Stetson napisał serię artykułów na temat zbawienia niemowląt. Nauczał, że skoro okup dotyczy całej ludzkości (na podstawie Rzym. 5), to nawet niemowlęta zostaną obudzone ze stanu śmierci (zob. jeden z poniższych wyjątków, który podaje, że w pewnym okresie br. Russell wątpił, czy niemowlęta dostąpią zmartwychwstania aż zrozumiał, że okup gwarantuje restytucję). Stetson omówił także nowe narodzenie i właściwie określił je jako zmartwychwstanie do poziomu duchowego, podając że spłodzenie z ducha poprzedza narodzenie. Później br. Russell nie zgadzał się z wieloma naukami Stetsona. Stetson stosował Jana 3:3–5 do całej ludzkości, podczas gdy br. Russell wersety te zastosował później tylko do klasy Kościoła. W pewnym czasie sam br. Russell nie dostrzegał różnicy między dwoma fazami Królestwa (patrz wyjątki z artykułów).

       Artykuły „Nie wdawaj się w spory o słowa” i „Nowe stworzenie” definiują nowe narodzenie nie jako moralne odrodzenie jednostki, lecz zmartwychwstanie do natury duchowej, które następuje po spłodzeniu i ożywieniu.

       Dwa ostatnie artykuły na temat okupu są być może najważniejsze z punktu widzenia br. Russella, gdyż uczył on, że okup jest sprawdzianem prawdy i podstawą doktryny biblijnej. Możemy tu zauważyć, że Stetson nauczał wielu doktryn, przedstawionych później przez br. Russella: Jezus, jako okup za Adama; kara za grzech w postaci śmierci, a nie wiecznych mąk; nieświadomość umarłych; doskonałe człowieczeństwo Jezusa; Jezus na zawsze oddający swe człowieczeństwo; Duch święty jako umysł Chrystusa; zmartwychwstanie Jezusa do natury duchowej; okup jako równoważna cena – nie mniej i nie więcej.

       Pamiętajmy, że br. Russell powiedział: „Dzieło, w którym Panu upodobało się użyć nasze skromne talenty w mniejszym stopniu polega na wprowadzaniu, a w większym na odtwarzaniu, dostosowywaniu
kol. 2
i harmonizowaniu. Boskie Słowo – wspaniała harfa, z  której słychać teraz piękną muzykę – zostało rozstrojone. Jedna denominacja miała jedną strunę, druga denominacja miała inną – wybór, wolną łaskę, chrzest, drugie przyjście Chrystusa, proroctwa chronologiczne itp. Każda z nich brzdąkała na swej własnej strunie aż w końcu wszystkim sprzykrzył się brak harmonijności i były gotowe ulżyć sobie przez ucieczkę, co też praktycznie uczyniły. Potem nadszedł czas Pana, by ponownie złożyć starą harfę dla korzyści Jego najwierniejszych naśladowców. W jakimkolwiek stopniu wielki Mistrz użył kogokolwiek z nas, czy to do dostrajania harfy, czy zwracania uwagi na jej melodyjne pieśni pochwalne na cześć Wszechmocnego, chwalmy Go za ten wielki przywilej i korzystajmy z niego” (Z 4067).

       Wszystkie prawdy zostały pięknie zharmonizowane i opracowane w tomach Wykładów Pisma Świętego oraz wszystkich innych pismach br. Russella. Sposób, w jaki doktryny, chronologia, cała struktura Boskiego planu tak logicznie pasują do siebie i pozostają w takiej harmonii z całą Biblią, skłania nas do sławienia Boga w miłości i podziwie, gdy widzimy ów plan stale rozwijający się.

CZY DZIEŁO NASZEGO PASTORA OSTOI SIĘ?

       Czy dzieło naszego pastora ostoi się? Tak jak pewną jest moc Prawdy, która w końcu zwycięży, tak pewnym jest, że dzieło, które Jehowa powierzył antytypicznemu Eleazarowi – naszemu Pastorowi – zostanie w pełni uznane i w ten sposób ostoi się (4Moj. 3:32; 4:16). W międzyczasie przywilejem bardziej oświeconych z Jego ludu jest wspieranie jego pracy i przeciwstawianie się wszelkim jej wypaczeniom kiedykolwiek, gdziekolwiek i w każdy możliwy sposób. Z radością skorzystają oni zapewne z takich sposobności i będą zabiegać o to, by jego – Boskie – dzieło ostało się. Niech ten pamiątkowy numer okaże się błogosławieństwem dla jego czytelników.

kol. 1

WYJĄTKI Z ART.
„ZGROMADZENIE I PRZESIEWANIE ŻNIWA”

      Artykuł pierwotnie opublikowany w „Zdemaskowanie spisku”, dodatkowym wydaniu Watchtower z 25 kwietnia 1894 r., później przedrukowany w Watchtowers z 15 lipca 1906 r. oraz 1 czerwca 1916 r. pod ogólnym tytułem „Przesiewania żniwa”, a także w PT z października 1950, str. 146–154.

      „Wkrótce zrozumieliśmy, że żyjemy w okresie bliskim końca wieku Ewangelii, bliskim czasowi, o którym Pan oznajmił, że mądrzy, Jego dzieci, dojdą do jasnej znajomości Jego planu. W tym czasie my i kilku innych poszukiwaczy Prawdy w Pittsburghu i Allegheny utworzyliśmy grupę w celu studiowania Biblii. Lata od 1870 do 1875 były okresem stałego wzrastania w łasce, wiedzy i miłości do Boga i Jego Słowa. Zrozumieliśmy nieco Boską miłość, przyszłość, jaką ona przygotowała dla całej ludzkości, jak wszyscy zostaną obudzeni z grobu, by miłujący plan Boga mógł być im przedstawiony, i jak wszyscy, którzy wtedy okażą wiarę w okupowe dzieło Chrystusa i posłuszeństwo w harmonii z ich znajomością Boskiej woli, będą mogli, dzięki zasłudze Chrystusa, ponownie być doprowadzeni do pełnej harmonii z Bogiem i otrzymać życie wieczne. Zrozumieliśmy, że takim będzie dzieło restytucji zapowiedziane w Dz.Ap. 3:21. Chociaż dostrzegaliśmy, że Kościół został powołany do wspólnego dziedzictwa z Panem w wieku Tysiąclecia, wtedy nie
kol. 2
widzieliśmy jeszcze jasno wielkiej różnicy między nagrodą Kościoła, będącego wówczas na próbie, i nagrodą wiernych ze świata po jego próbie przy końcu wieku Tysiąclecia – nie rozumieliśmy w pełni, że nagrodą tych pierwszych ma być chwała duchowej, Boskiej natury, podczas gdy tych drugich chwała restytucji – przywrócenie do doskonałości ludzkiej natury posiadanej kiedyś w Edenie przez głowę naszego rodzaju.

       „Wówczas jednakże dochodziliśmy do zrozumienia jedynie zarysów Boskiego planu i odsuwaliśmy wiele wyznawanych błędów, gdyż nie nadszedł jeszcze czas na wyraźne dostrzeganie szczegółów. Z wdzięcznością wspominamy tutaj pomoc nieżyjących już braci Georga Stetsona i Georga Storrsa, ten drugi był wydawcą The Bible Examiner. Studiowanie Słowa Bożego z tymi drogimi braćmi prowadziło krok po kroku do coraz bardziej zielonych pastwisk i promiennych nadziei dla świata, choć dopiero w 1872 r., gdy doszliśmy do jasnego poglądu na dzieło naszego Pana jako ceny okupu za nas, stwierdziliśmy,

poprzednia strona – następna strona