Teraźniejsza Prawda nr 420 – 1992 – str. 4
pod władzą Chrystusa i Jego Oblubienicy »małżonki Barankowej« na podstawie miłości i sprawiedliwości w miejsce samolubstwa, niesprawiedliwości i ucisku] według obietnicy jego oczekujemy [my, którzy weszliśmy w przymierze z Panem my, którzy nie tak, jak pozostali ludzie tego świata »nie jesteśmy w ciemności« ale »jesteśmy synami światłości« (1Tes. 5:4, 5), stąd znamy Boski plan], w których sprawiedliwość mieszka. Przetoż najmilsi! tego oczekując [co świat rozumie w małym stopniu lub wcale], starajcie się, abyście bez zmazy i bez nagany od niego znalezieni byli w pokoju” (2Piotra 3:13, 14).
Kolejne proroctwo dotyczące naszych dni znajduje się u Aggeusza 2:7, 8; porównaj Żyd. 12:26-29: „Bo tak mówi Pan zastępów: Oto Ja jeszcze raz, a to po małym czasie, poruszę niebem [mocą duchowej władzy w »teraźniejszym wieku złym« Gal. 1:4] i ziemią [społeczeństwem ludzkim zorganizowanym obecnie pod władzą szatana 2Kor. 4:4], i morzem [niespokojnymi, anarchistycznymi masami rodzaju ludzkiego] i suchą [arystokracją niezależną finansowo i społecznie]; Poruszę, mówię, wszystkie narody [nikt nie ucieknie; narody tkwiące w samolubstwie i sprzecznych ambicjach, i w swej ignorancji zwłaszcza w odniesieniu do Bożego planu, celów i Jego sprawiedliwości, »Bywają miotani, a potaczają się jako pijany, a wszystka umiejętność ich niszczeje« Psalm 107:27], i pragnienie wszystkich narodów się spełni [pragnienie długo oczekiwanego pokoju i pomyślności, niemożliwe do osiągnięcia na podstawie własnych wysiłków]”. Co za chwalebna perspektywa! Dotyczy ona nadchodzącego Królestwa oraz jego panowania w pokoju i błogosławieniu restytucyjnym wszystkich rzeczy (Dz.Ap. 3:19-21), do którego wszelkie stworzenie wzdycha i wespół boleje, oczekując [bez możliwości osiągnięcia go] objawienia synów Bożych (Rzym. 8:22, 19).
OCZEKUJĄC PANA NABYWAJĄ NOWEJ SIŁY
Nawet pośród wspomnianych warunków, jakie panują na świecie, można zauważyć (co zresztą przypomina nasz werset), że wszyscy ci, którzy oczekują Pana nabywają nowej siły. Natomiast ci, którzy nie ufają Panu, lecz opierają się na własnym zrozumieniu (Przyp. 3:5), opadną z sił pod wpływem powtarzających się niepowodzeń i zawodów, poświęcony lud Boży zaś, który Jemu ufa i we właściwy sposób oczekuje Go, będzie wzrastał w sile. Jego wiara i nadzieja, budowane na jedynym pewnym fundamencie Słowie Bożym podtrzymają go, gdy wszystko inne zawiedzie.
Oryginalne słowo hebrajskie qavah przetłumaczone jest w naszym wersecie „oczekują”. Konkordancja Jounga podaje, że qavah znaczy: czekać, oczekiwać, wyglądać, nadzieja. Konkordancja Stronga dodaje, że qavah jest „pierwotnym źródłosłowem wyrażającym
kol. 2
wiązanie czegoś razem (być może przez skręcanie), tzn. gromadzenie; (obrazowo) spodziewać się; zebrać (razem), patrzeć, cierpliwie, oczekiwać, czekać (dla, na, przy)”. W większości tłumaczeń słowo qavah jest oddane jako „oczekiwać”. Kilka tłumaczeń oddaje je jako „nadzieja”, np. NIV (New International Version) i Douay. Fenton i TEV (Todays English Version, Good News Bible) tłumaczą na „ufność” (która jest częścią wiary, wyższej pierwszorzędnej łaski). Wersja Amplified Bible tłumaczy jak następuje: „Ale ci, którzy oczekują na Pana spodziewają się, wyglądają Go i mają w Nim nadzieję powinni się zmienić i odnowić swoje siły i moc”. My z tego możemy wyprowadzić myśl o cierpliwym oczekiwaniu, spodziewaniu się i pragnieniu (nadzieja), ufności i poleganiu sercem (nadzieja), co możemy czynić pojedynczo lub z innymi chrześcijanami.
BÓG JEST ŹRÓDŁEM NASZEJ SIŁY
Bóg jest rzeczywistym źródłem prawdziwej mocy serca i umysłu. Psalmista dobrze to streścił słowami: „W Bogu wybawienie moje, i chwała moja, skała mocy mojej; nadzieja moja jest w Bogu. Ufajcież w nim na każdy czas, o narody! Wylewajcie przed obliczem jego serca wasze: Bóg jest ucieczką naszą. … Nie ufajcież w krzywdzie ani drapiestwie [dostrzegamy, że obecnie narody i jednostki demonstrują taką złą postawę], a nie bądźcie marnymi; przybędzie wam majętności, nie przykładajcie serca do nich. Razci rzekł Bóg [w swoim Słowie], dwukrociem to słyszał [Dawid dowiedział się o tym z Zakonu i od proroków; duchowy zaś Izrael czerpał wiadomości zarówno ze Starego, jak i Nowego Testamentu], iż moc [margines: siła] jest Boża”(Psalm 62:8-12). „Bóg jest ucieczką i siłą naszą, ratunkiem we wszelkim ucisku najpewniejszym” (Psalm 46:2). „Bóg Izraelski sam daje moc i siły ludowi swemu” (Psalm 68:35, 36), „Pan jest światłością moją, i zbawieniem moim, kogóż się bać będę? Pan jest mocą żywota mego, kogóż się mam lękać?” (Psalm 27:1). „Pan doda mocy ludowi swojemu; Pan będzie błogosławił ludowi swemu w pokoju” (Psalm 29:11).
Wobec takich wspaniałych Bożych obietnic i zapewnień, właśnie zacytowanych, udzielonych za pośrednictwem proroków, jak może poświęcone dziecko Boże pozwolić, by w jego sercu zagościło zwątpienie? Kiedy jednak przeżywa pokusy prowadzące do zwątpienia, powinno czekać na Pana, przez wiarę odwołując się do obietnic i studiując Jego Słowo, aby nauczyć się Jego woli. Powinno udać się do Boga w modlitwie. Jeżeli Jezus, który „stał się ciałem i mieszkał między nami” (Jan 1:14), podczas swego pierwszego przyjścia tak często zwracał się do Boga w modlitwie i medytacji, w tym celu, aby przedstawić Jemu swoją prośbę i szukać Jego woli, o ile więcej my mamy potrzeb, skłaniających do zbliżenia się do Boga, do odwołania się do Jego obietnic