SZTANDAR BIBLIJNY – NASZYM JEDYNYM SZTANDAREM

„Podnieście chorągiew do narodów” – Izajasz 62:10
Izajasz 8:20, Łukasz 11:28

POTRZEBA KRWI POJEDNANIA

„A bez rozlania krwi nie bywa odpuszczenie grzechów” (Żyd. 9:22)

      Kiedy Bóg wezwał Izraela jako naród do opuszczenia Egiptu, uczynił to w związku z postanowieniem zawarcia z nim przez Mojżesza przymierza. Przymierze to stanowiło, że jeśli Żydzi będą zachowywać Boskie Prawo, zostaną uwolnieni od wszelkiego potępienia i otrzymają życie wieczne. Alternatywa, niepowodzenie, oznaczała karę, tj. śmierć. Gdyby byli posłuszni Zakonowi nie tylko mogliby żyć wiecznie, ale byliby przysposobieni do stania się szczególnie obiecanym Abrahamowym nasieniem obietnicy, przez które wszystkie narody, pobudzone do zachowania Zakonu, uzyskałyby życie wieczne.

      Jednakże Bóg przewidział, że Izraelici nie będą w stanie zachować Jego Prawa, ponieważ podobnie jak reszta ludzkości, byli niedoskonałymi z powodu upadku, a Boski Zakon jest miarą możliwości doskonałego człowieka: „Będziesz miłował Pana, Boga twego, ze wszystkiego serca twego, i ze wszystkiej duszy twojej, i ze wszystkiej myśli twojej; … Będziesz miłował bliźniego twego, jako samego siebie”. Oczywiście, jedynie doskonały człowiek mógłby żyć w całkowitej zgodzie z powyższymi wymaganiami! W związku z tym, pomimo posiadania Przymierza Zakonu, Izraelici nadal umierali tak jak inni ludzie (Mat. 22:36 – 40). Jednakże przewidziawszy niemożność zachowania Zakonu przez Izraelitów, Bóg zarządził, aby nadal towarzyszyła im Jego łaska zgodnie z przymierzem, które było odnawiane każdego roku
kol. 2
dziesiątego dnia siódmego miesiąca w Dniu Pojednania. Dzień ten kończył rok ich związku z Bogiem.

DZIEŃ POJEDNANIA

      Zanim rozpatrzymy antytyp, postarajmy się zrozumieć typ. W Dniu Pojednania składano ofiarę za grzechy w dwóch częściach: po pierwsze, zabijano cielca i jego krwią kropiono w Miejscu Najświętszym. W ten sposób składano ofiarę pojednania jedynie za pokolenie kapłańskie – kapłan dokonywał oczyszczenia za siebie i za swój dom (3Moj. 16:6). Następnie najwyższy kapłan zajmował się dodatkową ofiarą, którą był poświęcony kozioł i postępował z nim w taki sam sposób jak z cielcem. Krwią kozła kropiono w Miejscu Najświętszym „za grzech ludu”, za wszystkie pozostałe pokolenia Izraela (3Moj. 16:15). Zauważmy jednak, że według 3Moj. 9:7, cielec, jako część innego obrazu pojednania, był całkowitą ofiarą za Aarona i „za lud”, a tym samym pokazywał, że Jezus Chrystus dokonał całkowitego odkupienia wszystkich ludzi.

      Dlaczego zwierzęta te były zabijane? Jaka myśl kryje się za tego rodzaju śmiercią zwierzęcia? Jakiej lekcji Bóg pragnie nam udzielić w typie? Potępienie Izraelitów za pogwałcenia Zakonu Mojżeszowego nie było wyrokiem skazującym na wieczne męki, ani na czyściec, ale był to wyrok śmierci. I to zostało wyraźnie

poprzednia strona – następna strona