Teraźniejsza Prawda nr 188 – 1960 – str. 17
oczekując, iż Bóg przez uświęcenie Duchem i wiarę w Prawdę, pozwoli nam zharmonizować z Biblią nasze poglądy na wolną łaskę. Z drugiej strony, skoro wierzymy w wybór nie przeczmy wolnej łasce, lecz wobec wielu tekstów tak wyraźnie uczących o wolnej łasce – gdy mówią o Boskiej miłości, śmierci Chrystusa i działaniu Ducha Św. dla zbawienia ludzkości – będąc uświęceni Duchem i wierząc w Prawdę, oczekujmy raczej aż Bóg pozwoli uzgodnić nam obydwie doktryny, które są z sobą w pięknej harmonii, jak wyjaśniono już wyżej. Oto są główne teksty Biblii, dotyczące wolnej łaski: 1Moj. 12:3; 18:22, 18; Ps. 2:8; 22:28-30; 86: 9; 98: 2, 3; Izaj. 2:2; 11:9; 25:6; 29:18, 24; 35:5, 6, 10; 40:5; 45:22, 23; 52:10; Jer. 31: 34; Joel 2:28; Abd. 21; Łuk. 2:10, 31-34; Jan 1:9, 29; 3:16, 17; 12:32, 33; 17:21; Dz.Ap. 3:19-26; 15:15-17; Rzym. 5:18, 19; 8:19-21; 11:25-32; Efez. 1:10, 11; 1Tym. 2:4-6; 4:10; Tyt. 2:1; 3:4; Żyd. 2:9; 1Jan 2:2; Obj. 15:4; 22:17. Niech Bóg oświeci nasze umysły i serca myślami zawartymi w tych ustępach Pisma Św. Wzajemny stosunek doktryn o wyborze i wolnej łasce wprawiał w zakłopotanie chrześcijan przez długie wieki. Jednak jak uczą powyższe teksty, stosunek ten jest jak najbardziej harmonijny, krzepiący i kojący duszę; nie ma w nim sprzeczności wzajemnej, sprzeczności z Biblią, rozumem i stwierdzonymi dotąd faktami. Nie ma też sprzeczności z Istotą Boga, z odkupieniem Chrystusowym i działaniem Ducha Świętego.
Nieco dłużej zajmijmy się rozważaniem wyboru Kościoła na Oblubienicę Chrystusową i na Współdziedzica z Nim. Duża część Biblii poświęcona jest tej sprawie, gdyż Jezus i Kościół jako namaszczeni przez Boga byli tajemnicą, zakrytą od wieków i od rodzajów, ale teraz (podczas Wieku Ewangelii) objawioną świętym Jego (Kol. 1:26, 27). Cudowny dramat tej tajemnicy jest głównym przedmiotem Biblii, ponieważ Jezus i Kościół są głównymi bohaterami Boskiego Planu. Szatan zaś i upadli aniołowie jako jego podwładni, są ciemnymi duchami tego dramatu. Biblia traktuje o Chrystusie i Kościele w dosłownych i symbolicznych zwrotach, zawierających myśli doktrynalne, etyczne, zapowiadające, napominające, symboliczne, historyczne i prorocze. Przenośnie dotyczące wzajemnego stosunku Chrystusa i Kościoła są równie piękne jak pełne znaczenia. Nadrzędność Chrystusa w stosunku do Kościoła jest wyrażona przenośnią o głowie i reszcie ludzkiego ciała – Jezus jest Głową, a Kościół Jego Ciałem (Efez. 1:22, 23). Zależność Kościoła od Chrystusa jako żywiciela i Tego, który pozwala dojrzewać owocom, wyraża symbol winnego krzewu i jego latorośli (Jan 15:1-8). W Piśmie Św. znajdujemy również zwrot o świętym duchowym narodzie, którego Królem jest Chrystus (1Piotr 2:9; Kol. 1:13). Kościół i Chrystus są nasieniem Abrahama, będącym błogosławieństwem dla świata (Gal. 3:16, 29; 1Moj. 22:16-18). Oblubieńcem i Oblubienicą połączonymi miłością (Obj. 19:6-8). Są drugim Adamem i Ewą, którzy odrodzą ludzkość w sprawiedliwości i żywocie wiecznym (1Kor. 15:45;
