Teraźniejsza Prawda nr 404 – 1989 – str. 134
Storrs obstaje przy drugiej odpowiedzi.
4. ZGINIENIE JEST PRZERWANIEM ISTNIENIA następnie Storrs przechodzi do omówienia „wyrażeń użytych do oznaczenia kary dla grzeszników”:
„Zginąć – całkowicie zginąć – całkowicie ogarnięci strachem – zniszczyć – zniszczeni – zniszczeni na zawsze – zniszczenie – być spalonym – spaleni nieugaszonym ogniem – spalić ich, żeby nie pozostał z nich korzeń, ani gałąź – wieczne potępienie – umrzeć – druga śmierć itd.”
Aby uściślić znaczenie .słowa „zginąć” cytuje Grimshawa – „przestać egzystować – umrzeć – zaniknąć”. Następnie Storrs wypowiada się odnośnie Jana 3:16:
„Zginienie i życie są tu użyte przeciwstawnie a wyrażenie zginąć wytłumaczone fest przez samego Jezusa jako śmierć, nie jako życie w niedoli”.
Najwyraźniej, zginienie to ustanie istnienia. Następnie Storrs odpowiada na liczne zarzuty na wzór wyznawców warunkowej nieśmiertelności, podtrzymując opinię, iż przeznaczeniem grzeszników jest „pozbawienie ich życia”. Jego „Wnioski końcowe” są jednoznaczne:
„Nasuwa się tu nieodparty wniosek, że ostateczny los jaki spotka wszystkich niepokutujących i niewierzących, to całkowite zginienie – zostaną oni »zniszczeni na zawsze – ich »końcem« będzie »spalenie, do korzenia i gałęzi« w »nieugaszonym ogniu« – nie będą mieli życia wiecznego, czyli istnienia, ale »odniosą wieczne zatracenie od obliczności Pańskie j«. Boski wszechświat zostanie oczyszczony nie tylko z grzechu, ale i z grzeszników a »uczynki diabelskie« zostaną zniszczone, usunięte”.
Potem nastanie nowa ziemia, bez grzechu, bólu i śmierci.
5. ŚMIERĆ JEST „UNICESTWIENIEM ISTOTY ŚWIADOMEJ” – Kazanie III (na temat życia wiecznego) podejmuje dalszą kwestię tekstów Odnoszących się do nieśmiertelności i wiecznego cierpienia. Storrs ponownie na poparcie swych wywodów cytuje Institutes biskupa Watsona.
„Pismo Święte zaprzecza, że dusza z natury jest nieśmiertelna, co sprawia, że nasza nieśmiertelność jest darem zależnym od woli dawcy”.
Storrs dodaje, że grzeszni ludzie są dotknięci „śmiertelną chorobą” (grzechem), i że ona w rezultacie przyniesie śmierć czyli całkowite unicestwienie istoty świadomej, chyba że tę chorobę się usunie. Wszyscy ludzie umierają. Śmierć, ku której śpieszą jest skutkiem grzechu a grzech jest przekroczeniem prawa ich natury moralnej, a to z pewnością doprowadzi do zupełnego zaniku człowieka, tak że przestanie on być człowiekiem”.
6. OJCOWIE POMIESZALI FILOZOFIĘ ZE SŁOWAMI – Kazanie IV („Wszystkiego doświadczajcie, a co jest dobrego, tego się trzymajcie” – 1Tes. 5:21) zajmuje się powszechnym twierdzeniem, że „ojcowie wierzyli w niekończące się męki grzeszników”. W odpowiedzi Storrs
kol. 2
cytuje historyka kościoła Mosheima, który oświadcza, że w „trzecim stuleciu” niektórzy ojcowie „oddalili się bardzo od pierwotnej prostoty” uciekając się do „podstępu” i „fałszu”. Cytuje również Enfielda, który stwierdza, że niektórzy ojcowie „jak się wydaje, usiłowali połączyć filozofię pogańską z chrześcijaństwem” i zaczęli „okrywać doktryny religijne w alegoryczne szaty”. Następnie robi przegląd świadectw biblijnych Jana Chrzciciela, Jezusa Chrystusa, Piotra, Jakuba, Jana, Judy i Pawła. A na zakończenie wnosi, że w przeciwieństwie do pogańskiej baśni „Bóg przedłożył nam życie i śmierć. Zostaliśmy wezwani do wybrania życia. Bóg zaprasza, przykazuje, napomina, błaga i ostrzega, ale Bóg nie może zniewolić człowieka, aby odwrócił się od śmierci bez zniszczenia jego władz moralnych, co byłoby w rzeczywistości odczłowieczeniem go i degradacją do poziomu zwykłego zwierzęcia, niezdolnego da wyższego szczęścia. Człowiek musi zawrócić i żyć lub przeminąć i umrzeć – umrzeć, ponieważ nie będzie miał życia; umrzeć, ponieważ będzie nieprzydatny do jakiegokolwiek celu życia – całkowicie pozbawiony umiejętności korzystania z życia”.
7. NIEŚMIERTELNOŚĆ DUSZY WYWIEDZIONA Z PLATONIZMU – W Kazaniu V (po zbadaniu Pisma Świętego) nawiązując do różnych poglądów kościelnych, Storrs stwierdza, że „prawda rozrzucona jest po wszystkich denominacjach. Żadna z nich nie ma całej prawdy i niczego więcej poza prawdą. Niektóre mają jej więcej niż inne”.
Odpowiadając na pytanie „Dlaczego tej doktryny nie odkryto wcześniej, jeśli ona jest prawdziwa?”, Storrs odpowiada, że „nie rości sobie żadnych praw do miana jej odkrywcy”. Cytując imiennie innych działających przed nim wyznawców warunkowej nieśmiertelności, dochodzi do znalezionego w 1837 roku traktatu napisanego przez Henryego Grew. Najpierw go nie docenił, następnie przez kilka lat badał rozmawiając o nim z duchownymi i ostatecznie w latach 1841 i 1842 przyjął zawarte w nim myśli prezentując publicznie stanowisko zajmowane przez rzeczników teorii o warunkowej nieśmiertelności, w czasie gdy w Albany, stanie Nowy Jork, wydano jego oryginalne Sześć kazań. Dalej Storrs powiada:
„Zapatrywanie, że w duszy grzeszników istnieje [nieśmiertelne] życie, czyli zasada, która nie może umrzeć, zostało zapożyczone od filozofów platońskich i wprowadzone w trzecim wieku do Kościoła, jako doktryna Pisma Świętego”.
Na poparcie ponownie cytuje Mosheima:
„Jej [teorii o nieśmiertelności duszy] pierwsi propagatorzy argumentowali opierając się na znanej doktrynie szkoły platońskiej, przyjętej również przez Orygenesa i jego uczniów, mówiącej, że boska natura przeniknęła przez wszystkie ludzkie dusze, lub, mówiąc innymi słowy, że ta zdolność rozumowania, z której bierze początek zdrowie i żywotność umysłu jest formą emanacji pochodzącej od Boga