Teraźniejsza Prawda nr 189 – 1960 – str. 38
drukowanych kazań, artykułów prasowych, broszur, książek, itd., aby wszyscy mieli odpowiadający ich umysłom dostąp do Prawdy. Co więcej, użył On rozmaitych pośredników dla rozpowszechniania tej literatury, powierzając im rozdzielanie i kolportaż książek, prasy oraz ich wypożyczanie. Ponadto użył wielu ze Swego ludu, aby nieśli poselstwo bezpośrednim słowem w kazaniach, odczytach, nauczaniu i rozmowach. Dzieło to rozpoczęło się w jesieni 1874, gdy Bóg ujawnił pierwszą Prawdę Żniwa, że Pan jako istota duchowa będzie we Wtórym Przyjściu niewidoczny. Setki tysięcy ludzi doznało błogosławieństwa z tej pracy, a dziesiątki tysięcy brało w niej udział. Praca ta przyczyniła się do bardzo gorliwych badań, roznosząc Prawdę i Jej praktyki (Mat. 25:6, 7, 10). Był to wysiłek nie sekciarski, dobrowolnie podjęty przez tych, którzy ocenili wspaniałe przywileje jakie niesie on z sobą. Żęcie tego Wieku skończyło się z upływem roku 1914, zaś na Wielkanoc roku 1916 zakończyło się pokłosie i wiązanie snopów. Odtąd w toku jest tylko suszenie, młócenie, wianie, przesiewanie i gromadzenie do spichrza, które – na mniejszą zresztą skalę – dały się również zauważyć między latami 1874 a 1914 i 1916.
Cały proces Żniwa był tak przez Boga zarządzony, aby pszenica mogła być zebrana, powiązana w snopy, wysuszona, wymłócona, przewiana, przesiana i złożona w spichrzu. Celem doprowadzenia do skutku trzech pierwszych procesów, zostały ujawnione nowe Prawdy dostosowane do czasów, warunków i potrzeb ludu Pana. Aby zaś przeprowadzić czwarty, piąty i szósty proces, Pan zesłał na lud różne próby, pokusy i doświadczenia, które Biblia nazywa godziną pokuszenia (Obj. 3:10). Szczególnie surowych było sześć spośród tych pokuszeń zmierzających do tego, aby na wskroś wypróbować serca i umysły wszystkich ludzi, zaś w szczególności poświęconych. W roku 1878 zaczęła się pierwsza z prób, ogólnie biorąc polegająca na zaprzeczaniu okupu. Wielu poświęconych wręcz zaprzeczyło, że zostaliśmy odkupieni przez Jezusa jako naszego Zastępcę. To samo odrzucenie Prawdy o odkupieniu jest znamienne wśród ruchów ludzi nie poświęconych, np. przez sektę zwaną „Wiedza Chrześcijańska”(Christian Science), spirytystów, materialistów i ewolucjonistów. Druga ogólna próba rozpoczęła się w roku 1881, a głównym jej znamieniem było niedowiarstwo. Wśród poświęconych wyrażało się ono w zaprzeczaniu Boskiego Planu. Boskie zamysły stanowiące czynniki Jego Planu, zastąpiono przez imaginacje ludzkie. Wśród nie poświęconych niedowiarstwo przejawiło się w wyższym krytycyzmie, racjonalizmie, agnostycyzmie, ateizmie, deizmie i panteizmie. Te dwa zasadnicze kierunki błędu – odrzucanie odkupienia i niedowiarstwo poczęły szczególnie zwalczać Prawdę zawartą w Boskim Planie, a atak ten był próbą lojalności ludzi, którzy się Prawdzie poświęcili.
Cztery inne przejawy godziny pokuszenia oddziaływały jednak jeszcze silniej na postawę serc wobec sprawiedliwości. W roku 1891
kol. 2
powstał prąd kombinacjonizmu, zmierzający do kompromisu między Prawdą a błędem, sprawiedliwością a niesprawiedliwością. Lekceważył on zasady, usiłując pozyskać jak największą ilość ludzi. Żądza pozyskania wielkiej ilości zwolenników a nie lojalność dla zasad, to charakterystyczna cecha tego prądu. Tak więc, między poświęconymi czynione były wysiłki zmierzające z jednej strony do bardziej świeckich metod oddziaływania, z drugiej zaś do ukrywania Prawdy w celach taktycznych. Wodzowie tego prądu liczyli, że w ten sposób zdobędą większą ilość zwolenników niż sposobem bez kompromisu. Wśród nie poświęconych prąd ten przejawiał się w różnych porozumieniach taktycznych, które lekceważyły zasady, takie jak: porozumienia religijne, proletariackie, rządowe, kapitalistyczne, społeczne, finansowe i handlowe. W roku 1901 zaczął działać jeszcze jeden przejaw godziny pokuszenia reformizm. Skażenie to, ignorujące Boskie reformy przewidziane dla Tysiąclecia, starało się narzucić poświęconym dziwaczne poglądy o „prawach kobiet” w domu i Kościele oraz o współdziałaniu Kościoła w różnych społecznych i politycznych reformach, popierając także zazwyczaj państwo, jako czynnik, który miał zaprowadzić Tysiąclecie. Wśród nie poświęconych reformizm przejawił się w postaci agitacji za prohibicją, w krucjatach przeciw występkom, w zwalczaniu nędzy, zarazy, itd., przy czym prądowi temu przyświecała myśl zaprowadzenia na ziemi warunków bytowania właściwych Tysiącleciu, bez Króla i Królestwa Tysiąclecia. Zewnętrzne te reformy, wprowadzane często siłą przez państwo, miały zastąpić nawrócenie serc i umysłów. Były więc odstępstwem, przekreślającym prawdziwą nabożność. W roku 1908 pojawił się kontradykcjonizm, który podszeptywał poświęconym aby odstąpili od żywotnych Prawd uczących o Ofiarach za Grzech, Pośredniku i Przymierzach. Wśród nie poświęconych prąd ten wyrażał się w przeczeniu wszystkim przejawom Żniwa i jego dzieła. W roku 1916 ogarnął poświęconych rewolucjonizm dzieląc ich na dwie grupy: Małe Stadko, które oparło się rewolucjonizmowi i Wielkie Grono, które go praktykowało. Duch rewolucjonizmu działa także wśród nie poświęconych i powoduje wybuch rewolucji proroczej, która obala i oba li obecne potęgi, jak np. kapitalistyczne i kościelne.
WYTRWAŁOŚĆ WIERNYCH
We wszystkich tych próbach wierni wytrwali w Duchu Bożym, stojąc po stronie Pana. On usługiwał im w tej godzinie pokuszenia niosąc im Swą pomoc i wyprowadził ich z rozlicznych prób, przez co mogli się stać więcej niż zwycięzcami. Okazana przez nich lojalność wobec sprawiedliwości i Prawdy, zarówno w pomyślnych jak i niepomyślnych doświadczeniach, wyrobiła w nich cechy charakteru zbliżone do istoty Bożej. Gdy przemiana ta się zakończy, pozwoli im doczekać Królestwa Bożego za które cierpią (2Tes. 1:4, 5). W wyniku tego, każdy po skończeniu swej drogi uzyska nagrodę