Teraźniejsza Prawda nr 189 – 1960 – str. 27
aż do śmierci, jako część Mojej ofiary za grzech, „pijcie z tego wszyscy”. Apostoł potwierdza tę myśl gdy mówi: „Kielich błogosławienia, który błogosławimy, izali nie jest społecznością krwi [śmierci] Chrystusowej? Chleb [bochenek], który łamiemy, izali nie jest społecznością [wspólną jednością] ciała Chrystusowego? Albowiem jednym chlebem, jednym ciałem wiele nas [członków Ciała Chrystusowego! jest; bo wszyscy chleba jednego jesteśmy uczestnikami” (1Kor. 10:16, 17 por. Diaglott).
Z różnych ustępów Pisma S w., włączając własne oświadczenie Jezusa (Mat. 23:35; Łuk. 11:51 por. z 2Kron. 24: 20-22 i zob. P’51, 20, 41, 108, 142; T.P.’51, str. 46, 47; T.P.’53, 62, 63; P.’57, 77), dowiadujemy się, że wraz ze śmiercią Pańskiego Posłannika Epifanii – pozafiguralnego Zachariasza – tak jak On sam tego nauczał i dowodził z Pisma S w., pozafiguralna ofiara za grzech Dnia Pojednania zupełnie się skończyła, całkowicie została zużyta, a „ostatni członek Małego Stadka” (E tom. 10, str. 142, 610; T. P’50, 27, par. 2) przeszedł poza Wtóra Zasłonę. Wielce radujemy się z wypełnienia tego tak ważnego zarysu Planu Bożego (Obj. 19:6-9)! Przeto nie można już więcej obchodząc pamiątkową Wieczerzę, jeść chleb i pić kielich w znaczeniu prawdziwego symbolizowania udziału z Chrystusem jako członkowie Jego Ciała, biorąc udział z Nim w ofierze za grzech, ponieważ dopełnianie „ostatków ucisków Chrystusowych na ciele moim za ciało jego” (Kol. 1:24) zostało całkowicie dokonane.
Są jednak inni, liczni poświęceni słudzy Pańscy, którzy jeszcze znajdują się na ziemi (Obj. 19:5, 6; 11:18). Dla nich, bez względu na to czy są oni członkami Wielkiego Grona, klasy Młodocianych Godnych, czy też poświęconymi członkami Obozu Epifanicznego, nie ma stosowniejszej pory na odnowienie ich przymierza aby być umarłymi dla siebie i świata, a ożywionymi dla Boga niż pora Wieczerzy Pańskiej. Chociaż członkowie tych poświęconych klas nie mają przywileju uczestniczenia w ofiarniczym kielichu Chrystusowym tak jak członkowie Jego Ciała i uczestnicy w Jego ofierze za grzech, to jednak mają oni przywilej cierpieć dla Niego i Jego sprawy oraz być wiernymi aż do śmierci w Jego służbie.
Czytamy, że „jest przywilejem Wielkiego Grona ponosić karę za dobrowolne grzechy świata” (E. tom 4, str. 174; T.P. 1931, str. 24, par. 29). Członkowie Wielkiego Grona w swym człowieczeństwie nie są częścią ofiary za grzech lecz ich cierpienia dla sprawiedliwości Bóg liczy jako ofiarę pojednania. „Ci z nich, którzy właściwie ćwiczą się przez doświadczenia i uczą się cierpieć radośnie za Prawdę i sprawiedliwość, będą mieli policzone te cierpienia na ubłaganie za dobrowolne grzechy świata”, „jedyne grzechy, które cierpienia Wielkiego Grona przebłagają na korzyść świata, będą dobrowolnymi grzechami przeciwko Pańskiemu Zakonowi i ludowi” (E. tom 4, str. 119 u góry i 143).
Co do klasy Młodocianych Godnych (a przez analogię to samo rozumiemy o poświęconych członkach Obozu Epifanicznego), to brat Johnson
kol. 2
oświadcza (T.P. 1928, 89), że podobnie jak Wielkie Grono „Nie mają oni przywileju symbolizowania w Wieczerzy Pańskiej śmierci z Chrystusem, albowiem oni nie umierają jako część Chrystusa. Lecz mogą brać udział w Wieczerzy Pańskiej aby symbolizować Jego śmierć jako Baranka Bożego oraz swoją wiarę, próbnie użytkując usprawiedliwienie przez Jego śmierć. Mamy dwa powody do wierzenia, że stosownym jest dla Młodocianych Godnych, aby uczestniczyli w Wieczerzy Pańskiej… (1) Nie tylko pierworodni, lecz wszyscy Izraelici przez rozkaz Boski i przyzwolenie (2Moj. 12:25-27; Jozue 5:10; 2Kron. 35:1-19) uczestniczyli w dorocznej Wielkanocy – figurze Wieczerzy Pańskiej. Symbolizuje to, że wszyscy ostatecznie wierzący – Młodociani Godni, jak i Nowe Stworzenia – mogą obchodzić Wieczerzę Pańską. (2) Apostołowie uczestniczyli w pierwszej Wieczerzy Pańskiej, podczas gdy byli poświęceni tylko w próbnie usprawiedliwionym stanie. Wówczas ich stan był wielce podobny do stanu Młodocianych Godnych, chociaż mieli oni widoki otrzymania członkostwa w Ciele Chrystusowym, których nie mają Młodociani Godni” (zob. E. tom 4, str. 409; w zacytowanej wyżej Teraźniejszej Prawdzie na samym początku tego cytatu opuszczono kilka słów). Przeto jest jasne, iż ci, którzy nauczali i dalej nauczają, że nikt oprócz członków Jego Ciała nigdy nie miał udziału w Wieczerzy Pańskiej, są w poważnym błędzie.
Poświęceni członkowie Obozu Epifanicznego również są pozafiguralnymi Izraelitami (chociaż nie pozafiguralnymi pierworodnymi – Lewitami), a zatem są „ostatecznymi wierzącymi”. Przeto „przez Boski rozkaz i przyzwolenie” oni także powinni brać udział w Wieczerzy Pańskiej „aby symbolizować Jego śmierć jako Baranka Bożego oraz swoją wiarę, próbnie użytkując usprawiedliwienie przez Jego śmierć”. Chociaż oni obecnie nie są przedstawieni przez stan Dziedzińca Przybytku, bo stan ten przestał dla nich istnieć (tam obecnie jest przedstawione tylko Wielkie Grono i Młodociani Godni), niemniej jednak są oni przedstawieni jako przyszli członkowie klasy restytucyjnej wśród „wiernych tymczasowo usprawiedliwionych z Obozu Epifanii” (E. tom 10, str. 649), albowiem począwszy od roku 1954 (początek zachodzenia Epifanii na Bazyleję), tymczasowo usprawiedliwieni są przedstawieni w Obozie. Co do dalszych szczegółów o poświęconych członkach Obozu Epifanii i ich udziału w Wieczerzy Pańskiej, itd. zobacz P’55, 41-44.
WSZYSCY POŚWIĘCENI
POWINNI OBCHODZIĆ PAMIĄTKĘ
„Albowiem Baranek nasz wielkanocny za nas ofiarowany jest, Chrystus” – przeto niech wszyscy poświęceni Panu obchodzą święto nie w starym kwasie, ani w kwasie złości i rozpusty, ale w przaśnikach szczerości i prawdy. Kwas jest symbolem grzechu. Złość oznacza złą wolę, nienawiść oraz zły stan serca. Te rzeczy powinny być odrzucone. Każdy po zbadaniu