Teraźniejsza Prawda nr 404 – 1989 – str. 130
BRACIA RUSSELL, STORRS I STETSON
W tym artykule zastanowimy się nad połączoną służbą braci Ch.T. Russella, Georgea Storrsa i Georgea Stetsona, trzech wybitnych sług Bożych. Podamy też kilka szczegółów z życia braci Storrsa i Stetsona, o których dowiedzieliśmy się niedawno. Prawdopodobnie naszym Czytelnikom i innym badaczom Biblii nie są one powszechnie znane, a sądzimy, że powinny być zachowane.
Pomazanie Dawida, br. Russella, w typie i w małym antytypie (w dużym antytypie Dawid przedstawia Kościół wieku Ewangelii) zostało opisane przez br. Johnsona w E 9, str. 507-524 (Ter. Pr. ‘60,74, 83; Ter.Pr.‘61,37). Jest to bardzo interesujące. Samuel w typie przedstawia przywódców Maluczkiego Stadka, w przypadku zaś pomazania Dawida na króla (1Sam. 16:1-13), przedstawia on braci Storrsa i Stetsona jako sług Pańskich, figuralnie pomazujących br. Russella na władającego nad czeladzią (Mat. 24:45-47), jako specjalnego przedstawiciela Jezusa.
Siedem klas, przedstawionych w typie przez siedmiu starszych synów Isajego, zostało przyprowadzonych przed oblicze antytypicznego Samuela i w okresie od 1846 do 1871 roku wszystkie one zostały odrzucone, mimo iż każda z pewnego punktu widzenia była atrakcyjna, Wśród owych siedmiu odrzuconych klas znalazło się duchowieństwo, starsi,
kol. 2
pracownicy szkół niedzielnych i uczeni działający w kościele nominalnym.
„ON SŁUGA” JEDNOSTKĄ
Wszystkie klasy, jeśli nawet pod pewnymi względami odpowiednie, musiały być odrzucone, ponieważ urząd „onego sługi” miał być dla JEDNOSTKI, A NIE DLA KLASY. Mat. 24:45-47 i Łuk. 12:42-46 jasno uczą, że wyrażenie „on sługa” znaczy jednostka. W obu tych ustępach „on sługa” jest wyraźnie odróżniony od Kościoła, ponieważ mówi się o nim jako o tym, „którego postanowił pan jego nad czeladzią swoją [Pańską]”, a więc nie może on być czeladzią – Kościołem. Podobnie fakt, że mówi się o nim jako o tym, który „im dawał pokarm na czas słuszny”, odróżnia go od „czeladzi” – Kościoła. Ponadto, nazwanie go „sługą wiernym i roztropnym” dowodzi, że nie można przez to rozumieć wszystkich sług lub grupę sług, bowiem szafarz ten jest specjalnym przedstawicielem gospodarza, mając pieczę nad wszelkimi dobrami w czasie sprawowania władzy i jako taki ma wszystkich innych sług pod swoją opieką (za życia Jezusa jednostki, a nie klasy, były sługami).
Ponadto, „On Sługa” u Łuk. 12:45 jest wyraźnie odróżniony od wszystkich innych sług przez to, że nie wolno mu było „bić sługi i służebnice”,