ŚWIATY I WIEKI BIBLIJNE

(Ciąg dalszy z nr 188)

      Przestudiowaliśmy dotąd Wieki Patriarchalny i Żydowski oraz częściowo także Wiek Ewangelii. Pragniemy następnie przestudiować pozostałe zamierzenia Wieku Ewangelii i zamknąć tym nasze studia nad trzema Wiekami Drugiego Świata. Ufamy, że nasze studia nad trzema Światami i trzema Wiekami Drugiego Świata pomnożyły nasz wiedzę i pogłębiły nasze ocenienie Boga i Jego Planu oraz pomogły nam bardziej upodobnić się do Boga. Jego zamierzenia zmierzają właśnie do tego, aby objawić nam Siebie i Swój Plan. Skoro tak jest, to powinniśmy usilnie się starać aby użyć władzy udzielonej nam przez Jehowę do spełnienia tych zamierzeń. Bóg zaś jest zawsze gotów pomóc i umożliwić oddanemu i wiernemu uczniowi Jego Słowa dokonanie tego dzieła. Po tych kilku wstępnych myślach przechodzimy do rozważań nad pozostałymi pięcioma zamierzeniami Wieku Ewangelii.

      Szóste zamierzenie Wieku Ewangelii przypada na koniec tego Wieku i stanowi zbiór czyli żęcie jego dojrzewających owoców, podobnie jak szóstym zamierzeniem Wieku Żydowskiego był zbiór dojrzewającego plonu. Jest oczywistym, że taka praca Żniwa była spodziewana po siewie i okresie wzrastania w Wieku Ewangelii, albowiem podobny bieg rzeczy widzimy w pracy rolniczej i w równoległym rozwoju wypadków Wieku Żydowskiego i jego Żniwa. Podamy parę tekstów Pisma Św. dotyczących Żniwa Wieku Ewangelii. W przypowieści o siewcy (Mat. 13:3-23) Jezus prowadzi w Wieku Ewangelii dzieło Pana, a mianowicie pozyskuje ludzi dla Boga, co jest przenośnie wyrażone pod postacią sceny zaczerpniętej z rolnictwa. W Ewangelii Mateusza 13:24-30, 36-43, rozwinął On dalej tę myśl przypowieścią o pszenicy i kąkolu, wyróżniając szczególnie dwa rodzaje posianego ziarna i wynikający z nich plon oraz Żniwo. W innej przypowieści o sieci zarzuconej w morze i wyławiającej ryby dobre oraz złe – przy czym dobre są wybierane, a złe odrzucane i niszczone (Mat. 13:47-50) – Jezus wypowiada bardzo podobną myśl. Inne pisma opisują ten sam proces jako gromadzenie świętych (Ps. 50: 5), lub jako gromadzenie wybrańców ze wszystkich zakątków symbolicznych niebios,
kol. 2
tzn. z każdego chrześcijańskiego wyznania (Mat. 24:31) i wreszcie, jako „pożęcie ziemi” przez Chrystusa – Niebiańskiego Żniwiarza (Obj. 14:14-16).

      Podobnie jak w końcu Wieku Żydowskiego prawdziwi Izraelici byli tymi, których uprzątano jako dojrzałe ziarna pszenicy (Jan 1:47; Mat. 3:12), tak obecnie zbieranym ziarnem są gromadzone przez Boga dzieci królestwa (Mat. 13: 38), święci (Ps. 50:5) i wybrańcy (Mat. 24:31). Tak jak w Żniwie Wieku Żydowskiego Jezus był głównym Żniwiarzem i Rybakiem łowiącym ludzi, tak też podczas Żniwa Wieku Ewangelii wykonuje On tę sama pracę (Obj. 14:14-16). Jak w Wieku Żydowskim Jego naśladowcy byli żniwiarzami i rybakami ludzi (Jan 4: 34-38; Mat. 4:19), tak też obecnie ci, którzy naśladują Pana są żniwiarzami i rybakami, ludzkimi aniołami i zwiastunami Pana (Mat. 13:39; 24:31). W Wieku Żydowskim sierpem było Słowo Boże używane przez symbolicznych żniwiarzy, którzy głosili Królestwo Boże (Mat. 9:36-10:7), również i teraz ostrym sierpem jest Słowo Boże nauczane przez głosicieli Królestwa Bożego (Obj. 14:14-16). Tak jak dojrzała pszenica została zgromadzona w spichrzu chrześcijańskiego Kościoła, tak obecnie dojrzała pszenica zbierana jest do niebiańskiego Królestwa (Mat. 13:30, 43). Jak w Żniwie Wieku Żydowskiego, wielu na podobieństwo dojrzałej pszenicy odpowiedziało na symboliczny sierp Boskiego Słowa, tak dzieje się to i teraz (Mat. 24:31; Obj. 14:16). W obu Żniwach oprócz żęcia wyróżniono sześć procesów, tj. wiązanie w snopy, suszenie, młócenie, wianie, przesiewanie przez sito i złożenie do spichrza. Wiązaniu w snopy odpowiada gromadzenie się wiernych w kościoły czyli zbory; suszeniu – ich wzrastanie w wiedzy i łasce; młóceniu – ich doświadczenia gdy odłączają się od grzechu i błędu; wianiu ich doświadczenia usuwające z nich światowość; przesiewaniu przez sito – pozbycie się samolubstwa oraz złożeniu do spichrza – przejście z ziemi do nieba.

      Pan używał wielu sposobów rozpowszechniania Prawdy, aby przyspieszyć dzieło Żniwa. Czynił to przez odpowiednia literaturę w postaci traktatów, wydawnictw periodycznych,

poprzednia strona – następna strona