Teraźniejsza Prawda nr 404 – 1989 – str. 133
dynamizm szybko zapewniły mu wysoką pozycję. Oczywiście br. Miller nigdy nie przyjął doktryny o warunkowej nieśmiertelności (C 119). Zdając sobie sprawę, że jego poglądy nie były w zgodzie z tym w co wierzyła większość jego nowych towarzyszy, na ich życzenie br. Storrs zaprzestał na pewien czas głoszenia kazań na ten kontrowersyjny temat. Ale nie mógł poglądów tych w sobie pohamować.
KOŚCIÓŁ W ALBANY I SZEŚĆ KAZAŃ
Wkrótce br. Storrs niespodziewanie został zaproszony do objęcia stanowiska pastora w zgromadzeniu Albany, Nowy Jork, gdzie jego poglądy o warunkowej nieśmiertelności były znane. Przez osiem miesięcy nie poruszał tej kwestii, ale około 1842 roku poczuł się zmuszony do jasnego wypowiedzenia się na ten temat i uprzedził że to uczyni. Po całym tygodniu dociekań, medytacji, modlitwach i przygotowaniach stwierdził, że jeden wykład nie wystarczy do właściwego przedstawienia tego tematu. Aby nie być źle zrozumianym i fałszywie przedstawionym uczynił, w jego przypadku rzecz niezwykłą, spisał i przeczytał przygotowane przez siebie stosowne kazanie. Po raz pierwszy mały kościółek wypełniony był po brzegi a słuchacze wyrażali głębokie zainteresowanie. W taki sposób przygotował i przedstawił inne istotne aspekty tego tematu w kolejnych tygodniach, aż doszedł do sześciu kazań związanych z tym przedmiotem.
Przyjaciele namawiali go na opublikowanie owych sześciu kazań wobec czego br. Storrs poprawił je i wydał w 1842 roku jako Pytanie: Czy dusze grzeszników są nieśmiertelne? Sześć kazań (które wkrótce stały się znane jako Sześć kazań Storrsa). Podajemy poniżej ich streszczenie, jak przedstawione w książce Leroy Firooma pt. „Wiara naszych ojców w warunkową nieśmiertelność”, str. 308-313.
1. NIENARUSZALNA NIEŚMIERTELNOŚĆ POCIĄGA ZA SOBĄ WIECZNE, CIERPIENIE – cel Storrsa w jego Sześciu kazaniach wyjawia podtytuł – danie odpowiedzi na pytanie „Czy w grzechu i cierpieniu istnieje nieśmiertelność?” Kazanie 1 szczególnie precyzuje to pytanie:
„Czy grzesznicy, którzy żyją i umierają w swoich grzechach, kontynuują wieczną lub nie mającą końca egzystencję w stanie świadomej egzystencji? Albo inaczej – czy kara, którą Bóg groził grzesznikom jest stanem wiecznego cierpienia i grzechu? To obejmuje pytanie dotyczące nieśmiertelności. Jeśli bowiem można dowieść nieśmiertelności wszystkich ludzi, to – jak się wydaje – z Biblii wynika, że ci, którzy ostatecznie , nie będą pokutować pozostawieni będą w stanie niekończącego się cierpienia i grzechu”.
Następnie Storrs zagłębia się w obszar utartych „argumentów dowodzących nieśmiertelności człowieka”, takich jak ten, że dusza jest „niezniszczalna, i dlatego nieśmiertelna”. Oświadczając, że powyższy pogląd pochodzi od Platona, na poparcie cytuje wybitnego wyznawcę warunkowej nieśmiertelności
kol. 2
arcybiskupa Whately. A po czterech stronach cytatów z Whatelyego Storrs utrzymuje, iż „często powtarzany pogląd, że wszystkie narody i wszyscy ludzie wierzą w nieśmiertelność człowieka, lub nieskończone świadome trwanie wymyślonej istoty zwanej duszą, nie zawiera krzty prawdy”.
2. PRZYPUSZCZALNA „NIEZNISZCZALNOŚĆ” DUSZY JEST CZYSTYM WYMYSŁEM – Storrs dalej oświadcza:
„Próba dowiedzenia nieśmiertelności duszy na podstawie jej przypuszczalnej niezniszczalności jest pozbawiona mocy i prawdy, tym samym upada cały katalog wymysłów związanych z nią. Ten, który stworzył, może zniszczyć – »Bój cię się tego, który może i duszę i ciało zatracić w piekielnym ogniu« – w gehennie”.
Następnie Storrs zwraca się do biblijnego świadectwa, na słowa „wieczne”, „śmiertelne” i „nieśmiertelne”, stosując zwykłe argumenty wyznawców warunkowej nieśmiertelności i dochodzi do wniosku, że:
„Z powodu grzechu ludzie zostali odcięci od drzewa życia – byli głodni, umierali. Przyszedł Chrystus: Chleb Żywota – rozpoczęła się uczta: głodne, umierające dusze otrzymały zaproszenie, za które nie płaci się pieniędzmi, na które nie ma ceny. Chodźcie, jedzcie i ŻYJCIE. Jeśli nie przyjdziecie, UMRZECIE. Przyjdźcie do Chrystusa i żyjcie, tak, żyjcie na wieki i nie umierajcie. Amen”.
3. ŚMIERĆ JEST ZUPEŁNYM POZBAWIENIEM ŻYCIA – W Kazaniu II („Żadnym sposobem śmiercią nie pomrzecie”, 1Moj. 3:4) Storrs oświadcza, że ów stary wąż – „rozpoczął swój atak na nasz ród mówiąc iż »żadnym sposobem śmiercią nie pomrzecie«, jeśli będziecie Bogu nieposłuszni. W tej grze odniósł zwycięstwo i w różnej formie posługuje się tą samą kartą wobec ludzi odkąd na początku zagarnął Raj”.
Szatan tak odwrócił swoją kartę, by „insynuować, że człowiek powinien pozostać żywy w wiecznych i nie do opisania mękach za grzechy, które popełnił na ziemi, lub które popełni w przyszłości w teologicznym piekle, w którym nieszczęśnicy nie są w stanie powstrzymać się od grzechu.”! Następnie Storrs komentuje: ,
„Ta doktryna oderwała od Boga więcej ludzi i bardziej popchnęła ich do stanu niewiary, niż jakakolwiek inna doktryna kiedykolwiek rozpowszechniana. Jestem szczerze przekonany, że ona sama bardziej niż wszystkie pozostałe błędy razem przyczyniła się do zniszczenia człowieka”.
I dodaje:
„Śmierć, którą Bóg zagroził jako karą za grzech, nie jest stanem nieśmiertelności w nieszczęściu, ale rzeczywistą i całkowitym pozbawieniem życia”.
Zatem to jest tym pytaniem, o które nam chodzi:
„Czy karą dla grzeszników jest nieskończone trwanie w grzechu i cierpieniu? Czy też wieczne przerwanie życia?”