Teraźniejsza Prawda nr 402 – 1989 – str. 111
najbardziej ścisłych myślicieli spośród wszystkich członków gwiezdnych okresu między żniwami. (5) W swej zdolności harmonizowania pozornych sprzeczności w Biblii tak przewyższał drugich, iż współcześni nazywali go mistrzem w harmonizowaniu sprzeczności, a jego przyjaciele nazywali go światłem świata. (6) Na przykład jego pokora była tak wielka, że kiedy papież Sykstus IV, który był jego uczniem, zaprosił go jako swego nauczyciela do odwiedzenia go w Watykanie i chciał mu dać cokolwiek zechce, Wessel poprosił o hebrajski manuskrypt Starego Testamentu i grecki Nowego Testamentu obstając przy swej prośbie mimo rozczarowania papieża, który sądził że poprosi go o stanowisko kardynała jako największy dar pozostający w jego mocy, gdy tymczasem nie mógł nakłonić go do przyjęcia chociażby święceń kapłańskich. (7) Służba J. Wessela wykonana przy pomocy jego pism, kazań, nauk i rozmów w pełni była miarą tego czego można było oczekiwać od antytypicznego Medada.
Luter, który z pismami Wessela zaznajomił się dopiero wtedy gdy sam jako reformator stał się sławny w świecie, zauważył że gdyby wcześniej przeczytał pisma Wessela zostałby reformatorem, tyle było w nim (Wesselu) podobieństwa duchowego do niego (Lutra), że świat powiedziałby, iż to on zaczerpnął swoje poglądy od Wessela. Luter był pierwszym, który wydał miscelanea pism Wessela, z których usunął rozprawę na temat Wieczerzy Pańskiej, ponieważ odrzucał on nie tylko transsubstancjację, którą Luter też odrzucał, lecz również instrumentalizację, którą Luter akceptował oraz wszelkie inne formy tak zwanej rzeczywistej obecności w Wieczerzy Pańskiej. Było to jeszcze zanim Wessel zetknął się z prawdziwym ludem Bożym i był jeszcze profesorem uniwersytetu w Heidelbergu, gdy otrzymał swój dział w pomazaniu głosząc w antytypicznym obozie. Potem spotkał się z prawdziwym ludem Bożym w Niderlandach, dokąd uciekł przed prześladowaniem inkwizycji w Heidelbergu.
Na podstawie faktu, iż 70 proroków, których Jezus wysłał, różniło się od dwunastu Apostołów (Łuk. 10:1) i faktu, iż święci Paweł i Jan, dwaj z trzech Eldadów, należeli do owych Dwunastu, nie wnosimy że w antytypach należy ich zaliczyć do 70 żniwa żydowskiego i okresu między żniwami. W typie było wybranych tylko 70 starszych, przy czym Eldad i Medad byli dwoma z 70 typicznych starszych (ww. 16, 24-26). Nie znaczy to, że starszych było 72, jak różnie utrzymują pisarze żydowscy i rzymscy – pierwsi nazywają ich Sanhedrynem, którego członkami ex-officio (z urzędu) byli Mojżesz i Aaron, i którego członkami zawsze byli izraelscy najwyżsi kapłani. Ci drudzy natomiast nazywają ich kolegium kardynalskim, które gdy jest w komplecie liczy 72 osoby.
My natomiast powinniśmy rozumieć, że w żniwie żydowskim prócz świętego Pawła, i w okresie między żniwami prócz świętego Jana, było odpowiednio po 70 „drugorzędnych proroków”. Jednak na podstawie tego faktu nie mamy wnosić, że prócz br. Russella jako pielgrzyma było 70 innych pielgrzymów w skończonym obrazie żniwa wieku Ewangelii, bowiem jako pielgrzym był on antytypicznym Eldadem i jednym z 70, lecz jako „on sługa” nie był Eldadem. Brat Russell jako on Sługa (antytypiczny Eleazar) był odpowiednikiem 12 Apostołów a nie tylko świętego Pawła i dlatego jako on sługa nie jest on odpowiednikiem świętego Pawła jako antytypicznego Eldada i jako taki nie jest odpowiednikiem świętego Jana jako antytypicznego Eldada. Z faktu zaś, że owi 70 byli wysyłani po dwóch (Łuk. 10:1) i że święci Paweł i Jan jako antytypiczni Eldadowie w swoich stosownych okresach nie należeli do poszczególnych grup 70 starszych wnosimy iż nie mieli Oni pomocników specjalnych, gdyż w przeciwnym razie byłoby 71 drugorzędnych proroków w tych dwóch grupach.
70 STARSZYCH, NIE 72
Z faktu, iż br. Russell jako jedna osoba piastował dwa urzędy: onego Sługi i jednego z 70 pielgrzymów („drugorzędnych proroków”), wynikało, że w żniwie wieku Ewangelii nie potrzeba było 70 pielgrzymów prócz br. Russella, jak to było w przypadku żniwa żydowskiego – prócz świętego Pawła i w okresie między żniwami – prócz świętego Jana. My jednak nie dochodzimy do tych wniosków, do których doszli żydowscy i rzymscy pisarze w odniesieniu do 72 członków sanhedrynu i 72 kardynałów. Pisarze ci nic nie wiedzieli o potrójnym antytypie owych 70 starszych i związkach z nimi trzech antytypicznych Eldadów.
Czy Mojżesz i Aaron należeli do grona 70 starszych, Pismo Święte milczy, lecz fakt iż tych 70 mężów wybrano, aby byli pomocnikami Mojżesza a nie członkami jakiejś grupy z nim jako jej członkiem, oraz fakt, iż Jozue jako następca Mojżesza był wyszczególniony oddzielnie i jako różny od owych 70 starszych (Sędz. 2:7) dostatecznie zbija żydowski i rzymski pogląd. Użycie przez tych pisarzy wersetu 25 („siedemdziesiąt mężów … postawił je około namiotu”) jako dowodu, iż Eldad i Medad byli wybrani prócz 70 starszych zbija następujące rozważanie: (1) w skończonym obrazie Eldad i Medad później zostali postawieni „około namiotu”; (2) Bóg wyraźnie ograniczył tę liczbę do 70 (w. 16); w jednym z pierwszych antytypów Biblia dowodzi, iż było tylko 70 drugorzędnych proroków (Łuk. 10:1); (4) fakty antytypu w okresie między żniwami dowodzą, iż było tylko 70 „drugorzędnych proroków”; (5) chociaż nie możemy jeszcze wskazać na 70 „drugorzędnych proroków” żniwa ewangelicznego, jako różnych od posiłkowych pielgrzymów, wierzymy że to jeszcze uczynimy; (6) fakt iż w Tysiącleciu będzie 70 starszych jako różnych od czterech wybranych klas jako klas (2Moj. 24:1, 9) zgadza się z tym faktem oraz tym, że 70 drzew palmowych różniło się od 12 źródeł z 2Moj. 15:27; i (7) liczbę 70 w wersetach 24, 25 można