Teraźniejsza Prawda nr 190 – 1960 – str. 51
i roślin, posuchy i głodu, czyli o spustoszeniu dokonanym przez wielkie odstępstwo, które było już widoczne w czasach apostolskich, zaś w II i III wieku stało się powodem powstania hierarchii (gąsienice); później w IV, V i VI wieku posunęło się do utworzenia papiestwa (szarańcza), a począwszy od około połowy VI wieku dosięgnęło szczytu w uformowaniu wielkiego systemu antychrysta (chrząszcz). Po reformacji odstępstwo to doszło do drugiego szczytu w utworzeniu mniejszego antychrysta i fałszywego proroka w sekciarstwie (czerw) – Joel 1:2-4 Myślą tego rozdziału jest, że tak jak w naturze całe zbiory bywają niszczone przez takie klęski, tak różne stopnie rozwoju apostazji (odstępstwa) od pierwotnego chrześcijaństwa, zniszczyły owoc apostolskiego posiewu Prawdy i sprawiedliwości – niszcząc naukę, praktykę i pracę, które Jezus i Jego Apostołowie dali ludowi Bożemu w Żniwie Wieku Żydowskiego. W ten to więc sposób pierwszy rozdział księgi Joela w krótkości symbolicznie opisuje duchowe spustoszenie, jakie przeważało na symbolicznych polach, gdzie dokonany był apostolski zasiew – spustoszenie trwające aż po dziś dzień.
W drugim rozdziale prorok opisuje (wiersze 1-11) wynikły z tego wielki ucisk Dnia Pańskiego i tych, którzy go spowodują. Prorok ukazuje jednak, że nim to cierpienie nadejdzie, Pan wyda do ludzi wezwanie nawołujące do pokuty (wiersze 12-17). Wierni otrzymują zapewnienie, że zanim ten wielki ucisk rozpocznie się, Pan zniszczy skutki symbolicznych klęsk (w. 25), a karząc czyniących źle (w. 20), przywróci apostolską naukę i praktyki, czego wynikiem będzie – przed wielkim uciskiem – wielka obfitość owocu wracająca na pola pracy, gdzie wierni Jego będą pracować (w. 19, 21-24, 26, 27). Następnie Bóg mówi przez usta proroka (w. 28) co się zdarzy po tych dniach przywrócenia apostolskiej nauki i praktyk, tzn. po Wieku Ewangelii, czyli w czasie Wieku Tysiąclecia: „…wyleję Ducha mego na wszelkie ciało…”. A następnie w wierszu 29, powraca1 jąć do dyskusji na temat „onych dni” (Wieku Ewangelii) Bóg mówi nam, co uczyni podczas Wieku Ewangelii: „… na sługi i na służebnice wyleję Ducha mego”.
Analizując wiersze 28, 29 zauważyliśmy, że traktują one o sześciu zbawionych klasach: (1) „synowie wasi”, (2) „córki wasze”, (3) „starcy wasi”, (4) „młodzieńcy wasi”, (5) „sługi” i (6) „służebnice”. Zwrot mowy wyrażonej w wierszach 28, 29 jest skierowany do Syonu, jak mamy zaznaczone w wierszu 23. Syon przedstawia Królestwo (Izaj. 60: 14; Obj. 14:1) i oznacza Jezusa z Jego wiernym Kościołem. To właśnie „w one dni” (w Wieku Ewangelii) Duch jest wylewany na dwie klasy (w. 29). Wyrażenie „a potem” (w. 28) odnosi się da Tysiąclecia, kiedy Duch będzie wylany na wszelkie ciało. Rozumiemy także, że wyrażenie „słudzy” (w. 29) oznacza klasę Kościoła. Przede wszystkim opiszemy pokrótce tę klasę.
