Teraźniejsza Prawda nr 190 – 1960 – str. 55
przez Izraela, który dzięki nauce Wielkiego Grona będzie przygotowany do przyjęcia swoich patriarchów i proroków. Od tego czasu Izrael będzie błogosławieństwem na ziemi (Izaj. 19:24). Bóg zawrze z nim Nowe Przymierze, dając Chrystusa i Jego Oblubienicę jako Pośrednika, a usuwając od niego Stare Przymierze wraz z jego klątwami i Mojżesza, jako niewystarczającego Pośrednika (Jer. 31:31-33; Ezech. 16:60-63; 37: 26). Wdzięczność za wybawienie sprawi, że będą Izraelici bardzo gorliwi w służbie Boga i Jego Prawdy. Jako misjonarze przyszłego Wieku, pod kierownictwem Starożytnych i Młodocianych Godnych będą nauczać („prorokować będą synowie wasi”), nawracając świat do Boga i do uznania Jego Królestwa (Ps. 107:22; Joel 2:28; Rzym. 11:12-15).
W ten sposób ci, którzy tak bardzo byli pogardzeni w czasie Wieku Ewangelii, staną się uprzywilejowani jako najważniejszy naród na ziemi, ponieważ „według wybrania są miłymi dla ojców”. Ich doświadczenia z Wieku Żydowskiego i Wieku Ewangelii połączone z wysiłkami by wypełnić prawo Boże, tym więcej przyczynią się do tego, że staną się oni uległymi zarządzeniom Królestwa, a gdy będą trwać w posłuszeństwie zostaną podniesieni do doskonałości ludzkiej natury, takiej jaką miał ojciec Adam na początku. Ci wszyscy, którzy okażą się wierni względem Pana w czasie próby „małego okresu” przy końcu Tysiąclecia (Obj. 20:7-9) odziedziczą ziemię, którą Bóg obiecał Abrahamowi i jego nasieniu po nim (1Moj. 13:14-17; Dz. 7:5); lecz w czasie samego Tysiąclecia, ziemia ta będzie należała do Starożytnych Godnych.
Drugą częścią klasy przedstawionej w „synach” będą osoby z Wieku Ewangelii, które wytrwały w usprawiedliwieniu z wiary. Obejmuje to tych z pogan (i niektórych z Żydów), którzy podczas Wieku Ewangelii uznali się za grzeszników będących w nieprzyjaźni z Bogiem. Przez pokutę za swe grzechy i przyjęcie Jezusa jako swego Zbawiciela dostąpili oni usprawiedliwienia przez wiarę i otrzymali pokój z Bogiem (Rzym. 5:1); ale zamiast użyć swego usprawiedliwienia jako stopnia, po którym mogliby dostąpić wyższego stanowiska przed Bogiem (Rzym. 5:2) w wyścigu o nagrodę Wysokiego Powołania (Filip. 3:14), lub być zaliczeni do członkostwa w klasie Młodocianych Godnych, oni stali spokojnie nie czyniąc żadnego postępu. A więc klasa ta nie chciała postępować śladami Mistrza (1Piotr 2:21), nie uczyniła z siebie zupełnego poświęcenia Bogu (Rzym. 12:1), nie zaparła swojej woli względem siebie (Mat. 16:24) i świata'(Mat. 10:37-39), ani też nie przyjęła woli Bożej za swoją (Mat. 26:39; Żyd. 10:7). Ale chociaż nie poświęcili się oni Panu, to jednak trzymali się wiary w okup i praktykowali sprawiedliwość do końca. Dlatego rozumiemy, że oni również będą zaliczeni do drugorzędnego nasienia ziemskiego, które pod Starożytnymi i Młodocianymi Godnymi jako pierwszorzędnym nasieniem ziemskim, będzie błogosławić wszystkie rodzaje ziemi, nawracając je do Królestwa Bożego.
kol. 2
„CÓRKI WASZE”
Szósta i ostatnia ze zbawionych klas, o której mówi Joel 2:28, 29 – „córki wasze” – przedstawia klasę pogan (Izaj. 60:4). Gdy przeciwstawimy córki z Izaj. 60:4 z synami z Izaj. 60:4, 9, to zauważymy, że wyrazem „córki” są określeni poganie (zob. Ezech. 16:61). Wyższość Izraela w stosunku do pogan podczas Tysiąclecia, jest pokazana z punktu widzenia wyższości synów w stosunku do córek na wschodzie, co także jest w zgodzie z myślą, że córki przedstawiają pogan. Przez określenie „poganie” rozumiemy te narody, które nie są w pokrewieństwie przymierza z Bogiem. Nawiasowo nadmieniamy, że przez „wyspy” z Izaj. 60:9, jest przepowiedziany udział Wielkiej Brytanii w dopomożeniu Izraelowi w powrocie do Palestyny po zakończeniu pierwszej fazy wojny światowej.
Jednak ci z Izraelitów, którzy w czasie Wieku Żydowskiego lub Wieku Ewangelii popełnili apostazję, wyrzekając się wiary w obietnice Abrahamowe i w prawo przymierza, nie otrzymają specjalnych łask Tysiąclecia opisanych wyżej, jakie należą się Izraelowi. Będą oni traktowani w Tysiącleciu tak jak i poganie, ponieważ apostazja uczyniła ich w praktyce poganami – choć nie z krwi i kości. Stąd wszyscy ci, którzy nie są z ziemskiego lub duchowego Izraela, z Boskiego punktu „widzenia są poganami (Izaj. 8:14).
Rodzaj ludzki od upadku aż do czasu gdy zostało zawarte przymierze z Abrahamem, był całkowicie pogański (1Moj. 12:1-3). Ponieważ poganie nie chcieli uwielbiać Boga jako Boga, dlatego też pozostawił On ich własnemu sposobowi życia, który – jak stwierdza zarówno Biblia jak i historia – był na ogół zły (Rzym. 1:21-32). Szatan i upadli aniołowie zwodzili ich fałszywymi religiami i złą praktyką (1Kor. 10:20; Efez. 2:2). Stąd historia narodów składa się w przeważającej części z poniżających wydarzeń, religii, instytucji i celów. Intrygi, rewolucje, wojny i łupiestwo charakteryzują historię narodów; zaś gwałt, brutalność, nieuczciwość, niemoralność i egoizm charakteryzują przede wszystkim historię społecznych stosunków ludzkich. Potężne imperia powstawały po to tylko, by upaść przed potężniejszymi imperiami. Ignorancja, zbrodnie i przesądy opanowały świat pogański w mniejszym lub większym stopniu. Uwagi te zresztą odnoszą się nie tylko do okresu przed przyjściem Chrystusa, lecz również i po Jego przyjściu. Niejednokrotnie tam, gdzie była najwyższa inteligencja, zło również osiągało najwyższe proporcje, jak to jest widoczne z czasów triumfu imperium rzymskiego, a także w naszych czasach podczas ostatniej wojny.
Dozwalając poganom, by szli swą własną drogą w doświadczeniu ze złem, Jehowa przeznaczył ażeby świat pogański, który Go odrzucił w swym poglądzie, mógł uzyskać przez doświadczenie tę naukę, której nie chciał poznać przez nauczanie, że grzech jest złem zarówno w swej naturze jak i skutkach, a z tego powodu powinien być znienawidzony i unikany