Teraźniejsza Prawda nr 190 – 1960 – str. 52
„SŁUŻEBNICE”
Blisko związana z tą klasą jest inna klasa nazwana w naszym tekście „służebnicami”, a gdzie indziej w Piśmie Św. zwana „ludem wielkim” (Obj. 7:9; 19:6), którą opisywaliśmy już szczegółowo w E. tomie 4, roz. 2. Członkowie tej klasy zostali wezwani przez Wysokie Powołanie do Boskiej natury i współdziedzictwa z Chrystusem (2Piotr 1:4; Rzym. 8:17; Efez. 4:4); ale niestety, nie dotrzymali wiernie swych ślubów poświęcenia i dlatego muszą pozostać w klasie niższej. Wszyscy oni albo w praktyce buntowali się albo podtrzymywali buntujących się przeciwko pewnym częściom Słowa Bożego (Psalm 107:10, 11). Przez grzech splamili oni swoje charaktery i pobrudzili swoje szaty (1Kor. 5:1-13; Judy 23; Obj. 7:14); nie ofiarowywali wiernie swego człowieczeństwa Bogu (Żyd. 2:15; Jud 22); sprzymierzyli się ze światem (2Tym. 4:10; Jak. 1:8); przyjmowali i rozpowszechniali fałszywe doktryny (1Kor. 3:12, 15; Mat. 25:3, 8); rozwinęli sekciarskie systemy (1Kor. 3:3, 4; Mat. 7:26, 27; 1Tym. 1:19, 20); przywłaszczali sobie pewne urzędy i prześladowali swych wiernych poświęconych braci (Izaj. 66:5), służąc mniej lub więcej Szatanowi (Żyd. 2:14, 15). Dlatego otrzymają od niego zniszczenie swych ciał i dzieł (1Kor. 5:5; 1Tym. 1:20; Mat. 7: 27, 1Kor. 3:15); ale ostatecznie klasa ta uratuje swe życie, tracąc nagrodę Wysokiego Powołania (1Kor. 3:15; Żyd. 2:15; Judy 22, 23; Filip. 3:14).
W związku z powyższym, członkowie tej klasy będą doświadczać wielkiego zawodu, gdy zrozumieją, że utracili Boska naturę i współdziedzictwo z Chrystusem (Pieśń 5:6, 7; Mat. 25:11, 12, 30). Ta myśl połączona z przekonaniem, że zostaną potępieni o ile nie będą pokutować, doprowadzi ich do oczyszczenia samych siebie (Obj. 7:14). Potem będą mieli owocna służbę (Pieśń 5:9-6:1; Obj. 19:6) i w niebie otrzymają niższą chwałę duchową (Psalm 45:15, 16; 1Kor. 5:5; Obj. 19:9). A jako część pierworodnych będą oni Lewitami w Świątyni Bożej i szlachtą w Królestwie Bożym (Żyd. 12:23; Obj. 7:15; Ezech. 44:10-14). Wielu członków tej klasy, właśnie teraz przy końcu Wieku dochodzi do działania i wpływu, dając się zauważyć. My zwykle nazywamy ich Wielkim Gronem. Jeżeli chodzi o więcej szczegółów odnośnie Wielkiego Grona, odsyłamy czytelnika do E. tomu 4, roz. 2. Jak można zauważyć, ta jak i poprzednia klasa rozwijają się w Wieku Ewangelii , w one dni”, w których Jezus i Apostołowie pracowali, a w których rozwinęło się wielkie odstępstwo, i w których (przy ich końcu) Pan przywrócił pierwotne nauki i praktyki chrześcijańskie.
