SZTANDAR BIBLIJNY – NASZYM JEDYNYM SZTANDAREM

„Podnieście chorągiew do narodów” – Izajasz 62:10
Izajasz 8:20, Łukasz 11:28

ANALIZA HUMANIZMU

      Między wieloma sposobami przez jakie wiara w Biblię, jej prawdziwe nauki i przykazania, jest w naszych czasach coraz bardziej podważana, szczególnie wśród młodszej generacji, jest nauczanie humanizmu w szkołach publicznych i w inny sposób. Humanizm stał się szeroko rozpowszechniony i akceptowany, chociaż stale powiększająca się liczba ludzi rozpoznaje w nim wroga i przeciwstawia się jego zakusom..

       Zatem zbadamy go tutaj z różnych punktów widzenia: zbadamy definicję humanizmu, jego początek i historię; jego różne formy — „chrześcijańską”, renesansową, reformacyjną, deistyczną, ateistyczną, darwinowską, dwudziestowieczną oraz formy współczesne — religijne i świeckie; jego cele, dowody wskazujące na istnienie duchowych istot i na to, że rodzaj ludzki nie może zbawić świata; świadectwa wielkich myślicieli, błędne poglądy humanistów, wiele propozycji Manifestu Humanistycznego II, oponentów humanizmu itd..

      Encyclopedia Britannica definiuje, humanizm jako „system poglądów lub działań, który przywiązuje pierwszorzędne znaczenie do człowieka, jego zdolności, spraw, dążeń doczesnych i dobrobytu”. Grecki filozof Protagoras (V wiek p.n.e.) ujął to zwięźlej: „Człowiek jest miarą wszechrzeczy”. Aby prześledzić historię humanistycznych idei należy koniecznie mieć na uwadze jasny obraz jego podstawowych założeń, które sięgają czasów pierwszych greckich myślicieli. (Niektórzy twierdzą, że wczesne początki humanizmu istniały także w Chinach). W tych wczesnych heroicznych czasach (greckie słowo hero określa półboga, który, jak w greckiej mitologii wierzono, narodził się ze związku boga z człowiekiem) powstała silna racjonalistyczna i materialistyczna szkoła myślenia, a utwierdzona została w czasach Arystotelesa. Powiedział on: „Człowiek udoskonalony przez społeczeństwo jest najlepszym ze wszystkich zwierząt”.

kol. 2

      Powstanie i wzrost imperium greckiego sprawiły, że idee te zostały przeniesione poprzez starożytny wschód, gdzie były przyjmowane, modyfikowane i dalej rozpowszechniane przez następujące po sobie imperia Rzymu i islamu. Kiedy zachodnie cesarstwo rzymskie upadło i zostało zagarnięte przez północne plemiona barbarzyńskie, Europa pogrążyła się w średniowiecznym mroku. Założenie świętego imperium rzymskiego w 808 r. n.e. przyłożyło pieczęć na te ciemności i powstrzymało intelektualny wzrost jego poddanych na 300 lat.

      W międzyczasie grecka nauka rozwijała się w islamie i z takich ośrodków kulturowych jak Bagdad w Iraku i Kordowa w Hiszpanii zasady filozofii powoli ponownie przenikały do Europy. Ludzki rozum uważany był przez średniowieczne papiestwo za przeklęty, a więc jego wpływ był tłumiony, w niektórych przypadkach z ogromnym okrucieństwem. W dwunastym wieku wśród przeciwników papiestwa w francuskiej miejscowości Albi, w Langwedocji, rozpoczął się ruch religijny. Do niego dołączyli inni z ruchów o trochę innych poglądach, lecz podobnych w swym odrzuceniu papieskich żądań i praktyk. Określenie albigensi stało się ogólną, popularną nazwą tego ruchu, tak samo jak określenie protestanci obecnie obejmuje wiele odrębnych grup religijnych. Uczonym byli oni znani jako katarzy, czy purytanie.

      Kiedy ruch ten szybko się rozszerzał przez południową Francję do północnych Włoch, nowo uzyskana wolność od papieskich ograniczeń pozwoliła na przeniknięcie z sąsiadującej islamskiej Hiszpanii arystotelesowej filozofii, która doprowadziła do odrodzenia się ludzkiego rozumu w tej części Europy. Humanistyczne idee, takich wybitnych myślicieli jak Żyd Majmonides i Arab Averroes, były bardzo niebezpieczne dla papieskich roszczeń, a krwawe tępienie albigensów przez krucjaty

poprzednia strona – następna strona