kol. 2
2Kor. 11:2, 3; Efez. 5:31, 32, 25-30; Mat. 19:28). W Boskiej rodzinie jak czytamy, jest On pierworodny, a inni są zrodzeni po Nim (Rzym. 8: 29; Efez 3:15, 14). Oni są wybrańcami Boga (Izaj 42:1; Obj. 17:14). Jezus jest Wodzem a Jego Ciało Żołnierzami w Bożej armii Prawdy i sprawiedliwości (Żyd. 2:10; Efez. 6:2-18; 2Tym. 2:3, 4). Będą Królami, aby rządzić w prawości nad światem w Tysiącleciu, przy czym On będzie Królem Królów (Obj. 19:16; 5:10; 20:4, 6). Oni będą Sędziami, sądzącymi świat według jego życia podczas ostatecznego dnia, przy czym On będzie Sędzią Głównym (Mat. 25:31-46; Jer. 22:5, 6; Mat. 19:28; 1Kor. 6:2). On jest Najwyższym Kapłanem naszego wyznania, a my (Kościół) jesteśmy Kapłanami, aby błogosławić świat w następnym Wieku (Żyd. 3:1, 1Piotr 2:5; Obj. 1:5, 6). On jest Głównym Narożnym Kamieniem, a my jesteśmy kamieniami w Boskiej Świątyni, w której ludzie będą wielbić Boga podczas Tysiąclecia (Efez. 2:19, 22, 1Piotr 2:4, 5; Obj. 21:3-5). Kościół jest Nowym Jeruzalemem, a On i Bóg są Jego światłem i świątynią, ku błogosławieństwu całej ludzkości w następnym Wieku (Obj. 21:2, 9-22:5). On jest Pasterzem a Kościół owcami Boskiej trzody (Jan 10:1-18). On jest Nauczycielem w Boskiej szkole, a Kościół – Jego uczniami i wychowankami (Mat. 23:8; 16:24). Oni są w wyścigach o nagrodę. On biegnie na przedzie (Żyd. 6:20; 12:1, 2). Oni wędrują do Krainy Niebieskiej, On idzie na czele dając im przykład jak podążać za Sobą (1Piotr 2:11, 12). On jest Przodownikiem, a oni są rybakami i żniwiarzami (Mat. 4:19; 9:36); Jan 4:34-38). Zaiste, przenośnie te są wymowne i piękne! Wielka ich różnorodność oraz ich treść uwydatnia znaczenie Jezusa i Kościoła w Planie Bożym.
Wybór klasy wybranych odbywał się przez cały Wiek Ewangelii zgodnie z Boskim zamierzeniem. Bóg gromadził ich spośród wszystkich narodów (Obj. 5:9), szczególnie jednak spośród narodów chrześcijańskich. Wybrańcy zbliżają się do Boga drogą pokuty i wiary w naszego Pana Jezusa, stając się usprawiedliwionymi a umierając stopniowo dla siebie i świata, równocześnie ożywionymi będąc względem Boga w poświęceniu. Oni przechodzą spłodzenie z Ducha Św., ożywienie, wzrost, wzmocnienie, oczyszczenie, zrównoważenie i udoskonalenie. Zapierają się siebie i świata, badają, ćwiczą się w Słowie Bożym i rozpowszechniają je, cierpią za Nie i przestrzegają Go. Podobnie jak Ich Mistrz, są nieuznawani, pogardzani i odrzucani przez ludzi, prześladowani jako wywrotowcy, głupcy, szaleńcy, bluźniercy i buntownicy. Wszystko to zahartowało ich w rozwoju i przygotowało do Królestwa. Wierni odpowiadali na Boskie wezwanie przez cały Wiek, aż do chwili, gdy zgodnie ze świadectwami znaków czasu i chronologią proroctw, pełna liczba wybrańców została skompletowana z końcem roku 1914. Tak oto, Bóg dokonał Swego piątego zamierzenia Wieku Ewangelii.
(T. P. 1952, 65)
(ciąg dalszy nastąpi)