Teraźniejsza Prawda nr 189 – 1960 – str. 42
dostępnej łaski, gdyż ofiaruje im „lepsze zmartwychwstanie” w ludzkiej doskonałości z początkiem Tysiąclecia, godność książąt w ciągu Tysiąclecia oraz naturę duchową, niebiański dom, zaszczyty i nagrody z końcem Tysiąclecia. Są to wszystko łaski, którymi cały świat jako taki nie będzie obdarzony w Tysiącleciu. Dlatego nie ulega wątpliwości, że członkowie klasy Młodocianych Godnych są wyróżnieni. Wobec tego zamiast opuszczać ręce i skarżyć się, że nie dostąpili natury Boskiej i współdziedzictwa z Chrystusem, niechaj chwalą Pana za to, że ich tak wyniósł i niech usilnie starają się wykazać swe pełne poświęcenie Bogu.
Chcąc doczekać wspaniałego dziedzictwa Tysiąclecia, członkowie tej klasy powinni dochować wierności, tzn. stać się umarłymi dla siebie i świata a żywymi wobec Boga. Powinni pilnie studiować, głosić i wykonywać Boskie Słowo, czuwać, modlić się i cierpieć w myśl Jego wskazań. Najwyższym ich przywilejem jest współpraca z Kapłanami tj. z Małym Stadkiem, choć większość spośród nich zalicza się do różnych ugrupowań należących do Wielkiego Grona. Zarażeni są po części jego błędami w doktrynie i praktyce, lecz z czasem tak te ugrupowania jak i oni, oswobodzą się z błędów, co wzmoże ich pęd ku doskonałości. Pomiędzy innymi fałszywymi poglądami, niektórzy Młodociani Godni przyswoili sobie od towarzyszy należących do Wielkiego Grona także i ten, że powołanie do uczestnictwa w Boskiej naturze trwa niezmiennie i że oni są nim objęci. Gdy dowiedzą się prawdy, czeka ich ogromne rozczarowanie. Ci Młodociani Godni, którzy współpracują z Kapłanami, będąc świadomi istotnej Prawdy, rozczarowania nie doświadczą. Ich dzieło nie będzie „zniszczone przez ogień”, jak stanie się to z dziełem tych Młodocianych Godnych, którzy współpracują z Wielkim Gronem. Coraz więcej ludzi pozyskiwanych jest w tej drodze dla Pana. Wszyscy skromni, uczciwi i dobrzy ludzie powinni poświęcić się Panu zgodnie z Rzym. 12:1 i Przyp. 23:26. Podane wyżej fakty dowodzą, że Bóg urzeczywistnia dziewiąte zamierzenie Wieku Ewangelii.
Dziesiąte i ostatnie zamierzenie Wieku Ewangelii zmierza ku nawróceniu Izraela do Chrystusa i powrotu Izraela jako narodu do Palestyny. Zważywszy, że Wielkie Grono będzie narzędziem do nawrócenia Izraela (Pieśni 5:6-6:1), że nawrócenie nastąpi w okresie ucisku tj. podczas Epifanii (Zach. 12:9-14), oraz wreszcie, że nawrócenie to ma być prowadzone stopniowo od chwili próbnego wejścia „zupełności pogan” (co nastąpiło wiosną 1878 – Rzym. 11:25) wnioskujemy, iż nawrócenie narodu żydowskiego poprzedza Tysiąclecie i przypada w okresie Parusii i Epifanii. Rok 1878 dał początek obu aspektom dziesiątego zamierzenia
kol. 2
Wieku Ewangelii, tj. nawróceniu Izraela do Chrystusa i jego powrotowi jako narodu do Palestyny. Przetłumaczony przez Delitzscha w roku 1878 Nowy Testament zaczął oddziaływanie na Żydów, w czerwcu zaś tegoż roku Kongres Narodów w Berlinie uczynił z powrotu Żydów do Palestyny i ich uprawnień w tym kraju przedmiot prawa międzynarodowego. Od tego czasu powstawały nowe agentury i ruchy oraz zachodziły nowe wypadki, które potężnie i skutecznie oddziaływały w kierunku spełnienia tych dwóch celów. Do roku 1878 uprzedzenie Izraelitów w stosunku do Chrystusa zdawało się być stałym i nieodwracalnym. Obecnie przeciętny Żyd uważa Jezusa za jednego z największych proroków Izraela, a Jego słowa są cytowane z entuzjazmem z żydowskich kazalnic w chederach i kołach społecznych. Oprócz tego około stu tysięcy Żydów wyznaje dziś otwarcie wiarę w Chrystusa, jako Mesjasza Izraela i Zbawcę ludzkości. Powrót Żydów do Palestyny, choć dorywczy, wzrasta jednak stale, szczególnie wskutek przywilejów udzielonych im od czasu Pierwszej Fazy Wojny Światowej, która wzmogła pęd Izraelitów do Palestyny, wyrwawszy ich z europejskich gniazd i pozbawiwszy wielu dachu nad głową. Ograniczenia imigracyjne w Ameryce skierowały i kierują nadal Żydów do Palestyny, gdzie liczba ich wynosi już dziś około 600 tysięcy. Wielka Brytania będzie zmuszona wycofać restrykcje, zezwalając Żydom na wjazd do Palestyny (pisane w roku 1947 – przyp. red.). Napływający wielką falą Izraelici rozbudują szybko swą ojczyznę, czyniąc z niej kraj dobrobytu. Wzbudzi to pożądliwość pewnych elementów w narodach Europy, Afryki i Azji (Ezech. 38:10-13, 1-9, 14-39:29). Stanie się to przyczyną drugiej fazy ucisku Jakubowego (Jer. 30:4-8), który będzie ostatnimi kroplami w kielichu goryczy Izraela. Bóg jednak ześle im znak wyzwolenia (Ezech. 38:18-39:29), zapowiedziany przez Wielkie Grono, którego nauki i kazania tak głęboko wnikną w serca Żydów, że powrócą oni jak jeden maż na łono Pana (Zach. 12:9-13). Ziemia święta stanie się wówczas ich bezsporną własnością. Mieszkający jako naród w swej własnej ojczyźnie i nawróceni do Chrystusa, staną się rdzeniem ludzkości gotowym na przyjęcie Królestwa Tysiąclecia. Będzie ono właśnie w ich środowisku. Przez spełnienie Swego dziesiątego zamierzenia, Bóg pragnie zakończyć dzieło Wieku Ewangelii, który jest największym z trzech Wieków Drugiego Świata, otwierając wrota Tysiąclecia z Jego Kapłanami, trzema klasami Lewitów i pokorną ludzkością, gotową przyjąć naprawienie wszystkich rzeczy przepowiedzianych przez proroków (Dz.Ap. 3:19-21).
(T.P. 1952, 81-88; 1953, 11-14).
(ciąg dalszy nastąpi)