błąd w swoim postępowaniu, pragnęliby wrócić do świętej społeczności. Tacy powracający bracia powinni być przyjęci jak najserdeczniej, z radością „z ognia ich wyrywając” itd. (Judy 23). „Ale wy najmilsi, budując się na najświętszej wierze waszej,
kol. 2
i modląc się w Duchu Świętym, samych siebie w miłości Bożej zachowajcie, oczekując miłosierdzia Pana naszego Chrystusa ku żywotowi wiecznemu (Judy 20, 21).
P’53,50.

kol. 1

WYBÓR GENERALNYCH STARSZYCH

(ciąg dalszy z Ter. Pr. ‘89,107)

      Jesteśmy usprawiedliwieni przypuszczając, że ci, którzy wysłuchiwali plotek i je rozpowszechniali byli plotkującymi półuczniami Jezusa, którzy przynosili Jemu i ówczesnemu antytypicznemu Jozuemu wieści o nauczaniu Janowym w czasie podróży, o której wspomina Mat. 10:1-4 i która opisana jest u Łuk. 9:1-6, 10. Kto był antytypicznym Jozuem w antytypie świętego Jana? Jeśli pamiętamy, że od czasu gdy zasłona świątyni została rozerwana na dwoje, od góry do dołu, w chwili śmierci Jezusa (Mat. 27:51) symbolizując koniec Boskiej aprobaty dla kapłaństwa Mojżeszowego, służby świątyni i 70 starszych zasiadających na miejscu Mojżeszowym, i że do tego czasu na miejscu Mojżesza zasiadali uczeni i faryzeuszowie, wobec których Jezus nakazał posłuszeństwo (Mat. 23:2, 3), przekonamy się iż oni byli Jozuem i między innymi uczniami wtrącali się i zazdrościli Eldadowi z okresu między żniwami, a ponieważ czynili to stale wobec Dwunastu, tym samym czynili to przeciwko Janowi.

WIELKODUSZNOŚĆ JEZUSA

      Wielkoduszność Jezusa przejawiła się tym samym w wyrażeniu życzenia, aby wszyscy poddani Boży byli prorokami – pojawiła się nie tylko w bronieniu swoich Uczniów, a przez to i Jana, lecz również w wysłaniu następnych w liczbie 70 (Łuk. 10:1-6) oraz w upoważnieniu całego Kościoła do obwieszczenia Ewangelii (Mat. 28:18-20). Ponadto pytanie „Czemuż im ty zazdrościsz dla mnie?” jest jednocześnie oskarżeniem o zazdrość każdego odpowiedniego antytypicznego Jozuego, co powyższe ilustracje obficie potwierdzają.

      Antytypicznym chłopcem zbierającym i rozpowszechniającym plotki była Inkwizycja w Heidelbergu. Pod koniec 1478 roku, gdy Jan Wessel był profesorem uniwersytetu w Heidelbergu rozpoczęto gromadzenie dowodów przeciw niemu jako heretykowi, dążąc do uwięzienia go. W porę dowiedziawszy się o tym napisał do biskupa Dawida z Utrechtu w Holandii, prosząc go o schronienie i obronę przed inkwizycją. Otrzymał serdeczne zaproszenie od biskupa, który był jego uczniem. Powstrzymało to krwawe zamiary inkwizycji w Heidelbergu, która mogła działać tylko w obrębie diecezji na podstawie sankcji jej biskupa. Na początku kwietnia 1479 roku Wessel w tajemnicy uciekł z Heidelbergu, spędzając resztę swego życia w Holandii. O jego ucieczce inkwizycja powiadomiła kler rzymski, który do 1878 roku zasiadał na miejscu Chrystusowym i w ten sposób dla Wessela był wścibskim i zazdrosnym Jozuem. Jezus udzielił swojej odpowiedzi, będącej antytypem odpowiedzi Mojżesza, po pierwsze kładąc nacisk, wpierw przez Wessela i później przez innych reformatorów, na kapłaństwo wszystkich poświęconych jako jedną z czterech głównych doktryn Reformacji (1Piotra 2:5, 9) i, po drugie, ganiać zazdrość kleru.