Teraz wrócimy się do rozważenia czterech klas, o których traktuje w. 28. Wiersz ten opisuje tysiącletnie błogosławieństwa i pracę tych czterech klas. Dwie z nich „starcy wasi” i „młodzieńcy wasi” rozwijają się przed Tysiącleciem, podczas gdy dwie pozostałe: „synowie wasi” i „córki wasze” rozwiną się w ciągu Tysiąclecia.
kol. 2
„STARCY WASI”
Zastanowimy się teraz nad tymi czterema zbawionymi klasami począwszy od „starców” z w. 28. Ta sama klasa jest nazwana „starcami” w księdze Izajasza 24: 23, gdzie w hebrajskim jest użyty ten sam wyraz, który odpowiada polskiemu wyrażeniu „starcy”. W Psalm 107:32 jest mowa o tej samej klasie, również pod określeniem „starcy”. Ponieważ w liście do Żydów 11:38 święty Paweł mówi o członkach tej klasy jako o tych, „których świat nie był godzien”, nazywamy ich w języku polskim Starożytnymi Godnymi w odróżnieniu od „młodzieńców” czyli Młodocianych Godnych oraz od Małego Stadka i Wielkiego Grona. Przez „starców” z naszego tekstu rozumiemy wiernych Starego Testamentu. Długa lista tych osób i ich działalność są podane w liście do Żydów 11:4-32. Inni z nich, choć nie z imienia, są również wspomniani w wierszach od 33-40. Byli to bohaterowie wiary przed przyjściem Chrystusa. Bóg używał ich jako Swych przedstawicieli, sług i świadków za ich czasów oraz dał nam przez nich Pisma Starego Testamentu. A także, choć oni o tym nie wiedzieli, używał ich w wydarzeniach ich życia, do stworzenia symbolicznych obrazów pewnych osób w przyszłości, klas i wydarzeń przewidzianych w Planie Bożym. Ponieważ zaś żyli oni przed śmiercią Chrystusa, nie mogli więc otrzymać zniesienia wyroku śmierci, który odziedziczyli wraz z resztą rodzaju ludzkiego jako spuściznę po Adamie. Bóg jednak dał im próbne usprawiedliwienie przez ich wiarę w obietnice Boże (Rzym. 4:3-9, 17-23; Żyd. 11:7).
Z uwagi na to, że Starożytni Godni żyli przed śmiercią Jezusa, nie mogli się stać synami Bożymi i współdziedzicami Chrystusowymi (Jan 1:12, 13; Rzym. 8:17; Gal. 4:3-5), chociaż zostali oni uprzywilejowani, dzięki usprawiedliwieniu przez wiarę, by stać się „sługami” i „przyjaciółmi” Bożymi (Żyd. 3:5; Jak. 2:23). W związku z tym Bóg nie dał im przywileju, by zostali królami z Jezusem i współuczestnikami z Nim w Boskiej naturze; bo takie obietnice po raz pierwszy były dane na początku Wieku Ewangelii (1Piotr 1:10-12; Żyd. 2:3, 4; Łuk. 16:16). Ponieważ Jezus jest poprzednikiem tych królów (Żyd. 6:20; 12:1, 2), więc Starożytni Godni, którzy byli przed Nim nie mogli brać udziału w tym świętym i niebiańskim Wysokim Powołaniu osiągnięcia Boskiej natury i współdziedzictwa z Nim (Żyd. 3:1; Filip. 3:14). Jan Chrzciciel, który umarł przed śmiercią Jezusa był ostatnim, należącym do klasy Starożytnych Godnych; Jezus zapewnia nas, że Jan nie będzie należał do klasy Królestwa; bo jeżeli – jak Jezus mówi – najmniejszy z klasy Królestwa będzie większy niż Jan, to wynika stąd, że nie może on należeć do tej klasy (Mat. 11:11). Nagroda Starożytnych Godnych będzie zatem niższa niż nagroda Małego Stadka (Żyd. 11:38, 39). Będą jednak mieli oni przywilej brania udziału w „lepszym zmartwychwstaniu” niż zmartwychwstanie świata, uzyskując tysiącletnią doskonałość wcześniej niż świat (Żyd. 11:35), choć będzie ona niższa