Teraźniejsza Prawda nr 190 – 1960 – str. 54
(Wielkim Gronem) są dani pozafiguralnemu Aaronowi (Jezusowi) i synom Jego (Małemu Stadku), do służby około pozafiguralnego Przybytku – Chrystusa, Głowy i Ciała – oraz ludowi, światu ludzkości (4Moj. 3:6-9). Jak wszystkim trzem klasom Lewitów w figurze było dane specjalne miejsce wokół Przybytku (4Moj. 3:23, 29, 35), oddzielne i odrębne od Izraelitów w ogólności, którzy w dwunastu pokoleniowych grupach obozowali w oddaleniu od Przybytku, tak trzem klasom pozafiguralnych Lewitów jest dane dziedzictwo osobne i odmienne od świata ludzkości – klasy restytucyjnej – przedstawionej przez Izraelitów w ich dwunastu pokoleniach.
Młodociani Godni są również przedstawieni przez bukszpan w księdze Izajasza 60:13. „Sława Libanu [Liban znaczy biały, a jego zawsze zielone drzewa chwała Libanu, przedstawiają sprawiedliwość pozafiguralnych Lewitów (Ps. 92:13, 14)] do ciebie przyjdzie [pozafiguralni Lewici przyprowadzeni będą do Chrystusa – Głowy i Ciała (4Moj. 3:6-9)], jedlina [Starożytni Godni], sosna [Wielkie Grono] i bukszpan [Młodociani Godni] dla ozdoby miejsca świątnicy mojej [Boskie przebywanie, czyli świątnica z ludzkością, będzie ustanowione w Tysiącleciu (Obj. 21:3)]; abym miejsce nóg moich [„ziemia podnóżkiem nóg moich” (Izaj. 66:1)] uwielbił [napełniona będzie chwałą Pańską wszystka ziemia” (4Moj. 14:21 – ang. przekład)]”. Łatwo z powyższego zauważyć, że Młodociani Godni będą mieli udział w „zmartwychwstaniu sprawiedliwych” (Łuk. 14:14; Dz.24:15) z Małym Stadkiem, Wielkim Gronem i Starożytnymi Godnymi, ciesząc się doskonałością ludzkiej natury w „lepszym zmartwychwstaniu” ze Starożytnymi Godnymi (Żyd. 11:35). Będą oni również specjalnymi pomocnikami tych ostatnich w pomaganiu przy ozdabianiu miejsca ziemskiej świątnicy Bożej z odnowioną ludzkością świata. Inne Pisma Biblijne traktujące o Młodocianych Godnych, czyli „młodzieńcach” naszego tekstu, są podane w artykułach T.P. 1933, 86; 1928, 82 – 93; oraz w ang. E. tomie 4, roz. 5-7.
„SYNOWIE WASI”
Trzecia z czterech opisanych w w. 28 klas naszego tekstu jest nazwana „synowie wasi”. Rozumiemy, że tymi synami z Tysiąclecia (o których również wspomina Izaj. 60:4) będą częściowo wierni wyznawcy okresów sprzed Tysiąclecia. Zaliczeni będą między nich ci z wierzących żydów, którzy w czasach Starego Testamentu nie byli dość wierni aby należeć do klasy Starożytnych Godnych oraz ci, którzy w Wieku Ewangelii nie byli dość wierni by mogli być przeniesieni od Mojżesza do Chrystusa. Są oni jednak nasieniem Jakuba, a jako takim należą się im specjalne obietnice i wezwanie od Pana (1Moj. 28:13, 14; Rzym. 11:28, 29). Jest im dana obietnica – że na zawsze odziedziczą Chanaan i wezwanie – że oni jako drugorzędne nasienie ziemskie będą pod pierwszorzędnym nasieniem ziemskim (Starożytni i Młodociani Godni) czynnikiem błogosławiącym „wszystkie narody ziemi”.
