Teraźniejsza Prawda nr 189 – 1960 – str. 39
i chwalebne miejsce w Królestwie, tzn. będzie przyjęty do spichrza Królestwa Bożego. Z chwilą gdy znajdą się tam wszyscy wierni, spełni się szóste zamierzenie Boga na Wiek Ewangelii. Proces ten powinien zakończyć się w ciągu kilku lat.
Siódmym zamierzeniem Wieku Ewangelii będzie zebranie kąkolu w snopki i wrzucenie ich do pieca ognistego, podobnie lak siódmym zamierzeniem Wieku Żydowskiego było od dzielenie plew od pszenicy i spalenie ich w niegasnącym ogniu (Mat. 3:12). Wiele przenośni Pisma Św. wskazuje, że zamierzenie to będzie dokonane w ciągu Wieku Ewangelii. Mateusz 13:30, 41, 42 wykazuje, że w końcu Wieku kąkol, czyli oszukańczy chrześcijanizm a w rzeczywistości dzieci Szatana (Mat. 13:88), które dojrzały w błędnych doktrynach i praktykach posianych przez niego, będzie poddany jako szatański płód wielkiemu uciskowi (rzucony do symbolicznego pieca ognistego), na który złoży się wojna, rewolucja, anarchia, głód i zaraza. Kąkol ten ma być przedtem powiązany w snopki i dopiero później rzucony na pastwę ognia (Mat. 13:30). Snopki odpowiadają różnym ludzkim związkom, jak np.: narodowym, kapitalistycznym, religijnym, socjalnym i zawodowym. Proces wiązania w snopki trwa od roku 1874. W rozwoju swym posunął się tak daleko, że już w roku 1914 rozpoczęło się wrzucanie narodowych, a po części także kapitalistycznych i kościelnych związków do ognistego pieca, którym była wojna. Ogień i piec nie ma ją tu dosłownego znaczenia, podobnie jak nie ma go kąkol. Piec oznacza wielką próbę, a ogień – jej niszczącą siłę. Symboliczny kąkol zostanie zniszczony w tym znaczeniu, że – poddany wielkim próbom przestanie uchodzić za prawdziwą symboliczną pszenicę. Jak wiemy kąkol w przyrodzie bywa pomieszany z pszenicą, jest – rzecz można – jej imitacją. Chrześcijańskie wyznania objęte symbolem kąkolu będą w obliczu próby tak zakłamane przez swój niechrześcijański kierunek myśli, że zdjąwszy maskę, same wyrzekną się prawa do nazwy chrześcijańskich. Któż dziś na przykład uważa Kaizera czy Hitlera za chrześcijan? Ich całkowicie niechrześcijańskie postępowanie podczas wojen, które były wstępem do ognistego pieca, zdemaskowało ich podobnie, jak stało się to z wielu innymi.
W innej przypowieści u Mateusza 13:48-50, o sortowaniu ryb złowionych w sieć. oddzieleniu złych od dobrych i wrzuceniu złych do morza, wyrażona jest myśl o rozdziale wiernych chrześcijan i chrześcijan – hipokrytów. Hipokryci uznani są za niezdatnych. Mamy tutaj podobny bieg myśli, jak w wyżej podanej przypowieści o pszenicy i kąkolu. W Objawieniu 14:17-20 mamy pod postacią wina i jego dojrzałych gron, które zostają poddane prasie i wyciśnięte, inny przejaw tej samej myśli. Winorośl ziemska jest tu zafałszowaniem pojęcia wina sadzonego Boską Prawicą (Jan 15:1-8), a jako taki falsyfikat dostaje się z całą masą owocu pod prasę przechodząc próbę pierwszego stopnia podczas wojny światowej w 1914 roku. To samo sfałszowanie
kol. 2
pojęcia Królestwa Bożego mają na myśli inne Pisma, mówiąc o symbolicznych niebiosach i ziemi, które będą zniszczone przez ogień (2Piotra 3:3-12; Sof. 3:8; Mal. 4:1). Analogiczna myśl pod postacią trzęsienia ziemi jest podana w Psalmie 46:2-4, 7-10; Żyd. 12:26, 27 i Obj. 16:18-20. Doświadczenie to jest przedstawione pod różnymi postaciami w Psalmie 18:8-16; zaś Psalm 50:3, 4 opisuje je jako ogień i nawałnicę. Psalm 107:23-30 i Nah. 1:3, 6, 7 ujmują je w obrazie burzy morskiej i trąby powietrznej. Bitwą nazywa je Objawienie 16:14 oraz Sof. 3:8; Izaj 13:4. Doświadczenie to występuje jako gradobicie, niszcząca burza i potop potężnych wód u Izaj. 28:2 ; Nahuma 1:4, 5, 8, zaś pod nazwa miotły zniszczenia u Izaj. 14:23. Tak więc Biblia daje nam wiele opisów tego wielkiego niszczącego ucisku, któremu poddani będą niewierni i fałszywi chrześcijanie pod koniec Wieku, podobnie jak się to stało z plewami Izraela w końcu Wieku Żydowskiego. W ruchu zmierzającym do organizowania ludzi, naocznie widzimy wiązanie kąkolu w snopki, zaś w obu wojnach światowych widzimy, jak rozpoczęło się wrzucanie snopków do symbolicznego ognistego pieca. Tak tedy na naszych oczach, urzeczywistnia się siódme zamierzenie Wieku Ewangelii. Jego wynikiem będzie obrzydzenie ludziom grzechu i towarzyszących mu objawów oraz przygotowanie ich do przyjęcia Królestwa Bożego.
O ile siedem rozważanych dotąd zamierzeń Wieku Ewangelii cechuje podobieństwo do siedmiu zamierzeń Wieku Żydowskiego, to pozostałe trzy zamierzenia Wieku Ewangelii nie mają analogii w Wieku Żydowskim. Przeto te trzy zamierzenia są w swej istocie nowymi przejawami Boskiego Planu.
WYŁONIENIE WIELKIEGO GRONA
Pierwszym z tych trzech, a więc ósmym z kolei zamierzeniem Wieku Ewangelii, jest przygotowanie Wielkiego Grona do żywota wiecznego i przyszłych urzędowych zadań. W naszych angielskich rozprawach, (w Herald of Epiphany 1920, 17-19; 1921, 38) opisaliśmy Wielkie Grono i – jeśli chodzi o szczegóły – odsyłamy naszych czytelników do tych artykułów. Tutaj podamy tyłka kilka wyjaśnień odnośnie tej klasy. Do Wielkiego Grona nikt nie był pierwotnie powołany, gdyż wszyscy zostali powołani w jednej nadziei powołania naszego, tj. do Boskiej natury i współdziedzictwa z Chrystusem (Efez. 4:4). Niektórzy z powołanych – Małe Stadko – wytrzymali warunki powołania stając się Oblubienicą Chrystusa (Obj. 19:6-8); inni zaś ulegli zupełnemu załamaniu i stracili wszystko łącznie z życiem (Żyd. 6:4-9; 10:26-31; 1Jan 5:16). Była jednak i klasa, która splamiła swą szatę i której członków charaktery załamały się tylko częściowo (Judy 23; Jak. 5:20). Nie może ona pokonać strachu przed śmiercią ofiarniczą (Żyd. 2:14, 15) i w ten sposób wznieść się ponad zwycięzców (Tekst z listu do Rzymian 8:37, odnoszący się do Małego