Teraźniejsza Prawda nr 402 – 1989 – str. 112
traktować jako odnoszącą się do oficjalnego gremium starszych jako całości bez konieczności nazwania każdego z jego członków, tak jak święty Paweł mówi, iż Jezus pojawił się przed oficjalnym gronem, przed Dwunastoma, mimo że obecnych było jedenastu Apostołów (1Kor. 15:5).
Wersety 27-29 podają pewien interesujący epizod charakterystyczny dla ludzkiej natury i Boskiej wspaniałomyślności. Chłopiec, który przybiegł do Mojżesza z informacją o prorokujących w obozie Eldadzie i Medadzie byłby pierwszorzędnym reporterem współczesnego czasopisma wskutek szybkiego zebrania wiadomości, aktywności reporterskiej i wielkiej ochoty do plotkowania. Wścibstwo i zazdrość Jozuego są charakterystyczne dla młodych, mających aspiracje i postępowych przywódców, gdy tymczasem wielkoduszność Mojżesza jest przejawem pięknego, szlachetnego, miłego, bogobojnego i dojrzałego charakteru wodza podobającego się Bogu. Ci trzej mężowie mają swoje antytypy w trzech zastosowaniach typu przedstawionego w tym artykule. Antytyp ten zastosowany w żniwie żydowskim jest jaśniej zrozumiany w odniesieniu do Pawła niż Apollosa. To co zostało napisane i co możemy odczytać na podstawie typu między wierszami Dziejów Apostolskich 9:19-27, pozwala nam dostrzec, iż niektórzy bracia byli wówczas szybcy w rozpowszechnianiu wiadomości o naukach Pawła głoszonych Żydom i że nie tylko obawa przed tym co w tych wersetach jest podane, ale wścibstwo i zazdrość drugich można sobie z łatwością wyobrazić jako najbardziej naturalne w tych okolicznościach.
Piękna, chwalebna i szlachetna odpowiedź naszego Pana udzielona opatrznościowo świętemu Pawłowi przez błogosławienie jemu w sprawowanej równolegle służbie i otrzymującemu słowne poparcie ze strony Barnabasza oraz Apostołów i szlachetne przyjęcie go przez nich, pełna jest Jezusowego ducha wielkoduszności. W sekciarskiej stronniczości niektórych efeskich i korynckich braci bez wątpienia możemy dostrzec zbieranie wiadomości i ich rozpowszechnianie oraz wtrącanie się drugich osób. W wielkodusznym natchnieniu w rozprawianiu świętego Pawła, mającym związek z sytuacją w Koryncie, możemy rozpoznać stosowną wielkoduszność Jezusa przedstawioną w typie przez Mojżesza (1Kor. 1:11-13; 3:1-4:21). W wypadku świętego Jana jako Eldada z okresu między żniwami, jak stwierdziliśmy, jego stosowne pomazanie i prorokowanie miało miejsce między Jordanem i zesłaniem Ducha Świętego, gdy wypełniał się antytyp wersetów 27-29.
(cdn Ter.Pr. 1989,143)
ERRATA
TP ‘86, str. 166, kol. II, wiersz 27. od góry:
jest: A od początku potopu
winno być: A od potopu
TP ‘87, str. 175, kol. I, wiersz 11 od góry:
jest: w rękach Kozła Azazela
winno być: w rękach Azazela
str. 176, kol. II, wiersze 12 i 13 od góry:
jest: chrześcijaństwa, co doprowadziło do wybuchu wojny i ją spowodowało,
winno być: chrześcijaństwa, które doprowadziły do wybuchu wojny i ją spowodowały.
TP ‘89, str. 28, kol. II, wiersz 25 od góry:
jest: zesłany nie tylko na niewierzących
winno być: zesłany nie na niewierzących.