ELDAD I MEDAD W ŻNIWIE EWANGELICZNYM

      Eldad żniwa ewangelicznego zaczął prorokować w obozie najwcześniej w październiku 1872 roku lub najpóźniej w 1876 roku. Szczególnie na skutek
kol. 2
rozpowszechniania jego traktatu, Cel i sposób powrotu naszego Pana. świeccy plotkujący (chłopiec) donosili o tym zazdrosnemu klerowi (Jozuemu), który, zasiadając na miejscu Chrystusowym aż do kwietnia 1878 roku, usiłował uzyskać od Pana zapewnienie powstrzymania jego (Eldada) stosownej aktywności. Często zazdrość ta była przez naszego Pana karcona a Jego wielkoduszność widoczna nie tylko w kontynuacji i wzroście służby Eldada żniwa ewangelicznego, lecz przez kładzenie nacisku na jedną naukę Prawdy, mianowicie, kapłaństwo wszystkich poświęconych i wysłanie wszystkich takich do pracy żniwa oraz zapewniając dla tylu dla ilu to było możliwe stanowisko mówców (proroków) ogłaszających w wykładach chwalebne Pańskie posłannictwo żniwa.

      Zanim Medad [brat Paul S.L. Johnson] żniwa ewangelicznego rozpoczął studiowanie tomów paruzyjnych, gdy był jeszcze pastorem kościoła luterańskiego, wiosną 1903 roku zaczął głosić pewne prawdy jakie otrzymał w czasie jego pomazania. Temu faktowi oraz wydaleniu go z jego kazalnicy za głoszenie tych nauk prasa amerykańska we wszystkich stanach nadała szeroki rozgłos. Pięć tygodni po tym wydarzeniu ponownie podjął publiczne nauczanie w wyniku głosowania zboru w Columbus, stanie Ohio, i znowu prasa nadała temu rozgłos. To wydarzenie oraz doniesienia niektórych członków zboru w Columbus o takiej aktywności do Domu Biblijnego w Allegheny w czasie nieobecności br. Russella, który udał się w podróż pielgrzymską do Europy, było powodem napisania strofującego listu przez niektórych odpowiedzialnych braci do zboru w Columbus, żądając aby zaprzestano zachęty i współpracy z nowicjuszem w takim dziele.

      Tak więc Associated Press (Zjednoczona Prasa) i przynajmniej jeden członek zboru w Columbus okazali się plotkującym chłopcem żniwa ewangelicznego wobec jego Medada. Natomiast niektórzy wiodący bracia w Domu Biblijnym reprezentujący br. Russella w czasie jego nieobecności, szczególnie jeden który usiadł na miejscu Chrystusowym, okazali się Jozuem wobec Medada żniwa ewangelicznego. Jezus zganił to wścibstwo i zazdrość Jozuego ośmielając zbór w Columbus do odrzucenia rady tego Jozuego i nie tylko utrzymania tego Medada w nieoficjalnej służbie pielgrzymskiej, lecz doprowadzenia go do oficjalnej służby pielgrzymskiej dokładnie rok (1 maja 1904) po wystąpieniu z kościoła luterańskiego w dniu l maja 1903 roku. Ponadto rok ów był świadkiem wzrost wielkiej liczby pracowników żniwa, których liczba od tego czasu ciągle wzrastała aż osiągnęła szczyt w pracy żęcia w 1914 roku. W ten sposób Pan zganił Jozuego żniwa ewangelicznego za jego stanowisko wobec Medada i pokazał swoją wielkoduszność będącą antytypem tej, którą Mojżesz wyraził w wersecie 29.

      Oświadczenie w. 30 jest z pewnością godne uwagi jako przedstawiające zwięzły typ na wydarzenie szerokim antytypicznym zastosowaniu. Takie udanie się Jezusa i 70 mężów do obozu żniwa żydowskiego dało się zaobserwować w pracy do publiczności trwającej przez cały okres żniwa żydowskiego: Jezus wykonał swoją część w osobistej posłudze, dwunastu zaś Apostołów począwszy od Jordanu wykonało swoją i wreszcie 70 podjęło swój dział począwszy od działalności opisanej przez Łuk. 10:1-6, 9 – służba ta

poprzednia strona – następna strona