Teraźniejsza Prawda nr 188 – 1960 – str. 14
wiara, która jako umysłowe ocenienie obejmuje świadomość, zrozumienie i uznanie właściwych rzeczy odnoszących się do Boga i Chrystusa a jako spoleganie serca – ufność i czułość na właściwe rzeczy odnoszące się do Boga i Chrystusa. Ktokolwiek spełnił opisane przez nas dwa warunki – pokutę, i wiarę – uzyskiwał usprawiedliwienie przez wiarę, gdyż wiara jego była w nim jedyną zaletą sprawiedliwości. Tą Bóg poczytywał jako pełną sprawiedliwość, ponieważ człowiek trzymał się sprawiedliwości Chrystusowej jako swojej własnej i na jej podstawie działał we wszystkich sprawach.
Usprawiedliwienie człowieka w tym stadium doświadczenia było – rzec można – tymczasowe lub częściowe, ponieważ nie było zupełnym i kompletnym, lecz zostało mu przypisane częściowo i warunkowo, aby umożliwić wyciągnięcie korzyści z przywileju zbliżenia się do Boga dla celów poświęcenia i spłodzenia z Ducha Św. Człowiek więc, traktowany był tak jak gdyby sprawiedliwość Jezusowa była aktualnie przypisana na jego korzyść – co w rzeczywistości nie miało miejsca aż do chwili pełnego poświęcenia się Panu. Wtedy to Jezus stawał się Orędownikiem człowieka i aktualnie przypisywał mu Swą sprawiedliwość, oraz rzeczywiście wyjednywał dla niego przekreślenie potępienia wyroku Adamowego, jak również Bóg, przypisywał mu Chrystusową sprawiedliwość. Otrzymywał więc rzeczy, które przed poświęceniem – gdy zaledwie zaczął ćwiczyć się w pokucie i wierze – dane mu były jedynie próbnie i warunkowo. W odróżnieniu od częściowego lub tymczasowego usprawiedliwienia poprzedzającego poświęcenie, w którym nie było jeszcze aktualnego przypisania zasługi Chrystusowej, usprawiedliwienie, które następuje po poświęceniu i aktualnym przypisaniu sprawiedliwości Chrystusowej możemy nazwać usprawiedliwieniem ożywionym lub pełnym. Usprawiedliwienia tego w żadnym razie nie zdobędziemy przez nasze uczynki, lecz przez sprawiedliwość Chrystusa uzyskaną dzięki wierze, w pierwszym wypadku tymczasowo i poczytalnie przypisaną, w drugim ostatecznie i aktualnie. W pierwszym wypadku czyni ono człowieka zdolnym do poświęcenia, a w drugim do spłodzenia z Ducha Świętego. Przez cały Wiek Ewangelii usprawiedliwienie takie było udziałem tych, którzy właściwie postępowali. W ten sposób działanie usprawiedliwienia podczas Wieku Ewangelii spełniło czwarty cel tegoż Wieku, przypisując sprawiedliwość Chrystusową przez wiarę wszystkim prawdziwym wyznawcom.
Podobnie jak piątym głównym celem Wieku Żydowskiego oraz Wieku Patriarchów było wybranie klasy Starożytnych Godnych na książąt i Lewitów Tysiąclecia, tak piątym głównym celem Wieku Ewangelii był wybór i rozwój Kościoła, który miał dać Królów i Kapłanów Tysiąclecia. Zgodnie z tym w Wieku Ewangelii – podobnie jak w Wiekach Patriarchów i Żydowskim – rządzi zasada wyboru, to znaczy, że Bóg w Wieku Ewangelii nie
kol. 2
usiłuje zbawić świata, lecz przez wybór i selekcję stara się zbawić Kościół pozostawiając świat bez pomocy i pozwalając mu podążać jego własną zagubioną w Adamowym potępieniu drogą.
To prowadzi nas ku dyskusji nad debatowanymi przez wieki doktrynami o przeznaczeniu, potępieniu i wyborze z jednej strony, oraz o doktrynie wolnej łaski z drugiej strony. Zwróćmy uwagę na zasługi i usterki nauki o przeznaczeniu, potępieniu i wyborze, szerzonej przez Kalwinizm, a której szermierzami są przede wszystkim Prezbiterianie, Kościół Reformowany i Kongregacyjny, oraz na doktrynę o wolnej łasce szerzoną przez Arminian, której szczególnymi głosicielami są Luteranie i Metodyści. Kalwinizm – który kładzie szczególny nacisk na wszechwładzę Boga, opartą na Jego atrybucie mocy, oraz na Jego darze przewidywania opartym na atrybucie mądrości – uczy, iż Bóg nie zwracając uwagi na żadne inne względy, jedynie dla Swej przyjemności i dla Swej chwały przeznaczył nieodwołalnie niektóre jednostki spośród wielomilionowej rzeszy ludzkiej na wieczną szczęśliwość, a resztę – całą masę ludzką – skazał nieodmiennie na wieczne męki. Arminianizm (Arminianie – Remonstranci to sekta religijna Kościoła Ewangelicko-Reformowanego, założona w XVII wieku – przyp. tłum.), przeciwnie, przykłada szczególną wagę do wolnej łaski Boga, wykonywanej głównie dzięki Jego atrybutowi miłości i związanemu z odkupieniem atrybutowi Jego sprawiedliwości. Uczy, że Bóg miłuje całą ludzkość i że Chrystus poniósł śmierć za całą ludzkość a Duch Święty działa dla zbawienia całej ludzkości. Każda z tych grup odmawia słuszności przeciwnym doktrynom. W przewodach doktrynalnych każdej z grup są jednak słuszne twierdzenia jak również usterki. Kalwinizm słusznie podkreśla działanie atrybutów mocy i mądrości, gdy chodzi o przeznaczenie, potępienie i wybór; ale błądzi występując przeciw oddziaływaniu Boskiej miłości i sprawiedliwości związanej z odkupieniem przez działanie wolnej łaski. Arminianizm wyróżnia słusznie działanie miłości i sprawiedliwości przez wolną łaskę, ale błądzi przecząc wszechwładzy Boga w mocy i mądrości, działającej przez przeznaczenie, potępienie i wybór. Kalwinizm słusznie powołuje się na to, że Pismo, rozum i fakty dowodzą, iż aż dotąd działało przeznaczenie, potępienie i wybór; podczas gdy Arminianizm błądzi przecząc temu. Z drugiej jednak strony Kalwinizm błądzi utrzymując, że z chwilą do konania wyboru, Boski Plan jest skończony, równocześnie Arminianizm błądzi również ucząc, że wolna łaska oddziaływuje teraz na wszystkich ludzi i że Bóg czyni wszystko aby zbawić każdego z nas, lecz mija się z celem w stosunku do ogromnej większości ludzi. Je den i drugi pogląd błądzi ucząc, że w ostatecznym wyniku tylko niewielu łudzi będzie zbawionych i że reszta składająca się z miliardowej rzeszy ludzkiej będzie zgubiona w wieczystych mękach. Cóż to za bluźniercza nauka!