kol. 2
W tym celu Bóg wybrał Izraela a nie inny naród, by mógł stać się Jego ludem (Amos 3:2). Bóg darzył ich szczególnymi objawieniami, opatrznościowymi zarządzeniami, a także dał im prawo przymierza, dając im tym sposobem przywilej stania się „królestwem kapłańskim” (2Moj. 19:5, 6) oraz zaopatrzył ich w praktyczną demonstrację Prawdy, że nikt z upadłego rodu Adama nie mógł wypełnić prawa Bożego, które jest pełną miarą zdolności doskonałego człowieka do uzyskania życia przez posłuszeństwo temu prawu. Wielu czyniło usilne starania, lecz doznało zawodu w doskonałym zachowaniu prawa Bożego. To wytworzyło w nich poczucie potrzeby i pragnienie Zbawcy, który by uwolnił ich z przekleństwa (Gal. 3:21-24, 13). Bóg używał ich również w celu dostarczania przez ich czyny i instytucje, figur do przyszłych zarysów Swego Planu (Żyd. 9:9, 10; 10:1; Kol. 2:16, 17) i do zachowania Swych wyroków, które złożył pod ich pieczę (Rzym. 3:2). Niektóre jednostki między nimi, chociaż niedoskonałe, dowiodły jednak wierności stając się Starożytnymi Godnymi; ale lud jako całość był uporny (Rzym. 10:21). Gdy przyszedł Chrystus, niektóre jednostki dowiodły iż były „prawdziwymi Izraelitami”, a jako takie odziedziczyły obietnicę stania się „królestwem kapłańskim”; jednak ogół tego narodu odrzucił Go (Jan 1:11-13, 47; Rzym. 2:28, 29; 1Piotr 2:9). Dlatego Izraelici zostali odrzuceni od łaski Bożej aż do końca Wieku Ewangelii (Mat. 23:34 39; Rzym. 11:7-11, 25) i przez cały ten Wiek zamiast darzyć ich Swą łaską, Bóg dozwolił, że doznali tak wielkich i niewymownych cierpień, jakich prawdopodobnie żaden pojedynczy naród nie doznał (Jer. 16:13, 17, 18).
Prawdę głosiło proroctwo, że z wyjątkiem jednostek, naród ten będzie zaślepiony – odnośnie Wysokiego Powołania, w ciemności i błędzie odnośnie Jezusa i Kościoła – przechodził przez ten Wiek, będąc dalekim od łaski Bożej (Rzym. 11:30-32; Jer. 16:11-13). Proroctwa głoszą! jednak również o ich powrocie do łaski Bożej i do ich ziemi przy końcu tego Wieku (Rzym. 11:25-32; Izaj. 11:10-13; Jer. 16:14 – Ezech. 36:24, 28-30, 33-36; 37:15 – Amos 9:14, 15). Proroctwa te spełniają się przed naszymi oczyma, ponieważ od roku 1878 zaślepienie i uprzedzenie Izraela względem Chrystusa jest usuwane; od roku 1878 Bóg pokierował, że ich powrót do Palestyny zaczął się urzeczywistniać. Od owego roku coraz to większe ilości Izraelitów korzystają ze sposobności powrotu do swej ziemi, szczególnie od zakończenia się pierwszej i drugiej fazy wojny światowej, a jeszcze więcej od założenia państwa Izrael. Prawa cywilne jakie teraz otrzymują tam, są takie, jakich nie mieli w Palestynie od czasu zburzenia ich narodowej egzystencji w latach 66-73 po Chr. Wydarzenia te są zwiastunami nadchodzenia Tysiąclecia (Ezech. 37:21-25).
Izrael jako naród zostanie nawrócony do Niego przez usługę Wielkiego Grona (Ezech. 38 ; 39; Zach. 12:2-14; Obj. 1:7; Pieśń 5:8-6:1). Niedługo potem powrócą z grobów Starożytni Godni i będą przyjęci w Palestynie