kol. 2
„SŁUDZY”
Zauważmy, że czas rozwoju członków tej klasy jest ograniczony do Wieku Ewangelii – ” na sługi wyleję w one dni Ducha mego”. Oni podobnie jak i cała ludzkość byli zrodzeni pod przekleństwem (Rzym. 5:12-19: 1Kor.15:21, 22; Efez. 2:3), lecz w przeciwieństwie do reszty ludzkości mieli serca ufające Bogu, pomimo że nie widzieli Go (2Kor. 5:7). Właśnie ta ich wiara sprawiła, że tęsknili za obcowaniem z Bogiem, podczas gdy ci, którzy tej wiary nie mieli, tęsknoty takiej nie odczuwali. Z tego też powodu wierzący byli pociągani do Pana przez głoszenie pokuty względem Boga i wiary w Pana naszego Jezusa, podczas gdy niewierzący nie byli pociągani. Wierzący odwracali się od grzechu i Szatana do sprawiedliwości i do Boga przyjmując Jezusa jako swego Zbawcę, a w ten sposób uzyskując usprawiedliwienie przez wiarę (Rzym. 3:21-26; 4:1-12), starając się rosnąć w Prawdzie i sprawiedliwości. Ponieważ odpowiedzieli oni na wezwanie Pańskie. Pan prowadził ich aż stali się godnymi następnego kroku – poświęcenia. A kiedy Bóg wezwał ich (Rzym. 12:1) by oddali się Jemu całkowicie i przyjęli Jego wolę za swoją własna, ich wiara i miłość dla Niego jaka rozgorzała w nich przez Chrystusa i Słowo Boże, skłoniła ich i umożliwiła im oddanie się Jemu jako żywe ofiary.
Bóg dał im wtedy Swego Ducha, tzn. spłodził ich z Ducha Św. (Jan 3:3; Jak 1:18; Dz. 5:32). Sprawił On, że tacy ze swojej własnej chęci wzrastali w łasce i znajomości (Filip. 2:12, 13; 2Piotra 3:18). Bóg następnie dopomógł im w przezwyciężaniu samych siebie, grzechu, błędu i świata (Obj. 3:21), a także by pracowali nad swoim własnym zbawieniem przez zaparcie siebie i świata, czujność, modlitwę, badanie, praktykę, rozszerzanie Słowa Bożego i cierpienia dla wierności Jego Słowu (Filip. 2:12, 13; 1Piotr 5:10; 2Piotr 1:5-11). Oni byli świadkami Prawdy i sprawiedliwości w świecie (Dz. 1:8). Nadzieja jaką im dał Bóg, to osiągnięcie Boskiej natury i współdziedzictwa z Chrystusem (2Piotr 1:4; Rzym. 8:17; 2Tym. 2:11, 12). Te błogosławieństwa członkowie Kościoła osiągnęli w Pierwszym Zmartwychwstaniu, ponieważ będąc wierni aż do śmierci stali się podobni w charakterach do Chrystusa (Obj. 2:10; 20:4, 6; Rzym. 8:29). Oni są różnie nazywani, jak np.: latoroślami w Chrystusowym winnym krzewie (Jan 15:1-8), Ciałem Chrystusowym (Efez. 1:22, 23), Świętym Królewskim Kapłaństwem (1Piotr 2:5, 9), Żywymi Kamieniami Świątyni Bożej (1Piotr 2: 5; Efez. 2:19-22), Nasieniem Abrahamowym (Gal. 3:16, 29), poślubioną Dziewicą i Oblubienicą Chrystusa (2Kor. 11:2; Obj. 19:7, 8; 21:9), Uczniami Jezusa (Jan 8:31), Braćmi Jezusa (Rzym. 8:29), Żołnierzami Chrystusa (2Tym. 2:3, 4), Małym Stadkiem (Łuk. 12:32), itd. Oni są najważniejszą klasą w Planie Bożym, ponieważ z Jezusem i pod Jego zwierzchnictwem są Królami i Kapłanami, którzy będą zarządzać „błogosławieństwami Tysiąclecia dla świata (Obj. 1:5, 6; 5:9, 10; 20:4, 6)