy z budową Dziedzińca od Wieku Ewangelii, w którym wyobrażał on stan klasy wszystkich usprawiedliwionych z wiary, do Dziedzińca Epifanii w jego nie dokończonym objawie, który znacznie się różni. Podczas okresu od jesieni 1914 do jesieni 1954. były tam zmieszane razem trzy odrębne klasy: (1) spłodzeni z Ducha Św., posiadający ożywione usprawiedliwienie, klasa poświęcona – Wielkie Grono, (2) poświęcona klasa tymczasowo usprawiedliwiona – Młodociani Godni, (3) klasa tymczasowo usprawiedliwiona lecz nie poświęcona. Od jesieni 1954, kiedy zaczęło się przystosowanie rzeczy na Dziedzińcu a tymczasowo usprawiedliwieni, którzy do tego czasu nie poświęcili się zostali przeniesieni do Obozu, weszliśmy do ukończonego obrazu na Dziedzińcu Epifanicznym (na ile to odnosi się do dalszego wstępowania na Dziedziniec); odtąd Dziedziniec wyobraża stan tylko tych osób usprawiedliwionych z wiary, które są poświęcone i pozaobrazowych Lewitów, znajdujących się jeszcze tutaj w niektórych członkach dla dokonania swego biegu w tym życiu (jak już podawaliśmy poprzednio, drzwi wejścia dla nowych osób, pragnących poświecić się do członkostwa w klasie Młodocianych Godnych, zostały zamknięte jesienią 1954, co daje wszystkim przewidzianym Młodocianym Godnym dosyć czasu, aby mogli uczynić swoje wezwanie i powołanie pewnym w okresie między jesienią 1954, a ustanowieniem ziemskiej fazy Królestwa).
(49) Co się tyczy Dziedzińca w jego przejawie na Wiek Ewangelii, to zawierał on w sobie tylko jedną klasę, lecz został zmieniony gdy wszedł do swego nie ukończonego przejawu Epifanicznego, gdzie znajdowały się w nim trzy osobne klasy, tak jak było to zaznaczone w poprzednim paragrafie, pod numerami 13: tak samo dzieje się z Obozem. Obóz na Wiek Ewangelii wyobrażał stan jednej klasy nieusprawiedliwionej, to jest nominalny lud Boży; ale w obrazie nieukończonym Obóz Epifanii, do którego postąpiliśmy od jesieni 1954, obejmuje trzy klasy: (1) klasę poświęconą – Obozowców Epifanicznych, (2) osoby tymczasowo usprawiedliwione lecz nie poświęcone i (3) nieusprawiedliwiony nominalny lud Boży. Gdy przyjdziemy do czasu przystosowania przy końcu Epifanii w jej szerszym znaczeniu, cała klasa nieusprawiedliwiona, czyli nominalny lud Boży (3), zostanie usunięta z Obozu do stanu przedstawionego przez miejsce poza Obozem. Miejsce to