Teraźniejsza Prawda nr 404 – 1989 – str. 135
i trafiającej do duszy ludzkiej, i na tej doktrynie opierali zasady i elementy wszelkiej prawdy”.
8. BRAK DOWODÓW DOTYCZĄCYCH „WIECZNEGO GRZECHU I CIERPIENIA” W Kazaniu VI Storrs zamyka swoją serię sześciu kazań raz jeszcze podkreślając, że: – „Można odnieść wrażenie, iż pogańscy konwertyci chętnie łączyli filozofię pogańską z chrześcijaństwem. Wobec tego musieli dojść do wniosku, że w Piśmie Świętym znajduje się bogactwo tajemnic: a praktyka alegoryzowania, t j. doprowadzania do tęgo, by mowa zawierała to czego nie wyrażają słowa, zapanowała powszechnie zanim rozpoczął się trzeci wiek”.
I dodaje:
„W kazaniach tych próbowałem wykazać, iż z powodu grzechu człowiek utracił wszelkie prawa do nieśmiertelności i gdyby nie »nasienie niewiasty« ludzkość całkowicie by zaginęła, lub przestała istnieć i byłoby tak, jakoby jej wcale nie było. Nie ma najmniejszego dowodu mówiącego, że pierwotna groźba obejmowała stan wiecznego grzechu i cierpienia”.
Swoją serię sześciu kazań kończy apelem – „Przyjdźcie do DAWCY ŻYCIA – uchwyćcie się ŻYCIA WIECZNEGO”.
Taka była treść owych prostych kazań, które jednakże przyniosły daleko idące skutki. Na tym kończymy przytaczanie cytatów z dzieła Frooma.
BRAT STORRS I THE BIBLE EGZAMINER
Brat Storrs dzięki Sześciu kazaniom stał się powszechnie znany jako zdolny pisarz i w 1843 roku rozpoczął wydawanie czasopisma The Bibie Examiner odnosząc pełny sukces. Wkrótce też prawie całkowicie oddał się „Nieśmiertelności, czyli Życiu bez końca wyłącznie przez Jezusa Chrystusa”. Okazał on również swoje zdolności przy objaśnianiu proroctw Biblii. Brat Storrs poprosił o wygłoszenie kazań w Albany Karola Fitcha, wybitnego duchownego i zdolnego mówcę (wysoko poważanego przez sławnego ewangelistę Karola G. Finneya), który głosił poglądy brata Williama Millera na temat drugiego adwentu. Brat Storrs nabrał przekonania, że nauki odnoszące się do drugiego adwentu są prawdziwe.
Jesienią 1842 roku opuścił on Albany i wyruszył w długą podróż po wschodnich i środkowozachodnich stanach, gdzie głosił wielu tysiącom zebranych o drugim adwencie Jezusa. Nie głosił jednak o warunkowej nieśmiertelności, mimo iż ciągle go o to pytano i prywatnie z nim dyskutowano na ten temat, gdyż te jego nauki szeroko były znane. Wiosną 1843 roku, w pewnym zgromadzeniu, po wygłoszeniu kazania na temat adwentu, wiele osób pragnęło zapoznać się z jego naukami o Warunkowej nieśmiertelności, wskutek czego brat Storrs rozprowadził kopie Sześciu kazań. W Cincinnati jesienią 1843 roku uczynił to samo w trakcie wielomiesięcznej służby.
W 1844 roku skutkiem działalności br. Storrsa, Karol Fitch stał się pierwszym konwertytą,
kol. 2
który przyjął naukę o warunkowej nieśmiertelności. Nigdzie nie należący metodystyczny kaznodzieja Kalwin French również szczerze ją przyjął, zaznajamiając się z nią głównie przez zrozumiałe i logiczne pisma brata Storrsa. Obaj ci kaznodzieje oraz inni pilnie ją następnie ogłaszali. Ze strony niektórych rozwinęła się silna opozycja, a wśród nich znalazł się dr Josiah Litch z Filadelfii, który nawet wydawał czasopismo występujące przeciwko tej nauce, pod tytułem The Anti-Annihilationist (Przeciwnik unicestwienia).
Do roku 1880 rozprowadzono ponad 200 000 egzemplarzy broszury brata Storrsa Sześć kazań, z czego 10 000 w Wielkiej Brytanii, w większości na koszt brata Storrsa. W czasie formowania się zarówno denominacji Adwentystów Dnia Pierwszego (później Chrześcijański Kościół Adwentystyczny) oraz Adwentystów Dnia Siódmego, jego nauki spotkały się z szerokim przyjęciem. Za te nauki, zawarte w Sześciu kazaniach, on sam był odpowiedzialny i stanowczo nie pozwalał, by jakikolwiek człowiek lub grupa ludzi ponosiła odpowiedzialność za jego poglądy. Nigdy jego celem nie było założenie sekty. Stanowczo nie zgadzał się na łączenie go z jakąkolwiek sekciarską grupą w kościele.
Od listopada 1844 do kwietnia 1852 roku br. Storrs usługiwał w Filadelfii, ale nigdy nie próbował ani nie godził się na założenie takiej organizacji jaką wszystkie sekty starają się założyć. Wierzył, że miłość stanowi więź jednoczącą ludzi i że jeśli ona ich nie wiąże, to lepiej byłoby gdyby się rozstali. Na początku 1850 roku poproszono go o wygłoszenie kazań na temat Życia i ostatecznie postanowił przenieść się do Nowego Jorku, jako centrum, skąd łatwiej było mu udawać się w podróż, szczególnie za granicę. W roku 1853, gdy grupa niedowiarków zaatakowała Boga i Biblię na odbywającej się w Hartford antybiblijnej konwencji, a duchowieństwo, mimo iż otrzymało wyzwanie, pozostało na uboczu, brat Storrs oraz J. Turner zdobyli się na skuteczną obronę. Duchowni z Hartfors i inni złożyli na ich ręce podziękowanie. Brat Storrs kontynuował wydawanie i publikowanie The Bibie Examiner, a w następnym dziesięcioleciu jego oddziaływanie stało się bardziej rozległe.
Dnia 29 sierpnia 1863 roku na zebraniu jakie odbyło się w pobliżu Wilbraham, w stanie Massachusetts, zwolennicy nauk zatytułowanych „Życie jedynie w Chrystusie” odłączyli się od denominacji Chrześcijan Adwentystów i utworzyli Life and Advent Union (Stowarzyszenie Życia i Adwentu) na czele z bratem Storrsem, który został wybrany na prezydenta, oraz wydawcę nowego tygodnika The Herald of Life and of the Corning Kingdom (Zwiastun życia i nadchodzącego Królestwa). Czasowo br. Storrs zawiesił publikację Examinera.
NADZIEJA DLA NIE ZBAWIONYCH ZMARŁYCH
Brat Storrs początkowo podzielał powszechnie przyjęte poglądy, że przeznaczenie każdego